«Και έτσι απλά… μεγάλωσες!»

«Και έτσι απλά… μεγάλωσες!»

Να είσαι μητέρα σημαίνει να νιώθεις ταυτόχρονα δύο αντιφατικά συναισθήματα. Από τη μία, αισθάνεσαι απίστευτη περηφάνια και χαρά όταν βλέπεις την κόρη σου να γίνεται γυναίκα και τον γιο σου να γίνεται άντρας. Από την άλλη, προσγειώνεσαι στην πραγματικότητα και καταλαβαίνεις ότι έφτασε η στιγμή που το παιδί σου δεν θα σε κερνάει πια αγκαλιές και φιλιά χωρίς λόγο, δεν θα σου λέει τα νέα του απ’ το σχολείο, δεν θα σε ικετεύει να κάτσεις πέντε λεπτά ακόμα μαζί του. Θ’ αρχίσει ν’ απομακρύνεται, να μην ζητάει την αγκαλιά και την παρουσία σου. Θ’ αρχίσει να γίνεται υπεύθυνος για τον εαυτό του, θ΄ αρχίσει να γίνεται ανεξάρτητος. Αυτόν τον φόβο- του να αφήσεις το παιδί σου να φύγει- μας εξομολογείται μια μαμά, που συνειδητοποίησε ότι ο γιος της σε λίγο καιρό θα τραβήξει τον δρόμο του… Δεν θα είναι πια ένα αγόρι- δεν θα είναι ούτε άντρας. Όμως, θα είναι για πάντα το μωρό της.

«Έγινε τόσο απλά.

Τις πρώτες έξι εβδομάδες με το νεογέννητο μωρό μου, ένιωθα ότι είχε ήδη περάσει μια ζωή. Κάθε μέρα ήταν γεμάτη, προσπαθούσα στο έπακρο να τα κάνω όλα σωστά και αισθανόμουν απεγνωσμένη από την εξάντληση.

Από την στιγμή που γιορτάσαμε τα πρώτα του γενέθλια, μαζί με τον άντρα μου κα έσβησε τα κεράκια από την τούρτα του, κατάλαβα ότι ήμουν μια διαφορετική γυναίκα- είχα αλλάξει σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο, και εκείνος- ο γιος μου- ήταν ένα διαφορετικό άτομο: ένα αγόρι που του άρεσε να παίζει με μπάλες και να ανεβαίνει στα κούνιες.

Μετά απ’ αυτό, κάποια χρόνια κύλησαν αργά και κάποια γρήγορα. Τα πόδια του ξεπετάχτηκαν και ψήλωσε ξαφνικά. Το πρόσωπό του μεγάλωσε, άλλαξε σχήμα και τα μωρουδίστικα μαγουλάκια του εξαφανίστηκαν. Τα μαλλιά του πλήθαιναν. Τα νεογιλά δοντάκια του έπεφταν το ένα μετά το άλλο και αμέσως τα αντικαθιστούσαν καινούρια, μεγάλα δόντια. Έγινε ένα αληθινό αγόρι.



Θέλω να παραδεχτώ κάτι. Κάποιο διάστημα, χαμένη πίσω από τα άπλυτα και το φορτωμένο πρόγραμμα, τις προπονήσεις του, τις ασκήσεις των μαθηματικών και τα παιδικά πάρτι, ξεχάστηκα. Ήξερα ότι ο καιρός θα πέρναγε πολύ γρήγορα αλλά ξέχασα πως, μόλις φύγουν αυτά τα χρόνια, δεν ξαναγυρνούν πίσω. Ξέχασα, μάλλον αρκετές φορές, ότι αυτό ένα πένθος που υπομένουν οι γονείς: να είμαστε χαρούμενοι που τα παιδιά μας μεγαλώνουν και είναι υγιή αλλά ταυτόχρονα να πονάμε γιατί πέρασε ένας ακόμη χρόνος μαζί τους που δεν θα επιστρέψει.

