«Θυμάμαι την πιο πρόσφατη στιγμή κατάρρευσής μου. Τα παιδιά μου κι εγώ είχαμε μόλις γυρίσει στο σπίτι απ’ το σχολείο. “Πηγαίνετε στα δωμάτιά σας”, τους είπα με φωνή σκληρή και ψυχρή που δεν έμοιαζε με τη δική μου. “Τώρα!”.
Δάκρυα και λυγμοί ακολούθησαν. Παραιτήθηκα. Ξαφνικά φώναζα και η ένταση του θυμού μου με ξάφνιαζε. “Δεν θέλω να σ’ ακούσω! Μην με κοιτάς καν! Φύγε!”
Απ’ αυτήν την ιστορία, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι είμαι ένα σκληρό, άπονο τέρας. Αφήστε με, όμως, να εξηγήσω: Είμαι καλός άνθρωπος. Αν με σκουντήξεις μέσα στο πλήθος, μάλλον θα χαμογελάσω και θα σ’ αφήσω να φύγεις χωρίς δεύτερη κουβέντα. Πάντα μισούσα τις συγκρούσεις και τους καυγάδες. Επομένως, όταν πρέπει να διαχειριστώ τα καθημερινά προβλήματα και τις προσβολές των παιδιών μου, η στρατηγική μου συνήθως είναι να τ΄αφήνω να περάσουν.
Το να διατηρείς τέτοια ηρεμία όμως κοστίζει. Ο θυμός, ο εκνευρισμός κι όλα τα άσχημα συναισθήματα που επιλέγω να καταπιέσω για να μην βυθίσω το πλοίο, θάβονται προσωρινά. Υπάρχουν πολλές αιτίες εκνευρισμού όταν μεγαλώνεις παιδιά και τα συναισθήματα που σου δημιουργούν, σιγά-σιγά συσσωρεύονται. Χτίζονται και χτίζονται και χτίζονται και κάποτε γίνονται ένα βάρος στο στήθος μου, μέχρι που δεν μπορώ πια να τα κρατήσω και τελικά εκρήγνυμαι.
Αυτό έγινε εκείνο το απόγευμα που μεταμορφώθηκα σε Θυμωμένη, Κακιά Μαμά. Το πρωί δεν είχε πάει καθόλου καλά –τα κορίτσια τσακώθηκαν τόσο άσχημα που σχεδόν έχασαν το σχολικό. Αργότερα, όταν γυρνούσαμε σπίτι απ’ το σχολείο, απολαύσαμε όλοι μαζί μια σύντομη περίοδο γαλήνης, που δεν διήρκεσε περισσότερο από 47 δευτερόλεπτα, γιατί η μεγαλύτερη κόρη μου έκανα κάτι ανόητο για να ενοχλήσει την αδερφή της. Η μικρή εξέφρασε αμέσως τη δυσαρέσκειά της, στριγγλίζοντας σαν υστερικός παπαγάλος. Ο υστερικός αυτός ήχος χώθηκε κάτω απ’ το δέρμα μου. Ένιωθα τον πονοκέφαλο που ερχόταν. Και τελικά, αποφάσισα, ότι όχι δεν θα το περάσω κι αυτό σήμερα!
Αφού, λοιπόν, βρυχήθηκα στα παιδιά να πάνε στα δωμάτιά τους, έκατσα στην κουζίνα περιμένοντας τον άντρα μου να γυρίσει απ’ τη δουλειά. Μόλις μπήκε στο σπίτι, ανακοίνωσα: “Δεν μπορώ να τις διαχειριστώ αυτή τη στιγμή”.
Άρπαξα τα κλειδιά μου και οδήγησα άσκοπα στην πόλη, σταματώντας σε ένα πάρκινγκ όπου κάθισα για λίγο με τη μηχανή αναμμένη. Στέναζα, άναβα κι έκλεινε το ραδιόφωνο, δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλά μου. Όσο ο ουρανός σκοτείνιαζε γύρω μου, η ανάσα μου γινόταν πιο σιγανή και το βάρος στην καρδιά μου έφευγε. Τελικά, κατευθύνθηκα προς το σπίτι.
