Η εξομολόγηση της μαμάς
«Πριν κάνω παιδιά άκουγα γονείς να παραδέχονται ότι χτυπούν τα παιδιά τους, χρησιμοποιώντας το επιχείρημα ότι αυτή η μέθοδος πειθαρχίας είναι σωστή, επειδή την χρησιμοποιούσαν οι γονείς τους. Αυτό το επιχείρημα αναπόφευκτα ακολουθούνταν απ’ το «Και εγώ “βγήκα” μια χαρά. Το ίδιο θα γίνει και με τα παιδιά μου.».
Ήμουν πολύ δειλή για να απαντήσω: «Ναι, βλέπω πώς εξελίχθηκες. Έγινες ένας βλάκας γονιός που κακοποιεί το παιδί του!». Απλώς σήκωνα επιτιμητικά το βλέμμα μου προς τα πάνω και έφευγα, ικανοποιημένη απ’ την ανωτερότητά μου και σίγουρη ότι θα γινόμουν πολύ καλύτερος γονιός. Εγώ θα χρησιμοποιούσα λογική και τιμωρίς και τα παιδιά μου δεν θα βίωναν ποτέ τη σύγχυση του να πληγώνονται από κάποιον που αγαπούν.
Και μετά, έμεινα έγκυος.
Οι ορμόνες με μετέτρεψαν σε μια γυναίκα ανίκανη να διαχειριστεί τις περισσότερες από τις σκέψεις της. Όλα έπρεπε να γίνουν σωστά. Σκεφτόμουν ότι ένα ποτήρι κρασί, το ωμό ψάρι ή το μη παστεριωμένο τυρί θα έβλαπτε το έμβρυο. Υπεράσπιζα σθεναρά τόσο αυτά τα «πιστεύω», όσο και τις αντιλήψεις μου για το πώς πρέπει να μεγαλώνει κανείς ένα παιδί.
Τσακωνόμουν συνέχεια με την κουνιάδα μου -που «έριχνε ξυλιές» στα παιδιά της- για το πόσο καταστροφική είναι αυτή η μέθοδος για την ανάπτυξη του παιδιού. Της έστελνα άρθρα, μηνύματα και ό,τι έβρισκα σχετικά μ’ αυτό.
Και μετά, γέννησα το γιο μου.
Είχε κολικούς από την αρχή. Μεγαλώνοντας, πέρασε από το διαρκές κλάμα, στη διαρκή γκρίνια. Ήταν ασταμάτητος. Ο αρακάς ήταν πολύ πράσινος, τα δημητριακά του πολύ κρύα, τα παντελόνια πολύ μακριά… Με συνέτριβε.
Μετά την περίοδο της γκρίνιας, έγινε αυτό που κατ’ ευφημισμό λέμε «απαιτητικός» -ο ευγενικός τρόπος να πούμε κάποιον αφόρητα πεισματάρη.
Δοκιμάσαμε να του μιλήσουμε σοβαρά, όταν τραβούσε την ουρά της γάτας ή έριχνε πράγματα στον τοίχο.
Γελούσε.
Προσπαθήσαμε να τον βάλουμε τιμωρία, όταν αρνήθηκε να μπει στο αυτοκίνητο και όταν φώναξε «Όχιιιιι» επειδή του ζητήσαμε να βγάλει το βρώμικο παντελόνι του.
Γέλασε και μας έβγαλε τη γλώσσα του.
Προσπαθήσαμε να επαινέσουμε τις καλές του επιλογές –όπως όταν ήπιε ήρεμα το γάλα του, αντί να το χύσει στο χαλί.
Χαμογέλασε και έχυσε όλο το γάλα κατ’ ευθείαν στα παπούτσια μου, κοιτώντας με στα μάτια.
Δοκιμάσαμε να του δώσουμε να καταλάβει ποιες είναι οι φυσικές συνέπειες των κακών επιλογών του –όπως όταν αρνήθηκε να βάλει το παλτό του και κρύωσε πολύ, όταν βγήκαμε έξω.
