Ερώτηση:
Παρατήρησα σε παιδότοπο ότι οι δίδυμες κόρες μου 18 μηνών δεν αλληλεπιδρούσαν έντονα με άλλα παιδιά. Έχω δίδυμες κόρες 18 μηνών, οι οποίες δεν έχουν χωριστεί η μια από την άλλη, ενώ δύο φορές που χρειάστηκε, λόγω ίωσης, ήταν απαρηγόρητες και μελαγχολικές. Επίσης, όταν είναι μαζί στο σπίτι φωνάζουν, είναι δραστήριες (ο όρος υπερκινητικές δεν είναι ο ιδανικός μιας και δεν φαίνεται να αντιμετωπίζουν κάτι τέτοιο) και δαγκώνονται, χτυπιούνται μεταξύ τους συνέχεια. Τα παιδιά είναι συνεχώς μελανιασμένα στα χέρια όπου δαγκώνουν η μία την άλλη και τώρα τελευταία παρατήρησα ότι η μια δαγκώνει το ίδιο της το χέρι πολύ δυνατά. Έχουμε προσπαθήσει και ο άντρας μου και εγώ αλλά και η γιαγιά (η οποία αναλαμβάνει τη φροντίδα τους αρκετές ώρες κάθε μέρα από όταν γεννήθηκαν λόγω των εργασιών μας που απαιτούν πολύ σκληρά ωράρια) να τις αποτρέψουμε από το να δαγκώνονται και να χτυπιούνται με ήπιο τρόπο αλλά και με αυστηρό ύφος. Δεν σταματούν με τίποτα. Επίσης, η μια είναι πολύ επιθετική, χωρίς να έχει τέτοιες παραστάσεις από εμάς μιας και είμαστε όσο πιο ήπιοι μπορούμε ακόμα και σε στιγμές που πιεζόμαστε, για να αποτρέψουμε και τις ίδιες από τέτοιες συμπεριφορές. Χτυπάει και παίρνει από την άλλη ό,τι κι αν κρατάει στα χέρια της πολύ επιθετικά. Η συγκεκριμένη ήταν πάντα πιο ζωηρό και γκρινιάρικο παιδί. Η άλλη, λοιπόν, που ήταν πάντα πιο ήπια, αντιδρά τις περισσότερες φορές παθητικά και φεύγει. Από την άλλη πρόσφατα πήγαμε σε ένα παιδότοπο και παρατήρησα ότι η μία ήταν στη μια άκρη η άλλη στην άλλη και δεν παίζανε ούτε μεταξύ τους ούτε με άλλα παιδάκια. Η κάθε μια έπαιζε μόνη της. Με ανησυχούν αυτές οι συμπεριφορές και θα ήθελα να ξέρω αφενός από πού πηγάζουν και αφετέρου τι θα πρέπει να κάνουμε εμείς για να το διαχειριστούμε σωστά τώρα και στο μέλλον. Σας ευχαριστώ.Απάντηση:
Το πρώτο εξάμηνο ζωής είναι άκρως σημαντικό και καθοριστικό για την μετέπειτα εξέλιξη του ψυχισμού του παιδιού. Γίνεται αντιληπτό από τα γραφόμενά σας ότι κατά την διάρκεια αυτού του πρώτου καιρού που ένα παιδί χρειάζεται να ζει όσο πιο συμβιωτικά γίνεται με την μητέρα του εσείς λείπατε στην εργασία σας. Η απουσία σας μοιάζει να είναι ο πυρήνας της έντασης και της αγωνίας που ζουν οι κόρες σας. Η κόρη σας που δαγκώνει τον εαυτό της εκφράζει μια απελπισία. Πιθανότατα τα παιδιά σας να βιώνουν μια εσωτερική μοναξιά ασχέτως αν στον χώρο βρίσκεται η γιαγιά τους η οποία δεν θα μπορούσε ποτέ να σας αντικαταστήσει στον ρόλο σας σε ψυχικό επίπεδο. Λείπετε στα παιδιά σας. Δυστυχώς δεν καταθέτετε περισσότερες πληροφορίες για την διάδραση που έχετε εσείς μαζί τους για να αξιολογήσουμε την ποιότητα της επαφής σας.
*Η Μαρία Σαράντη είναι Κλινική Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος, Ψυχοθεραπεύτρια.
Κάντε τη δική σας ερώτηση στους ειδικούς του Mama365.
