Το παιδί χρειάζεται το χώρο του
Η γονεϊκή παρουσία γίνεται καταπιεστική όταν αρχίζει και αφαιρεί απ’ το παιδί τη δυνατότητα να επιλέξει, να επιλύσει προβλήματα και να αντιμετωπίσει καταστάσεις, καθώς και όταν του υπενθυμίζει διαρκώς ότι είναι “παιδί” και κινείται υπό την εποπτεία -καλοπροαίρετη μεν, αλλά εποπτεία- του γονέα. Προφανώς, καθώς το παιδί μεγαλώνει η ανάγκη του για διεύρυνση του προσωπικού, ιδιωτικού του χώρου γίνεται πιο επιτακτική, όπως και η ανάγκη του να φαίνεται στους γύρω ότι έχει διεκδικήσει και κερδίσει το δικαίωμά του να επιλέγει για το εαυτό του.
Δίνοντάς του το χώρο που χρειάζεται του δίνετε και την ευκαιρία να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν, όπως το να προσέχει τον εαυτό του και το σώμα του, να παίρνει βραχυπρόθεσμες αποφάσεις με γνώμονα το μέλλον του και να μαθαίνει απ’ τα λάθη του χωρίς να προσπαθεί ν’ αποφεύγει τις συνέπειες. Αντίθετα, αν είστε διαρκώς δίπλα του έτοιμη να ρίξετε το δίχτυ της προστασίας σας γύρω του, απλώς αναστέλλετε την εξέλιξή του σε υπεύθυνο ενήλικο και είτε του δημιουργείτε την αίσθηση ότι μπορεί να γλιτώσει απ’ τα πάντα είτε το αναγκάζετε να επιβάλλει εκείνο την απόσταση μεταξύ σας, χάνοντας παράλληλα τη δυνατότητα της διακριτικής εποπτείας που είναι απαραίτητη και για τους δυο σας.
Η χαλαρή αγκαλιά
Τις περισσότερες φορές, σε μία σχέση που χαρακτηρίζεται από αμοιβαία αγάπη και τρυφερότητα, το παιδί δεν διεκδικεί το χώρο του ευθέως, αλλά σταδιακά, εκπέμποντας ποικίλης έντασης σήματα ότι νιώθει πια μεγάλος για συγκεκριμένα πράγματα, όπως π.χ. οι αγκαλιές και τα φιλιά μπροστά σε φίλους του, τα γεύματα με το σόι, οι επισκέψεις σε φιλικά σπίτια, οι ερωτήσεις στο σχολείο για την πρόοδό του, το συγύρισμα του γραφείου του από εσάς κλπ. Όσο δύσκολο κι αν είναι για μια “καταπιεστική” μητέρα να μην το δει δραματικά, το παιδί δεν απορρίπτει την αγάπη της ούτε δηλώνει ότι δεν χρειάζεται πια την προστασία της. Ζητά απλώς να μετριάσει τη δύναμη της αγκάλης της και να του δώσει τη δυνατότητα να προστατέψει τον εαυτό του πριν επέμβει εκείνη, αν χρειαστεί.
Γι’ αυτό μην αγνοείτε τα «σήματα» και, στην ανάγκη, συζητήστε το μαζί του για να είστε εσείς ήσυχη ότι σας υπολογίζει κι εκείνο σίγουρο ότι βγαίνοντας πιο έξω απ’ τη ζώνη άνεσής του θα έχει πάντα την υποστήριξη που χρειάζεται απ’ τα μετόπισθεν. Αυτός, άλλωστε θα είναι ο ρόλος σας καθώς θα το βλέπετε να μεγαλώνει, μέχρι την ώρα που θ’ αρχίσει η δική του αγάπη να γίνεται καταπιεστική και να σας φαίνεται ότι υπερβάλλει και γίνεται κατά τι υπερπροστατευτικό με τη μητέρα του που αγαπά.