Μόλις μπήκα στην κουζίνα, οι κόρες μου έτρεξαν προς το μέρος μου με τα χέρια τους ανοιχτά και με το πιο απολογητικό τους βλέμμα, δίνοντάς μου μια καρτούλα “Αγαπημένη μας μαμά”, διάβασα "συγγνώμη που ήμασταν άτακτες!”.
Ό,τι είχε μείνει από τη Θυμωμένη, Κακιά Μαμά εξαφανίστηκε όταν διάβασα αυτές τις λέξεις. Ζήτησα συγγνώμη απ’ τα παιδιά μου που τους φώναξα και εξήγησα γιατί ο τσακωμός τους με τάραξε τόσο: με έκανε να στεναχωρηθώ και να θυμώσω, επειδή ξέρω πόσο πολύ αγαπιούνται. Μιλήσαμε για την ανάγκη του σεβασμού στα αισθήματα του άλλου και για τον προσωπικό χώρο. Υποσχέθηκαν να φέρονται καλύτερα και ήξερα ότι όντως θα προσπαθήσουν –τουλάχιστον για λίγο. Και μετά, προχωρήσαμε.
Θα έπρεπε να ανησυχώ λιγότερο για το αν είμαι ή όχι καλή και γλυκιά, να είμαι πιο κατηγορηματική με τα παιδιά μου, να μην αφήνω συμπεριφορές να “πέφτουν κάτω”, να αρθρώνω συχνότερα τη διαφωνία και την ενόχλησή μου, ώστε να μην συσσωρεύονται και γίνονται δάκρυα; Ναι, θα έπρεπε. Και το δουλεύω.
Πιστεύω όμως, επίσης, ότι δεν υπάρχει ένας μόνο σωστός τρόπος να αντιμετωπίσεις τα αισθήματα και τα συμπλέγματα της μητρότητας. Κάθε μέρα, όλοι μας, κάνουμε το καλύτερο δυνατό για να διατηρήσουμε τις ισορροπίες, τη διαύγειά μας και την ηρεμία στο σπίτι.
Πίστευα ότι υπάρχουν τέλειες μαμάδες εκεί έξω που συνεχώς έχουν τα παιδιά υπό έλεγχο, που άκοπα και τρυφερά τα πειθαρχούν και τα σέβονται χωρίς ποτέ να υψώνουν τον τόνο της φωνής τους και χωρίς να παθαίνουν νευρικούς κλονισμούς. Τώρα ξέρω καλύτερα. Η μαμά που έχει τον απόλυτο έλεγχο στο 100% είναι στην ίδια κατηγορία με τους μονόκερους και τους άντρες που δεν πετάνε τις κάλτσες τους στο πάτωμα –δεν υπάρχει.
Όταν λοιπόν πιάνετε τον εαυτό σας να καταρρέει μια στο τόσο, θυμηθείτε: δεν είστε τέρας! Μερικές φορές τα ξεσπάσματα είναι απαραίτητα. Μας επαναφέρουν στη βάση μας, στο ήσυχο μέρος όπου μπορούμε να αναπνεύσουμε, στο μέρος που ξέρουμε τις ανάγκες και τα συναισθήματά μας. Μας θυμίζουν ότι τα παιδιά μας δεν είναι τέλεια, ότι οι διαμάχες τους μπορούν να επηρεάσουν βαθιά τους άλλους και ότι οι ενήλικες παλεύουν με δυνατά συναισθήματα, ακριβώς όπως και τα παιδιά. Κι αν είμαστε ανοιχτοί σ’ αυτό, το αποτέλεσμα μιας κατάρρευσης μπορεί να είναι μια φυσιολογική ευκαιρία να ξανασυνδεθούμε με τους ανθρώπους που αγαπάμε και να επιβεβαιώσουμε πώς θέλουμε όλοι να μας φέρονται.»
Πηγή: Scarrymommy.com
