Αρχικά με ενοχλούσε να τον βλέπει ο κόσμος να ντύνεται με φορέματα. Όχι τόσο γιατί θα σκέφτονταν ότι είναι περίεργο ένα αγόρι να φοράει φορέματα, αλλά γιατί πολλοί θα πίστευαν ότι εγώ τον έβαζα να τα φοράει. Σε ένα πάρτι, μάλιστα, κι αφού πριν φύγουμε προσπάθησα μάταια να τον πείσω να βάλει «αγορίστικα» ρούχα γιατί ήξερα τι θα επακολουθούσε, μια μαμά με ρώτησε «Θέλατε κι άλλη κόρη;».
Ο Άσερ, όμως, ήταν πιο επίμονος από ποτέ εκείνο το πρωινό. Έκλαιγε και ούρλιαζε ασταμάτητα καθώς προσπαθούσα να του βάλω με το ζόρι ένα παντελόνι κι εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι πάλευα για κάτι στο οποίο δεν πίστευα. Έκανα το παιδί μου να νιώθει άσχημα για κάτι που δεν θα έπρεπε να ντρέπεται. Κι έτσι σταμάτησα. Τον πήρα αγκαλιά, του ζήτησα συγγνώμη και του φόρεσα το μοβ φόρεμα που ήθελε, με τα αστραφτερά παπούτσια της αδερφής του.
Πήγαμε στο πάρτι και, όπως ήταν αναμενόμενο, κάποιοι γελούσαν και έκαναν διάφορα σχόλια. Ένας, μάλιστα, μου είπε συγκεκριμένα πως αυτό που έκανα δεν ήταν αστείο και πως υπάρχουν παιδιά τριγύρω που δεν θα έπρεπε να βλέπουν κάτι τέτοιο. Κάποιος άλλος με ρώτησε «Θέλεις να γίνει ομοφυλόφιλος;».
Σε όλα αυτά παρέμεινα ψύχραιμος και τους εξήγησα ότι δεν υπάρχει κανένας συσχετισμός ανάμεσα στα παιδιά που ντύνονται κοριτσίστικα και την ομοφυλοφιλία. Τους είπα ότι αν όντως αποδειχτεί ομοφυλόφιλος, δεν θα οφείλεται σε κάτι που έκανα εγώ, αλλά στο ότι είναι αυτό που είναι. Ότι μπορεί να είναι μια φάση που θα περάσει, μπορεί και όχι, αλλά όπως και να' χει δεν θέλω να κάνω το παιδί μου να νιώθει ότι δεν μπορεί να εκφραστεί επειδή οι γονείς του δεν τον υποστηρίζουν. Κάποιοι κατάλαβαν. Κάποιοι άλλοι, παγιδευμένοι στα στερεότυπα της θρησκείας και της άγνοιας, ξίνισαν το πρόσωπό τους και αποχώρησαν.
Υπάρχουν πολλοί εκεί έξω, πάντως, που είναι υποστηρικτικοί. Βλέπουν τα παιδιά μου, τη Σίντνεϊ με τα μακριά και βρόμικα ξανθά μαλλιά της και τον Άσερ με τα κοντοκουρεμένα, σκούρα μαλλιά του και μου λένε πόσο τους αρέσει το μοντέρνο κούρεμα της κόρης μου. Όταν τους εξηγώ ότι πρόκειται για τον γιο μου, πολλοί συνεχίζουν να λένε ότι το λατρεύουν, ζητώντας συγγνώμη που μπέρδεψαν το φύλο του παιδιού. Πολλοί γονείς εκνευρίζονται με κάτι τέτοιο, εγώ όμως όχι. Όπως λέω και στους ίδιους «είναι ντυμένος με μοβ φόρεμα και παπούτσια με στρας, πού να το φανταζόσασταν;»
Ένας gay φίλος που συνάντησα τις προάλλες όταν ήμουν μαζί με τα παιδιά, μου είπε πως όταν ήταν μικρός ο ίδιος, δεν φορούσε φορέματα. Ήταν σαν να μου λέει ουσιαστικά «Μην ανησυχείς, το παιδί σου δεν είναι gay σαν κι εμένα», προσπαθώντας να με κάνει να αισθανθώ καλύτερα για ένα πρόβλημα που δεν υπήρχε. Αν ο γιος μου είναι τελικά ομοφυλόφιλος, ας είναι. Μπορεί να είναι, μπορεί και όχι. Δεν μπορώ να έχω κανέναν έλεγχο πάνω σε αυτό. Αυτό που μπορώ μόνο να κάνω, είναι να τον στηρίζω.
Γυρίζω στο σπίτι πριν τη σύζυγό μου τις περισσότερες φορές και όταν έρχεται η ώρα να βγάλω το σκύλο βόλτα, παίρνω και τα παιδιά μαζί. Κάποια φορά, η κόρη μου, η οποία συμπεριφέρεται στον Άσερ σαν να είναι η κούκλα της, δοκιμάζοντας φορέματα, παπούτσια και κορδέλες πάνω του, μου ζήτησε να φορέσω κι εγώ ένα φουστάνι. Της είπα «όχι», αλλά αυτή συνέχισε να με παρακαλάει. «Θα με κοροϊδεύουν όλοι» της είπα και μου απάντησε πως αν με κοροϊδέψει κάποιος θα του πει να φύγει. Πώς μπορούσα να της αρνηθώ; Μπήκα με τα χίλια ζόρια μέσα στο πιο ελαστικό φόρεμα της γυναίκας μου και φύγαμε για τη βόλτα μας. Η χαρά που έκαναν τα παιδιά μου βλέποντας τον μπαμπά τους να ξεφεύγει από τα συνηθισμένα ήταν τόσο μεγάλη, που έκανε αμέσως την ταπείνωση που ένιωθα να φαντάζει μικρότερη.
Είδα τη γυναίκα μου έκπληκτη να μας κοιτά, φτάνοντας στο σπίτι. Γέλασε, μας έβγαλε μια φωτογραφία και μου είπε να προσέχω μην της σκίσω το φόρεμα. Μετά πήγαμε όλοι μαζί για πίτσα.
Πηγή: xoJane.com