Δεν τον επηρέασε ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ!
Και, μια μέρα, με χαστούκισε.
Και τότε ανακάλυψα μια ακόμη κατηγορία γονιών που χτυπούν τα παιδιά τους. Τους γονείς που δεν έχουν άλλη λύση, από το να χρησιμοποιήσουν αυτή τη μέθοδο πειθαρχίας που χρησιμοποιείται εδώ και χιλιάδες γενιές, για τα παιδιά που συμπεριφέρονταν τόσο άσχημα.
Όλο το καλά δομημένο σύστημα απόψεων, που είχα φτιάξει σχετικά με την σωστή ανατροφή ενός παιδιού, που περιελάμβανε αγάπη και λογική και σωστές επιλογές, εξαϋλώθηκε σαν σύννεφο καπνού. Με ηρεμία, γύρισα το παιδί μου, κατέβασα το παντελόνι του και έδωσα μια γερή ξυλιά στο μικρό, στρογγυλό ποπό του. Δεν επιχειρηματολόγησα, δεν παρακάλεσα, δεν διαπραγματεύτηκα, ούτε χρησιμοποίησα περίπλοκες εκφράσεις και λέξεις. Τον χτύπησα και του είπα «Δεν θα ξαναχτυπήσεις ποτέ τη μαμά. Δείχνει έλλειψη σεβασμού. Εγώ είμαι 'αρχηγός' εδώ, όχι εσύ.»
Έκλαψε. Μεγάλα, βαριά δάκρυα. Ήταν σοκαρισμένος και φοβισμένος. Το ίδιο κι εγώ. Κάναμε μια μικρή αγκαλιά. Του είπα ότι τον αγαπάω. Ύστερα από δύο λεπτά, το ξεπέρασε. Δεν κατέστρεψα τον χαρακτήρα του –παρέμεινε ένα παιδί με ισχυρά «θέλω». Αλλά είναι ένα παιδί με ισχυρά «θέλω» που σέβεται και που σκέφτεται δύο φορές πριν πράξει.
Δεν πιστεύω πια ότι οι γονείς που έχουν χτυπήσει τα παιδιά τους είναι κακοποιοί. Τώρα πια, πιστεύω ότι κάποιοι απ’ αυτούς είναι γονείς με «ισχυρά “θέλω”». Και λίγο απελπισμένοι.»
Πηγή: scarymommy.com
Η δική μας γνώμη
Όχι, αυτή η μαμά δεν καταλήγει από στηλιτευτής της βίας, υπέρμαχός της. Δεν μετατράπηκε ξαφνικά σε κάποιον βάρβαρο, σαδιστή γονιό, δεν απέκτησε την συνήθεια να δέρνει το παιδί της κάθε φορά που αυτό την εκνευρίζει. Και, επομένως, όχι. Αυτή η μαμά δεν είναι (κατά τη γνώμη μας) ένα τέρας. Έκανε, όμως, οπωσδήποτε ένα μεγάλο λάθος. Επέλεξε να εκτονώσει το θυμό και τον εκνευρισμό της ασκώντας βία κι αυτό, μπορεί να μην είναι ασυγχώρητο, αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση επιτρεπτό (πόσο μάλλον επιθυμητό!).
Τι έμαθε αυτός ο πιτσιρικάς απ' αυτό το περιστατικό; Ότι, όταν θυμώνουμε, επιτρέπεται να χτυπάμε -ειδικά εφόσον είμαστε ο πιο δυνατός απ' τους δύο. Κι αυτό είναι ένας εκ των δεκάδων λόγων που το ξύλο, δεν έχει βγει απ' τον παράδεισο.
Μπορείτε να διαβάσετε εδώ τους 10 λόγους που δεν πρέπει ποτέ να χτυπάτε τα παιδιά σας.
