Κάπου περί το 400 μ.Χ ο Αυγουστίνος πρόβαλε την ιδέα του «προπατορικού αμαρτήματος», λέγοντας ότι όλοι είμαστε απόγονοι του Αδάμ και της Εύας και όλοι, από την στιγμή που γεννιόμαστε, κληρονομούμε το αμάρτημα του Αδάμ. Οι γονείς τότε άρχισαν να φρικάρουν με την ιδέα ότι τα παιδιά τους δεν θα μπορούσαν ποτέ να πάνε στον Παράδεισο (αν πέθαιναν όσο ήταν ακόμα μικρά), γι'αυτό βρήκαν έναν τρόπο προκειμένου τα μωρά τους, τα οποία δεν ήταν βέβαια σε θέση να πάρουν καμία απόφαση για τον εαυτό τους, να δείχνουν την πίστη τους στον Θεό: Την βάφτιση. Η βάφτιση, λοιπόν, όσον αφορά στα μωρά, δεν προέρχεται από την Βίβλο, παρά από τους ανθρώπους. Η Βίβλος, για την ακρίβεια, λέει ότι τα παιδιά προστατεύονται, μέχρι να μεγαλώσουν και να είναι σε θέση να αποφασίσουν μόνα τους αν θέλουν να βαφτιστούν.
Γιατί τότε το πρώτο μυστήριο από το οποίο περνά ένα μωρό είναι η βάφτιση; Γιατί οι άνθρωποι διδάσκουν τα παιδιά τους να σκέφτονται μόνα τους για τον εαυτό τους και να ακούν την καρδιά τους, και στην συνέχεια τους αφαιρούν το δικαίωμα αυτής της τόσο σημαντικής απόφασης που μπορεί να τους αλλάξει την ζωή;
Εγώ βαφτίστηκα όταν ήμουν μωρό, σε καθολική εκκλησία. Μεγαλώνοντας δεν πηγαίναμε και πολύ συχνά στην εκκλησία. Πηγαίναμε πάντα στις μεγάλες γιορτές (Χριστούγεννα, Πάσχα κ.λ.π.). Πίστευα στον Θεό μέχρι που τελείωσα το Λύκειο. Αργότερα, διάφορα περιστατικά που συνέβησαν στην ζωή μου με έκαναν να αμφισβητήσω την πίστη μου: Γιατί, δηλαδή, να πιστεύω στον Θεό, τι ήταν τελικά αυτό στο οποίο πίστευα και τι είχε νόημα για εμένα.
Μου πήρε πάρα πολύ χρόνο και «δουλειά» για να αποδεχτώ ότι δεν πειράζει να μην πιστεύω στον Θεό, και ότι είμαι ελεύθερη να πιστεύω ό,τι θέλω. Και ήταν δύσκολο, γιατί μεγάλωσα σε ένα σπίτι σύμφυτα θρήσκο, απλά και μόνο επειδή έτσι είχε υπάρξει από γενιά σε γενιά. Όμως ποτέ δεν ένιωθα άνετα με τον εαυτό μου. Κάτι δεν μου καθόταν καλά με αυτή την «υποχρεωτική» πίστη. Και δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν αυτό, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι η πίστη είναι καθαρά δική μου επιλογή.
Είμαι άθεη. Το ίδιο και ο άνδρας μου, ο Άρικ. Δεν διαφέρουμε από εσάς εξαιτίας αυτού. Πασχίζουμε να ζούμε καλά, να κάνουμε καλές πράξεις, αλλά το κάνουμε για να νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας. Όχι για την υπόσχεση της πρόσβασης στον παράδεισο, ούτε από φόβο μην καταλήξουμε στην κόλαση. Δεν βαπτίσαμε κανένα από τα παιδιά μας. Ο Ντίλαν είναι 10 και τείνει να γίνει άθεος. Ο Πάιπερ είναι 9 και δεν έχει αποφασίσει ακόμα. Τα μικρότερα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν, έτσι κι αλλιώς, την έννοια της πίστης. Πάντα τους λέμε ότι είναι ελεύθερα να επιλέξουν τι θέλουν. Αν θέλουν να πάνε στην εκκλησία, να παρακολουθήσουν μία λειτουργία θα τους πάμε εμείς οι ίδιοι. Αν επιλέξουν να μην πιστεύουν, κανένα πρόβλημα.
Μεγαλώνω τα παιδιά μου έτσι ώστε να σκέφτονται για τον εαυτό τους και σε καμία περίπτωση δεν θα αντενεργήσω, βάζοντάς τα στην διαδικασία να συμμετέχουν σε μία τελετουργία που δημιουργήθηκε από τους ανθρώπους και που θα τα αναγκάσει για μια ζωή να ακολουθούν, αντί να οδηγούν, επειδή θα είναι αναγκασμένα να πιστεύουν ό,τι όλοι οι άλλοι.
Δεν θέλω να μεγαλώσουν πιστεύοντας σε κάτι, απλά και μόνο επειδή γενιές πριν από την δική μου πίστευαν. Δεν θέλω να μπερδευτούν, αργότερα στην ζωή τους, όταν θα αρχίσουν να αμφισβητούν τα πράγματα -κάτι που είναι ακριβώς αυτό που ΠΡΕΠΕΙ να κάνουν. Τίποτα σε αυτόν τον κόσμο δεν θα αλλάξει, αν κανείς δεν αμφισβητεί τίποτα και όλοι απλά ακλουθούν αυτό που τους είπαν ότι πρέπει να ακολουθούν. Σπουδαίοι δεν γίνονται οι άνθρωποι που ακολουθούν τους άλλους.
Γιατί, λοιπόν, να παίρνουν οι γονείς την σημαντική αυτή απόφαση για τα παιδιά τους, πριν ακόμα αυτά να είναι έτοιμα να αποφασίσουν για τον εαυτό τους;
*Το παραπάνω κείμενο προέρχεται από τη μαμά-blogger Heather Reese.
