«Σε βλέπω, να κουνάς με το πόδι σου ρυθμικά το παιδί, όσο περιμένεις στην ουρά για να πάρεις καφέ. Ό,τι κι αν κάνεις, το μωρό σου δεν σταματάει να κλαίει και έντονες, κόκκινες κηλίδες αρχίζουν να εξαπλώνονται κάτω από τα μάτια του. Σε βλέπω που κοιτάζεις τους πάντες, απολογούμενη χωρίς να λες λέξη. Αλλά ξέρω τι σκέφτεσαι.
Θες να μάθουν όλοι ότι το παιδί σου είναι έτσι μόνο κάποιες φορές, χωρίς λόγο και αιτία. Και ότι προσπαθείς, πραγματικά προσπαθείς, παρ’ όλο που ίσως φαίνεται σαν να μην προσπαθείς αρκετά. Απλώς, είναι πολύ δύσκολο. Ό,τι κι αν κάνεις, εκείνος συνεχίζει να κλαίει και να κλαίει. Τις περισσότερες φορές, αρχίζεις κι εσύ το κλάμα μαζί του γιατί νιώθεις τόσο νικημένη κι εξαντλημένη.
Και τώρα, θα σηκωνόσουν να φύγεις απ’ το μαγαζί, αλλά θες πραγματικά να πάρεις εκείνον τον καφέ.
Σε βλέπω ξανά, μερικά χρόνια αργότερα, να προσπαθείς να δέσεις το μικρό σου στο καρεκλάκι του αυτοκινήτου. Όταν θυμώνει απλώς.δεν.κάθεται.στο.καρεκλάκι.του. Το μικροσκοπικό του σώμα γίνεται η μεγαλύτερη δύναμη στη γη. Παλεύει να βγει απ’ το κάθισμα. Τον δωροδοκείς με ένα iPad, με την υπόσχεση ότι θα πάτε στο πάρκο μετά ακόμα και με λίγα σοκολατάκια που βρέθηκαν ζουληγμένα στον πάτο της τσάντας σου. Αλλά, όχι, είναι σ’ αυτήν την κατάσταση, που έχει παρασυρθεί τόσο απ’ τα συναισθήματά του, που αδυνατεί να σταματήσει.
Οπότε, σε βλέπω να πιέζεις το μικρό του σώμα προς το κάθισμα με δάκρυα να τρέχουν απ’ τα μάτια σου. Έχεις το ίδιο βλέμμα μ’ αυτό που είχες πριν χρόνια, όταν ήταν ακόμα μωρό. Το βλέμμα που έλεγε: “Ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος με το μικροσκοπικό σώμα και την άγρια ψυχή; Έκανα κάτι εγώ και έγινε έτσι; Είναι έτσι από μόνος του; Και γιατί;”.
Σε βλέπω ξανά, έπειτα από αρκετά χρόνια, να επιστρέφεις σπίτι μαζί του μετά το σχολείο. Η σχολική του τσάντα χτυπάει το πάτωμα. Λίγα λεπτά μετά, ακούγεται ο γδούπος του κορμιού του καθώς πέφτει κάτω και ουρλιάζει, με τις γροθιές του να χτυπούν το πάτωμα. Σ’ ακούω να του μιλάς μαλακά, να του προσφέρεις ένα σνακ (ξέρεις ότι πεθαίνει της πείνας), να προσπαθείς να τον νουθετήσεις με όποιον τρόπο μπορείς.
Αλλά όταν μπαίνει σ’ αυτήν τη δύνη δεν υπάρχει γυρισμός –τουλάχιστον για λίγο. Οπότε απλώς κάθεσαι μαζί του σε εκείνο το μικρό δωμάτιο, βλέποντας το σώμα του να ταράζεται απ’ τους λυγμούς, μ’ εκείνες τις κηλίδες κάτω απ’ τα μάτια του –τις ίδιες που έβγαιναν όταν ήταν μωρό.
Ξέρω το κείμενο που ακούγεται στο μυαλό σου τώρα: “Δεν υποτίθεται ότι τα 7χρονα δεν κάνουν τέτοια πράγματα; Είναι το δικό μου παιδί το μόνο που έχει αυτά τα ξεσπάσματα μετά το σχολείο; Πότε θα τελειώσει;”
Είναι πολύ δύσκολο, μαμά. Δεν είναι;
Θέλω να ξέρεις ότι σε βλέπω. Ξέρω ποια είσαι.
