«Από τότε που ήμουν παιδί, πάντα, ήξερα ότι κάποια μέρα θα φέρω τα δικά μου παιδιά στον κόσμο και θα γίνω μαμά. Ποτέ δεν το αμφισβήτησα –ήταν κάτι που επιθυμούσα πάντα.
Θα γινόμουν μια άψογη μαμά που μένει στο σπίτι για να μεγαλώσει τα παιδιά της και θα απολάμβανα κάθε λεπτό του χρόνου μου μαζί τους. Και μετά, έκανα πράγματι δικά μου παιδιά –τρία στον αριθμό- και τότε ήταν που έπεσα απ’ τον μονόκερό μου και προσγειώθηκα στην πραγματικότητα.
Η μαμά που νόμιζα ότι θα γινόμουν, είναι πολύ, πολύ διαφορετική μαμά απ’ αυτή που έγινα. Οκτώ χρόνια και τρία παιδιά μετά, έχω καταλάβει ότι αυτή η «μαμά» δεν είναι τόσο… εφικτή, όσο πίστευα.
Νομίζω ότι όλοι οι νέοι άνθρωποι έχουν τις δικές τους σκέψεις και όνειρα για το πώς θα είναι η μητρότητα, πριν κάνουν παιδιά. Εγώ, μάλλον νόμιζα ότι θα μοιάζει με παιχνίδι.
Θυμάστε που παίζαμε “σπίτι”; Ντυνόμασταν με ρούχα της μαμάς, μαγειρεύαμε και πηγαίναμε για ψώνια και κάναμε τις μαμάδες. Φανταζόμουν ότι θα κάνω γιόγκα κάθε μέρα, ότι θα πηγαίνω στα Starbucks στον δρόμο προς το εθελοντικό πρόγραμμα που θα συμμετείχα, αγκαλιά με τις πεντανόστιμες λιχουδιές που θα είχα φτιάξει απ’ την προηγούμενη ημέρα.
Και –κοίτα να δεις!- υπάρχουν πολλά περισσότερα που πρέπει να σκεφτεί κανείς απ’ αυτά. Δεν σκέφτηκα καθόλου όλες τις αληθινές μάχες –τα οικονομικά προβλήματα, τις αρρώστιες και και όλες τις απλές, καθημερινές δυσκολίες. Δεν υπέθεσα ότι θα είχα αυτό το αίσθημα ήττας, ανεπάρκειας και απόλυτης πνευματικής και σωματικής εξάντλησης.
Στην πραγματικότητα, είμαι πολύ μακριά απ’ αυτό που θα ήθελα να είμαι. Είμαι πολύ πιο ανυπόμονη απ’ όσο πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσα να γίνω και δεν μπορώ πάντα να ελέγξω τα συναισθήματά μου. Για ΄μένα, το να είμαι μαμά είναι λίγο σαν να ‘μαι μία ημίτρελη με διχασμένη προσωπικότητα. Ή τουλάχιστον κάπως έτσι νιώθω τελευταία.
Το ένα λεπτό λιώνεις με το μωρό σου που χαμογελάει, που μαθαίνει να κάνει κάτι καινούριο ή ακούει ένα παραμύθι που του διαβάζεις με αγάπη.
Λες στον εαυτό σου «Το ‘χω. Μπορώ να το κάνω». Και μετά, ΜΠΑΜ! Ξαφνικά σου επιτίθεται ένα δίχρονο, δαγκώνει το χέρι σου και τσιμπάει τον λαιμό σου, γιατί της ζήτησες να φορέσει παντελόνι.
Και μετά, δύο λεπτά αργότερα, μπορεί να δακρύσεις βλέποντας πόσο γλυκό είναι το μικρό σου και πόσο περήφανη είσαι γι’ αυτό, όταν σου γράφει ένα σημειωματάκι αγάπης ή κάνει χώρο δίπλα σου στον καναπέ και σ’ αγκαλιάζει.
Πραγματικά, βρίσκω φοβερό το πόσο δύσκολα μπορεί να γίνουν τα πιο βασικά πράγματα όταν έχεις μικρά παιδιά. Πράγματα που ποτέ πριν δεν φαντάστηκα πόσο χρόνο ή πόσους καυγάδες θα χρειάζονταν. Απλά και φυσιολογικά πράγματα, όπως το να κάνεις τα παιδιά σου να φάνε κάτι… οτιδήποτε ή να μπουν στο αυτοκίνητο ή να βάλουν παπούτσια ή να μάθουν να χρησιμοποιούν την τουαλέτα.
Ποτέ δεν πίστευα ότι μπορείς να ιδρώσεις πηγαίνοντας για ψώνια… κρατώντας αγκαλιά το παιδί σου, σπρώχνοντας το καροτσάκι, κυνηγώντας έναν μικρό δραπέτη και προσπαθώντας να φύγεις ήρεμα πριν ξεφύγει η κατάσταση.
Και επίσης… το θέμα του σπιτιού. Θα μπορούσα να το περιγράψω σαν το απόλυτο χάος. Κάνω ό,τι μπορώ για να μην μένω πίσω με τις δουλειές, αλλά τα χτεσινά πιάτα μερικές φορές στρογγυλοκάθονται στον νεροχύτη, παντού υπάρχουν στοίβες με ασιδέρωτα και παιχνίδια –τόσα πολλά παιχνίδια. Έχω κάθε πρόθεση να τα έχω όλα χωρισμένα και τακτοποιημένα σε ξεχωριστά κουτιά και να μένουν όλα στη θέση τους. Όμως αυτό είναι ανέκδοτο.
Επομένως, όχι. Σίγουρα δεν είμαι η τέλεια μαμά, που κάποτε πίστευα ότι θα γίνω. Είμαι πολύ μακριά απ’ αυτό. Κάθε μέρα, μου υπενθυμίζεται πόσο μακριά απ’ την τελειότητα είμαι.
Το σπίτι μου μπορεί να μην είναι καθαρό και οργανωμένο, δεν είμαι πάντα ψύχραιμη, δεν είμαι καθόλου υπομονετική, χάνω τον έλεγχο… πολύ και, σύμφωνα με τα παιδιά μου, δεν είμαι δίκαιη. Ποτέ.
Όμως, είμαι εδώ για εκείνα, ό,τι και να συμβεί. Η τρελή μαμά τους τα αγαπάει απόλυτα. Είμαι ακόμα στο ψάξιμο, κάνοντας ένα βήμα την ημέρα και βάζοντας τα δυνατά μου.
Τα παιδιά μου είναι η ζωή μου. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να προσεύχομαι ότι η μαμά που τελικά έγινα, είναι αρκετή.»
Πηγή: huffingtonpost.com
