Γεια σας. Η κόρη μου είναι 26 μηνών. Εδώ και πάνω από 1 μήνα βρίσκεται σε συνεχή άρνηση. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η πάνα (που δεν θέλει με τίποτα να αλλάξει) και το μπάνιο, που για να κάνει πρέπει να το συζητάμε για ώρα πολλή μέχρι να μπει (και μετά δεν θέλει να βγει). Επίσης, ενώ εδώ και 8 μήνες πάει σε βρεφονηπιακό σταθμό, τελευταία παρουσιάζει έντονη άρνηση το πρωί να ετοιμαστεί για να πάει. Όταν δε μπαίνει στο σχολικό κλαίει, μερικές φορές σπαραχτικά. Ωστόσο, όταν φτάνει στο σχολείο είναι όλα καλά, συμμετέχει πολύ και το απόγευμα μου λέει πόσο ωραία πέρασε... Απ' όταν γεννήθηκε είχαμε επιλέξει με το σύζυγο να την αφήνουμε να δοκιμάζει ό,τι θέλει και ό,τι της κινεί το ενδιαφέρον και την περιέργεια, με έναν από τους δύο μας πάντα δίπλα της. Δεν έχουμε χρησιμοποιήσει ως τώρα την απειλή ή την πρόκληση φόβου για κάτι. Αντίθετα, συζητάμε και εξηγούμε πολύ τα πράγματα, τις καταστάσεις. Επίσης, την ενθαρρύνουμε να μας λέει πως νιώθει. Ακόμα και τις συμπεριφορές της που εμπεριέχουν ένταση και ξέσπασμα προσπαθούμε όταν καταλαγιάσουν να τις συζητήσουμε και να μας πει η ίδια τί τόσο κακό της συνέβη. Ωστόσο, όλα τα παραπάνω, φαίνεται ότι δεν "πιάνουν", τουλάχιστον τον τελευταίο καιρό... Πώς πιστεύετε ότι θα μπορούσα να το αντιμετωπίσω;
Η κόρη σας έχει αλλάξει ψυχοσυναισθηματικό στάδιο και αυτό μπορεί να ευθύνεται για την αλλαγή που βλέπετε μέχρι ενός σημείου. Πέρα από αυτό όμως χρειάζεται να διερευνήσετε αν συνέβη κάτι πριν από ένα μήνα που ξεκίνησε να αλλάζει η συμπεριφορά της. Βοηθητικό θα ήταν να ρωτήσετε στο σχολείο της αν έχει συμβεί κάτι, αν της φέρονται όπως θα ήταν φρόνιμο ή όχι. Φανερώνει επίσης η κόρη σας μια δυσκολία αποχωρισμού η οποία εκδηλώνεται μέσα από το σπαρακτικό κλάμα που περιγράφετε. Ερευνήστε τι συμβαίνει στο σχολείο και μιλήστε περισσότερο με την κόρη σας. Επίσης αναρωτηθείτε αν συνέβη κάτι στο περιβάλλον σας τον τελευταίο μήνα.
* Η Μαρία Σαράντη είναι Κλινική Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος, Ψυχοθεραπεύτρια.
.jpg)