Είσαι η μαμά ενός δύσκολου παιδιού. Ενός ευαίσθητου παιδιού. Ενός παιδιού που ήταν έτσι από τότε που γεννήθηκε. Ως μωρό, είχε αυξημένες ανάγκες, ήθελε διαρκώς προσοχή, έκλαιγε πολύ και δεν μπορούσες ποτέ μα ποτέ να το αφήσεις απ’ τα χέρια σου. Το νήπιο που μεγάλωνες είχε εύκολα ξεσπάσματα οργής. Δεν μπορούσες εύκολα να το αποπροσανατολίσεις ή να το ξεγελάσεις με πράγματα που είχαν πλάκα. Οι τιμωρίες και οι συνέπειες δεν έπιαναν τόπο με το δικό σου παιδί –τουλάχιστον, όχι με τον τρόπο που έβλεπες στα άλλα παιδιά.
Τίποτα δεν δούλεψε. Επειδή όταν το παιδί σου είχε ένα συναίσθημα –ω θεέ μου… Το παιδί σου νιώθει πράγματα, βαθιά, και δεν μπορεί κανείς να το αποσπάσει απ’ αυτά. Ακόμα και τώρα, ως μεγαλύτερο παιδί, ως έφηβος. Το παιδί σου δεν μοιάζει με τα άλλα. Το παιδί σου δεν “κρατάει πισινές”. Το παιδί σου δεν κάνει το καλό παιδί. Δεν υπάρχει επιλογή. Απλώς είναι έτσι.
Όμως άκου: βλέπω και την άλλη πλευρά. Βλέπω ένα παιδί που αγαπά με πάθος, που έχει πλούσια ενδιαφέροντα που εξελίσσουν τη σκέψη του και είναι πάντα, μα πάντα αυθεντικά. Είναι ένα παιδί που παίρνει άριστα στη δημιουργικότητα, που χρησιμοποιεί τις έμφυτες ευαισθησίες του για να “πιάσει” μια ιδέα και να την εξελίξει. Είναι ένα παιδί που επιμένει και είναι αφοσιωμένο σε κάθε του επιδίωξη.
Για ‘σένα, αυτό το παιδί είναι βάσανο και ίσως να είναι για πάντα. Μαζί σου, όλα βγαίνουν στην επιφάνεια, γιατί εσύ είσαι το ασφαλές του καταφύγιο. Εσύ είσαι το λιμάνι του. Αυτό το παιδί θα έχει πάντα ένα σωρό συναισθήματα μέσα του –τα πιο βαθιά συναισθήματα, αυτά που σε πλημμυρίζουν τις πιο ακατάλληλες στιγμές.
Όταν είσαι στο πλάι αυτού του παιδιού, είναι πολύ δύσκολο να δεις πέρα από τη στιγμή. Μπορεί να γίνει πολύ δύσκολο να δεις πέρα απ’ τη συναισθηματική έκρηξη που βιώνει το παιδί σου. Όμως, αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι ζούμε σε έναν κόσμο που δεν εκτιμά τα “μεγάλα συναισθήματα”.
Κι είναι κρίμα: Κάποιοι από ‘μας, απλώς κατακλυζόμαστε από τα συναισθήματά μας και δεν μπορούμε (ή δεν θέλουμε) να πατήσουμε φρένο (Λόγια σοφίας: Όλοι εμείς οι ευαίσθητοι ενήλικες ήμασταν παιδιά κάποτε και πιθανότατα βασανίζαμε φοβερά τους γονείς μας).
Οπότε, κρατήσου μαμά. Κάνει υπομονή. Σε βλέπω. Είμαι μαζί σου. Είμαι εσύ. Και ξέρω ότι το παιδί σου, σου κάνει τη ζωή κόλαση –αυτού που φοβάσαι ότι θα γίνει ένας παραβάτης του νόμου ή ένας ενήλικας που δεν μπορεί να προσαρμοστεί ή ένας άνθρωπος δυσλειτουργικός. Όμως δεν είναι αλήθεια. Πριν καν το καταλάβεις, αυτό το παιδί θα γίνει κάτι… Δεν είμαι σίγουρη για το τι, αλλά ξέρω ότι θα είναι όμορφο και πραγματικά ξεχωριστό. Αυτό το παιδί θα ξελογιάσει το σύμπαν με το πνεύμα, την αυθεντικότητα, την αλήθεια του.
Οπότε, περίμενε λίγο. Συγκέντρωσε όση υπομονή μπορείς κι έχε πίστη ότι μεγαλώνεις ένα φοβερό παιδί, ένα παιδί που είναι δώρο για τον κόσμο.»
Πηγή: scarymommy.com
