«Τι θα έκανε η μαμά μου, αν ήταν στη θέση μου;»

«Τι θα έκανε η μαμά μου, αν ήταν στη θέση μου;»

Πολλή συζήτηση γίνεται τα τελευταία χρόνια γι’ αυτό που στους διαδικτυακούς διαδρόμους ονομάζεται «overparenting», δηλαδή για την τάση των νέων γονιών να προστατεύουν λυσσαλέα τα παιδιά τους από κάθε είδους κακό, να τους παρέχουν ό,τι ζητήσουν και εν τέλει να ανησυχούν ότι ποτέ δεν είναι αρκετοί. Οι δικές μας μαμάδες ανησυχούσαν για όλα αυτά πολύ λιγότερο και, παρ’ όλ’ αυτά, κατάφεραν να μεγαλώσουν παιδιά υγιή, ευτυχισμένα και επιτυχημένα. Μια μαμά γράφει για τη λύση που βρήκε στο πρόβλημα του διαρκούς άγχους ως προς την ανατροφή των παιδιών της. Ρωτάει τον εαυτό της: Τι θα έκανε η μαμά μου;

«Θα σας πω την αλήθεια: το να μεγαλώνεις παιδιά έχει γίνει ιδιαίτερα περίπλοκο στις μέρες μας.

Σήμερα το πρωί, μια μαμά πόσταρε στο Facebook ότι στα γενέθλια του γιου της, θα συγκεντρώσει αντικείμενα, για να φτιάξει μια ολοκληρωμένη “χρονοκάψουλα” που θα περιλαμβάνει αντικείμενα, φωτογραφίες και πράγματα σχετικά με την συγκεκριμένη χρονιά, θα την αποθηκεύσει μαζί με άλλες αντίστοιχες και θα του τις δωρίσει στα 18α γενέθλιά του.

Σοβαρά, τώρα;

Όταν σκέφτομαι, ότι πρέπει ως γονείς, να αυξήσουμε τη χαρά και να μειώσουμε το στρες, τείνω να πιστεύω ότι το μεγαλύτερο ποσοστό του άγχους μας προκύπτει απ’ την πεποίθησή μας ότι τα παιδικά χρόνια των μικρών μας πρέπει να είναι απολύτως μαγικά –ένα πανέμορφα σκηνοθετημένο παραμύθι στο οποίο τα παιδιά μας είναι το κέντρο του σύμπαντος, η επιτυχία τους είναι εξασφαλισμένη κι εμείς υπερ-ασχολούμαστε με κάθε λεπτομέρεια της ζωής τους μέχρι να μπουν στο Πανεπιστήμιο (αφού θα έχουμε συμπληρώσει οι ίδιοι το μηχανογραφικό τους).

Έχεις μια ψεύτικη πίεση που μετατρέπεται στον πιο πιστό σου φίλο: τις ενοχές. Και τίποτα δεν μπορεί να σου στερήσει περισσότερη χαρά στη μητρότητα, απ’ το να πιστεύεις ότι είσαι κακή μαμά. Και τίποτα δεν μπορεί να επιβεβαιώσει ότι είσαι κακή μαμά περισσότερο απ’ το να πιστεύεις ότι πρέπει οπωδήποτε να φτιάξεις 18 χρονοκάψουλες ως ενθύμιο για το τρίχρονο παιδί σου.

Αυτό είναι, λοιπόν, το δικό μου κόλπο για να είμαι περισσότερο χαρούμενη και λιγότερο αγχωμένη:

Τι θα έκανε η μαμά μου;

Γεννήθηκα το 1974, αγαπητοί αναγνώστες. Αν λέγατε στη μαμά μου να κάνει χειροτεχνίες σε ετήσια βάση, για να φτιάξει χρονοκάψουλες για κάθε της παιδί και να τους τις δώσει όταν αποφοιτήσουν απ’ το σχολείο θα έκλαιγε από τα γέλια.

Η μαμά μου λέει ότι εκείνη κι οι φίλες της μας μεγάλωσαν, ενώ εγώ και οι δικές μου “αναθρέφουμε” τα παιδιά μας. Κι έχει δίκιο. Εκείνες δεν ανησυχούσαν αδιάκοπα, δεν περενέβαιναν διαρκώς, δεν μας "παραφύλαγαν" άσκοπα και δεν μας υπερπροστάτευαν με θρησκευτική ευλάβεια. Απλώς μας μεγάλωναν. Και μεγαλώσαμε μια χαρά.