Στο τέλος, έγινε μέσα σ’ ένα βράδυ. Παρόλο που μπήκε στην εφηβεία πριν λίγα χρόνια, ο πρωτότοκός μου στα μάτια μου ήταν παιδί μέχρι πρόσφατα. Αλλά τους τελευταίους μήνες, κάτι άλλαξε ξαφνικά. Ήθελε να μένει μόνος του, του άρεσε να κάθεται στο δωμάτιό του, να διαβάζει και να παίζει βίντεο γκέιμς- να κάνει ό,τι θέλει. Έχει μάθει να φτιάχνει και το φαγητό του όταν πεινάει. Στο σχολείο και στις προπονήσεις περνάει περισσότερο χρόνο απ’ ότι στο σπίτι. Έρχεται να με δει, μου λέει καλημέρα και καληνύχτα, αλλά τώρα έχει φτάσει σε άλλο επίπεδο.

Οι αγκαλιές μας διαρκούν πολύ αλλά κάποιες φορές είναι αμήχανες - δεν ξέρει πώς να βάλει τα μεγάλα του χέρια γύρω μου.

Από τη στιγμή που γίνεσαι μητέρα ξέρεις ότι κάποια μέρα θα πρέπει ν’ αφήσεις το μωρό σου να φύγει. Ξέρεις ότι δεν είναι κτήμα σου, όχι για πάντα. Αν κάνεις τη δουλειά σου σωστά, δεν του είσαι αναγκαία. Αυτός είναι ο στόχος. Αυτό είναι το νόημα.

Και πραγματικά έγινε τόσο γρήγορα: σαν να μην υπήρχαν όλες οι προηγούμενες εβδομάδες, όλα τα προηγούμενα χρόνια τόσο καιρό. Τώρα είναι πιο ψηλός από μένα, κρατάει μυστικά απ’ τους γονείς του, έχει όνειρα, ελπίδες και φόβους που προσπαθώ να μαντέψω (γιατί φυσικά δεν μου ανοίγεται). Τώρα πια ανήκει στον εαυτό του, ανήκει στον κόσμο και πρέπει να το πάρω απόφαση.

Αυτό που κανείς δεν μου είπε είναι, ότι αρχίζει τόσο γρήγορα. Νόμιζα ότι είχα χρόνο. Νόμιζα ότι θα υπήρχαν αρκετές στιγμές ακόμα έτσι ώστε όταν θα τις αναπολούσα, θα τα είχαμε κάνει όλα. Πίστευα ότι θα ένιωθα ολοκληρωμένη. Αντ’ αυτού, έχω πανικοβληθεί. Φεύγει μακριά μου, γλιστράει σαν την άμμο που δεν μπορείς να κρατήσεις ανάμεσα στα δάχτυλά σου. Νιώθω ότι χτυπάω τον ώμο του, του ζητάω να κοιτάξει πίσω, αλλά εκείνος θέλει να φύγει, να τρέξει με τα μακριά. Αυτό είναι νομίζω. Είναι ακόμα το αγοράκι μου. Είναι ακόμα το μωρό μου.



Κοντεύει τα δεκατρία: σε παρακαλώ να είσαι καλός μαζί μου. Προσπαθώ να είμαι καλή μαμά. Προσπαθώ να μην τον κρατάω πίσω. Σφίγγω τα μάτια μου και ελπίζω πως αν πέσει κάτω, θα ξέρει πως θα είμαι εκεί για να τον σώσω. Προσπαθώ. Αυτό είναι το δύσκολο. Αυτή είναι η πιο δύσκολη δουλειά μιας μητέρας: να ξέρει πότε θα πρέπει ν’ αφήσει το παιδί της να φύγει, να ξέρει ότι δεν μπορεί πια να τον σώσει από το να πληγωθεί και από το να αποτύχει, και να δέχεται ότι έτσι τον παραδίδει στον κόσμο.

Νιώθω ότι στο γρηγορότερο σημείου στο τραινάκι ενός λούνα παρκ: εκεί που ο άνεμος χτυπάει τον αέρα, πέφτει τόσο δυνατά στο στήθος μου και θέλω να γελάσω αλλά δεν μπορώ ούτε να αναπνεύσω. Το ένστικτό μου μου λέει να κρατηθώ, αλλά ελπίζω να είμαι αρκετά γενναία ν’ αφήσω τα χέρια μου στον αέρα και απλώς ν’ απολαύσω τη διαδρομή. Ελπίζω να τα καταφέρει κ εκείνος.»

Πηγή: scarymommy.com

v