Έχω ένα αγοράκι 6,5 μηνών που είναι πολύ κοινωνικό, η συμπεριφορά του φαίνεται προχωρημένη σε σχέση με την ηλικία του. Ο παιδίατρος μας είπε πως, κινητικά, έχει πρόωρη ανάπτυξη. Το θέμα μου είναι η ανασφάλεια του παιδιού μου με τον ύπνο του, γιατί διακόπτει συστηματικά τον ύπνο του και με ψάχνει. Μόλις τον σηκώσω και καταλάβει ότι είμαι δίπλα του, συνεχίζει κανονικά τον ύπνο του, αλλά όταν τον ξαναβάζω στην κούνια ξαναξυπνά. Η κατάσταση αυτή συμβαίνει όλη τη νύχτα, με αποτέλεσμα να μην κοιμάμαι ποτέ. Το πρωί δεν μπορώ να κοιμηθώ, διότι δεν έχω βοήθεια από πουθενά, ο άντρας μου δουλεύει μέχρι αργά, αλλά δεν τα ‘χει βρει με το μωρό. Μολονότι θηλάζω, προσπαθήσαμε να παίρνει το βραδινό του ύπνο με τον μπαμπά, και για την μεταξύ τους σχέση, και για να συνηθίζει κι άλλο πρόσωπο εκτός από μένα. Φαινόταν να πηγαίνει καλά, ώσπου το σταμάτησε κλαίγοντας γοερά, αν πάει οποιοσδήποτε άλλος να το κοιμίσει, εκτός από μένα. Έχουμε χτίσει μια πολύ καλή σχέση μεταξύ μας, είναι η ζωή μου, το ξέρει και δεν πιστεύω πως αυτό του κάνει κακό, καθώς πολλοί μου λένε πως ασχολούμαι τόσο, που θα δυσκολευτώ με άλλες εργασίες. Να προσθέσω, πως επειδή δεν μου κάνει καλό να τον παραμελώ για τις δουλείες, αλλά επειδή δεν έχω και καμία βοήθεια, χρησιμοποιώ πολύ το μάρσιπο, εξαιτίας του οποίου με κρίνουν. Το πρόβλημά μου είναι ότι, εδώ και μια εβδομάδα κλαίει, μόλις τον πάρει κάποιος αγκαλιά, τρομοκρατημένος μη φύγω. Δεν τον έχω παρατήσει ποτέ όμως, ώστε να μπορώ να τον δικαιολογήσω. Τις προάλλες, αναγκάστηκα να κάνω μεγάλη διαδρομή με το αμάξι, κι ενώ υπήρχε και άλλος συνεπιβάτης να ασχολείται μαζί του, αυτό έκλαιγε τόσο, που του έκλεισε ο λαιμός. Όσο και να κλαίει όμως, μόλις τον αγκαλιάσω, σταματάει αυτόματα. Όταν είμαστε μόνοι στο αμάξι, ενοχλείται πάλι, αλλά «μου κάνει το χατίρι». Είναι φυσιολογική η συμπεριφορά του; Έχω κάνει κάπου λάθος; Μήπως φταίει που μαζεύω τα παιδιά του χωριού στο σπίτι μου και που φροντίζω για αυτά; Δείχνει να χαίρεται μόλις τα βλέπει. Μήπως κάποιο κατοικίδιο (σκύλος) τον βοηθήσει σε αυτή την συναισθηματική του ανάγκη; Συγγνώμη που σας κούρασα με τόσα που σας έγραψα, αλλά μεγαλώνουμε ανθρώπους κι η αγωνιά μας είναι μεγάλη.
Ο γιος σας είναι στην ηλικία που περνάει το άγχος αποχωρισμού από εσάς. Σε αυτό θα χρειαστεί να σταθείτε με σεβασμό χωρίς να μπείτε σε αγωνία για το αν κάνετε καλά που τον έχετε πολύ κοντά σας. Ζείτε όλο αυτό το διάστημα την συμβιωτική περίοδο με το μωρό κι έτσι χρειάζεται να γίνει. Μην βιάζεστε να τον αποχωριστείτε. Σιγά σιγά. Η αυτονόμηση του θα ξεκινήσει δειλά δειλά όταν μπουσουλήσει όποτε μην αγχώνεστε και μην βιάζεστε. Όσο ο μικρούλης σας νιώθει σε αγωνία τόσο πιο δύσκολο θα του είναι να σας αποχωριστεί. Σεβαστείτε τις ανάγκες του και επιτρέψτε του να είναι κοντά σας. Μην του επιβάλλετε να πηγαίνει σε άλλες αγκαλιές. Μείνετε κοντά του με ασφάλεια μέχρι ο ίδιος να αρχίσει να μπουσουλάει -τότε θα είναι έτοιμος για το επόμενο βήμα. Επιτρέψτε του να σας απολαύσει. Αυτό θα τον οδηγήσει στο να μπορεί να εσωτερικεύσει ασφάλεια και να σας νιώσει δίπλα του. Δείξτε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στην διαίσθησή σας και λιγότερη στα λόγια των άλλων. Το κατοικίδιο θα είναι μια γλυκιά σχέση για το παιδί σας αλλά να θυμάστε ότι δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως παιχνίδι αλλά ως έμψυχη οντότητα, δηλαδή ως παρέα και αγάπη.
* Η Μαρία Σαράντη είναι Κλινική Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος, Ψυχοθεραπεύτρια.