Εξομολόγηση: πριν αρχίσουν οι καλοκαιρινές διακοπές, είχα αυτό το ενοχλητικό, πανικόβλητο αίσθημα, επειδή τα παιδιά θα σταματούσαν το σχολείο και το μόνο που μπορούσα να κάνω εικόνα, ήταν τα πέντε παιδιά μου να κοιμούνται πολύ αργά, να χάνουν εγκεφαλικά κύτταρα κολλημένα μπροστά στις διάφορες οθόνες για τις οποίες νιώθω τόσες ενοχές. Πώς θα ισορροπούσα την κατάσταση στη δουλειά; Πώς θα τα διασκέδαζα; Πώς θα τα κρατούσα απασχολημένα δεκατέσσερις ώρες την ημέρα; Πώς θα διατηρούσα σε καλό επίπεδο τη σχέση τους με τα μαθήματα; Ένιωθα η Κακή Μαμά του Καλοκαιριού κι ήταν μόλις Μάρτιος. Το οποίο με οδήγησε στο αγαπημένο μου κόλπο:

Τι θα έκανε η μαμά μου;



Πρώτα απ’ όλα, εμείς δεν είχαμε 24ωρη πρόσβαση σε παιδικά, video games και YouTube, οπότε θα έκανε ότι έκαναν όλες οι μαμάδες τότε: θα μας έλεγε να παίξουμε. Τέλος. Δεν πέρασε ποτέ απ’ το μυαλό της μαμάς μου να με “απασχολήσει” με “δραστηριότητες κατάλληλες για την ανάπτυξη του εγκεφάλου μου”. Έλεγε “Πηγαίνετε έξω να παίξετε” κι εμείς πηγαίναμε. Επινοούσαμε παιχνίδια, κάναμε ποδήλατο, φτιάχναμε χορευτικά και πίναμε νερό απ’ το λάστιχο όταν διψούσαμε. Ήμασταν σαν μια μικρή αγέλη λύκων και οι μαμάδες-λύκαινες της γειτονιάς, μας τάιζαν εκ περιτροπής.

Και ποτέ –ούτε μία φορά- δεν ένιωσα ότι δεν με αγαπούν ή ότι με απορρίπτουν.

Μήπως έχουμε ξεχάσει το όφελος του να αφήνουμε τα παιδιά μας να αποτύχουν; Να βρουν λύσεις, να δουλέψουν σκληρά για κάτι, να απασχολήσουν μόνα τον εαυτό τους; Φορτώνουμε τον εαυτό μας με τόση πολλή πίεση για να έχουν τα παιδιά μας μαγικά παιδικά χρόνια και ξεχνάμε ότι θα παιδιά είναι ικανά να είναι χαρούμενα χωρίς τη διαρκή διαχείριση των μεγάλων.

Ο καλός γονιός προετοιμάζει το παιδί για τη διαδρομή, όχι τη διαδρομή για το παιδί.

Τι αποτέλεσμα θα είχε αυτή η τακτική για μας τους γονείς; Ανακούφιση. Περισσότερη χαρά. Προσπαθήστε το. Κάντε ένα βήμα πίσω, σκεφτείτε “Τι θα έκανε η μαμά μου;” και δείτε τι θα γίνει. Τα παιδιά είναι μια χαρά! Δεν είναι μικροί, φτωχοί, απορριφθέντες απ’ όλους Όλιβερ Τουίστ. Δεν θα γίνουν αβοήθητα, δυστυχισμένα παιδιά που δεν πατούν γερά στα πόδια τους. Το μέλλον τους δεν θα είναι καταδικασμένο. Δεν θέλουμε να μεγαλώσουμε ενήλικες που απογοητεύονται στο πρώτο εμπόδιο που αντιμετωπίζουν. Δεν θέλουμε να καταλάβουν ότι είναι μέλη μιας υγιούς οικογένειας και όχι το κέντρο του περιβάλλοντός τους;

Και οι μαμάδες κι οι μπαμπάδες; Πρέπει να εγκαταλείψουμε αυτήν την κατασκευασμένη ενοχή που μας λέει ότι δεν είμαστε ποτέ επαρκείς, όταν στην πραγματικότητα είμαστε κάτι παραπάνω από επαρκείς!

Τι θα έκαναν οι μαμάδες μας;

Θα μας άφηναν απλώς να είμαστε παιδιά. Να πέσουμε και να γδάρουμε τα γόνατά μας και να επινοήσουμε μόνοι μας τα παιχνίδια μας και να απολαύσουμε τις μικρές χαρές της παιδικής ηλικίας χωρίς φλας και πυροτεχνήματα. Και ξέρετε κάτι ακόμη; Ξέραμε ότι μας αγαπούν και ήμασταν ασφαλείς.

Αγαπητή μαμά, έχεις ό,τι χρειάζεται το παιδί σου: φιλιά, παιδικά βιβλία, αστεία τραγουδάκια, αυτοσχέδιους διαγωνισμούς χορού, μια αυλή, ένα φαγητό στο τραπέζι και μια ασφαλή αγκαλιά. Τα παιδιά σου δεν χρειάζονται τόσο άγχος, ούτε χαρτί περιτυλίγματος για εύθραυστα αντικείμενα. Χρειάζεται να τα αγαπάς.»

Πηγή: community.today.com

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

ΜΠΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΜΑΣ

Γραφτείτε στο Newsletter μας

Διαγωνισμοί, δώρα και τα πάντα για το παιδί και την οικογένεια!

v