Η ειλικρινής συγγνώμη, λένε οι ειδικοί, μπορεί να επιτευχθεί όταν τα παιδιά καταλάβουν την ευθύνη τους σε μία διαφωνία ή σε έναν καβγά. Δεν μπορούμε να περιμένουμε από τα παιδιά να ζητήσουν συγγνώμη αν δεν είναι σίγουρα για το τι ακριβώς έκαναν λάθος. Η ενσυναίσθηση, βέβαια, δεν είναι έμφυτο χαρακτηριστικό. Γι'αυτό πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά πώς να βλέπουν τον κόσμο από την θέση του άλλου. Το μάθημα αυτό πρέπει να ξεκινήσει από το να αναγνωρίζουν τα λάθη τους –στη συνέχεια θα έρθει και η συγγνώμη. Δείτε πώς θα τα βοηθήσετε σε 4 απλά βήματα.
Συγγνώμη που...
Τα παιδιά πρέπει να αναγνωρίσουν και όχι να αποποιηθούν των ευθυνών τους σε έναν καβγά. Ως φυσική αντίδραση τα περισσότερα παιδιά θα ξεκινήσουν να δικαιολογούνται λέγοντας «μα αυτός...» ή «εκείνη το ξεκίνησε». Μάθετε, λοιπόν, στα παιδιά να αποδέχονται την συμμετοχή τους στο πρόβλημα, χρησιμοποιώντας το «εγώ» και αναγνωρίζοντας τι ακριβώς ήταν αυτό που έκαναν λάθος. Αν το παιδί ξεκινήσει να απολογείται, αλλά δυσκολεύεται να βρει τις σωστές λέξεις για να περιγράψει τι έκανε λάθος, βοηθήστε το εσείς. Αυτό θα γίνει πολύ πιο εύκολα αν έχετε ορίσει κάποιους ξεκάθαρους κανόνες στην οικογένεια.
Για παράδειγμα:
-Συγγνώμη που σε έσπρωξα (κανόνας: δεν ασκούμε σωματική βία)
-Συγγνώμη που σε έβρισα (κανόνας: δεν χρησιμοποιούμε λεκτική βία)
-Συγγνώμη που σου πήρα κάτι χωρίς να σε ρωτήσω (κανόνας: δεν παίρνουμε πράγματα από άλλους χωρίς την άδειά τους)
Την επόμενη φορά θα...
Νιώθετε ότι δίνετε διαρκώς τις ίδιες μάχες με το παιδί, ξανά και ξανά; Πρέπει να το βοηθήσετε να αναγνωρίσει τρόπους για να βελτιώσει τη μελλοντική του συμπεριφορά. Το να έχετε ένα πλάνο διαχείρισης καβγάδων βοηθά στη μείωσή τους. Και σε αυτό το βήμα, βέβαια, τα μικρότερα παιδιά θα χρειαστούν βοήθεια, ενώ τα μεγαλύτερα παιδιά μπορεί να αντιδράσουν. Μην τα αφήσετε, όμως, να προσπεράσουν αυτό το βήμα γιατί είναι ίσως το πιο σημαντικό. Σκοπός, δηλαδή, είναι να μην επαναλάβουν το λάθος τους.
Για παράδειγμα:
-Την επόμενη φορά δεν θα χτυπήσω / δεν θα σηκώσω χέρι.
-Την επόμενη φορά θα προσέξω τα λόγια μου ή δεν θα μιλήσω καθόλου.
-Την επόμενη φορά θα ρωτήσω πριν πάρω κάτι.
Μπορώ να επανορθώσω;
Η αποκατάσταση του προβλήματος είναι ένα σημαντικό μέρος της συγχώρεσης και συχνά παραβλέπεται. Είναι ωραίο να ζητά κανείς συγνώμη, αλλά το να δείχνει ότι ειλικρινά λυπάται είναι ακόμα πιο σημαντικό. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν ότι οι πράξεις τους έχουν επιπτώσεις και ότι στις επιπτώσεις αυτές περιλαμβάνεται και το να διορθώνουν μια κατάσταση, όταν π.χ. έχουν αδικήσει κάποιον. Μπορεί, λοιπόν, να πουν μια καλή κουβέντα σε κάποιον στον οποίον νωρίτερα μίλησαν άσχημα, να επιδιορθώσουν ή να αντικαταστήσουν κάτι που χάλασαν ή απλά να ρωτήσουν το άτομο που αδίκησαν πώς μπορούν να επανορθώσουν, για να το κάνουν να νιώσει καλύτερα.
Για παράδειγμα:
-Να σε πάρω μια αγκαλιά για να σε κάνω να νιώσεις καλύτερα;
-Σε αδίκησα. Η αλήθεια είναι ότι είσαι πολύ καλός.
-Να σου χαρίσω ένα δικό μου μπλουζάκι για να επανορθώσω γι'αυτό που σου χάλασα;
Μπορείς να με συγχωρέσεις;
Είναι ωραίο το άτομο που αδικείται να είναι μεγαλόκαρδο και να συγχωρεί, όμως αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Παρ'όλα αυτά, τα παιδιά πρέπει να μάθουν ότι ακόμα και αν δεν εισπράξουν την συγχώρεση του άλλου, παραμένει σημαντικό να προσπαθήσουν. Εξάλλου, με τον τρόπο αυτό μαθαίνει και το αδικημένο παιδί να εξασκεί τις κοινωνικές αρετές του.
Όλοι μας κάνουμε λάθη και είναι στο χέρι μας να μάθουν τα παιδιά μας να αντιμετωπίζουν τα λάθη τους με ευγένεια. Δεν θέλουμε να γίνουν άνθρωποι που δυσκολεύονται να παραδεχτούν τα λάθη τους και να ζητήσουν συγνώμη. Η ψωροπερηφάνια, η υπεροψία και το πείσμα είναι στοιχεία ανθρώπου που δεν έχει μάθει να ζητά συγγνώμη. Το να διδάξετε, λοιπόν, το παιδί να ζητά συγχώρεση αξίζει και τον κόπο και τον χρόνο σας.
Πηγή: Familyshare
