«Η κόρη μου είναι 7 στα …17, και δεν ανέχεται πολλά πράγματα. Χτυπάει το πόδι της στο πάτωμα, κοπανάει πόρτες, στραβομουτσουνιάζει, και είναι τόσο ισχυρογνώμων, επιμένει τόσο πολύ σε κάποια θέματα, που με κάνει να τραβάω τα μαλλιά μου.
Είναι καστανή, όπως η μαμά της, με αφέλειες ακριβώς πάνω από τα φρύδια της και γαλανά μάτια. Είναι το δεύτερο πιο κοντό παιδί στην τάξη της και παρόλο που η μικροκαμωμένη σιλουέτα της θα μπορούσε να κάνει κάποιον να πιστεύει ότι εξίσου μικρή είναι και η δυναμική της, είναι αυτή που κάνει κουμάντο στα ομαδικά παιχνίδια, στα διαλείμματα. Είναι αυτή που θέτει στους άλλους τους κανόνες και τους λέει πώς πρέπει να παίζουν.
Και το θέμα είναι ότι, υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους θα μπορούσα να μεταφράσω το πώς αλληλεπιδρά η κόρη μου με τον κόσμο. Ωστόσο, δεν είμαι 100% βέβαιος για το πόσο δημοφιλής είναι. Ίσως να είναι αυτό το κορίτσι της τάξης που όλοι, κατά βάθος, μισούν. Ίσως όλοι οι φίλοι της να είναι και λίγο εχθροί της. Ίσως πάλι να είναι και υπερβολικά μικρή για κάτι τέτοιο.
Αυτό που ξέρω, όμως, είναι ότι πρόκειται για ένα παιδί που δεν παίρνει εύκολα το “όχι” για απάντηση, και εκτός αν της εξηγήσω, με κάθε λεπτομέρεια, γιατί πρέπει να κάνουμε κάτι, κατά 50% δεν θα το κάνει. Ίσως να μιλά ο φεμινιστής μέσα μου, όμως κάθε φορά που βλέπω τον τρόπο με τον οποίο στυλώνει το πόδι της στο πάτωμα όταν διαφωνεί με κάτι, στο μυαλό μου μεταμορφώνεται σε σύγχρονη Μπουμπουλίνα (*). Και αυτό μπορεί να είναι πολύ καλό ή και πολύ κακό.
Κατά την άποψή μου είναι φοβερό. Το να μεγαλώνεις μια επόμενη Μπουμπουλίνα, είναι σοβαρή επιτυχία όταν είσαι γονιός.
Ταυτόχρονα, όμως, ως γονιός συνολικά 3 παιδιών, έχω να πω ότι η 7χρονη κόρη μου είναι μακράν το πιο δύσκολο από τα τρία. Δεν εννοώ ότι τα άλλα παιδιά μας δεν έχουν τις δικές τους παραξενιές. Ο μεγάλος μου γιος, που είναι 9, είναι εθισμένος στα video games, οπότε η ζωή μαζί του είναι μία διαρκής, εκνευριστική διαπραγμάτευση για το πόση ώρα ακόμα θα παίζει. Όσο για τη μικρή μου κόρη, που είναι 2, θυμίζει αγριοκάτσικο! Κανείς από τους δυο τους, όμως, δεν είναι τόσο πεισματάρης όσο η αδερφή του και, υπάρχουν στιγμές -όταν χτυπά τα πόδια της στο πάτωμα, ή κοπανά την πόρτα του δωματίου της, ή με κοιτάζει με αυθάδεια και μου λέει ότι δεν θα κάνει ή δεν ενδιαφέρεται να κάνει κάτι- που νιώθω ότι θα εκραγώ.
Μου έρχεται να της ρίξω μπουνιά. Θέλω να καταλάβει την θέση της στη ζωή και στην οικογένεια. Είναι το παιδί. Είμαι ο πατέρας. Και δεν της χρωστάω πάντα μια εξήγηση στο γιατί πρέπει να τακτοποιήσει το δωμάτιό της ή να κάνει τα μαθήματά της ή να μοιραστεί κάτι με τη μικρότερη αδερφή της. Πρέπει απλά να το κάνει, επειδή το λέω εγώ. Εκ των υστέρων, ωστόσο, συνειδητοποιώ ότι αυτό που θέλω να κάνω είναι να οδηγήσω την ισχυρή, διεκδικητική της φύση και την ανεξαρτησία της στη σωστή κατεύθυνση, όχι να την τσαλαπατήσω.
Γιατί, η αλήθεια είναι ότι, θέλω να μεγαλώσει και να γίνει μια δυναμική και ανεξάρτητη γυναίκα. Θέλω να είναι η γυναίκα που διεκδικεί αυτά που της αξίζουν. Που προσπαθεί πάνω από τις δυνάμεις της και δεν συμβιβάζεται. Θέλω να δίνει έμπνευση στη μικρή αδερφή της. Θέλω να νιώθει αρκετά δυνατή ώστε να κοιτάζει μια μέρα τον σύντροφό της στα μάτια και να του λέει «εγώ δεν συμφωνώ με αυτό.» Θέλω να έχει αυτοπεποίθηση σε ό,τι κάνει. Θέλω να τα καταφέρει σε αυτόν τον κόσμο και θέλω να νιώθει άνετα να μιλά και να λέει αυτά που σκέφτεται, ακόμα κι αν πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα.
Αυτή είναι, λοιπόν, η πραγματικότητα του να μεγαλώνεις ένα ισχυρογνώμον κορίτσι. Σημαίνει να αυτοταπεινώνεσαι. Σημαίνει να μην το παίρνεις προσωπικά όταν χτυπά το πόδι κάτω και απαιτεί εξηγήσεις. Σημαίνει να εξηγείς παραπάνω απ΄όσο χρειάζεται κάποια πράγματα. Σημαίνει να της λες να κάνει πράγματα που δεν θέλει, με τέτοιο τρόπο ώστε να μη νιώθει ότι τη μειώνεις, αλλά δίνοντάς της και την δυνατότητα να εκφράσει την διαφωνία της, ακόμα κι αν αυτή προέρχεται από την περιορισμένη λογική ενός 7χρονου.
Σημαίνει να την ακούς.
Σημαίνει να τυφλώνεσαι από θυμό, να το καταπίνεις, και μετά να συζητάς ψύχραιμα μαζί της πώς αλλιώς μπορείτε να χειριστείτε μια κατάσταση.
Και θα είμαι ο πρώτος που θα παραδεχτεί ότι δεν είμαι καθόλου καλός σε όλο αυτό. Υπάρχουν φορές που απλά απορρίπτω κάθε διαφωνία της. Άλλες φορές, έπειτα από μια κουραστική μέρα στη δουλειά, που γυρίζω στο σπίτι και τη βρίσκω κατακόκκινη, να απαιτεί εξηγήσεις γιατί να κάνει την ορθογραφία της, και τότε απλά απαντώ "Γιατί έτσι λέω. Γι’αυτό."
Αυτό που, επίσης, θα παραδεχτώ, όμως, είναι ότι προσπαθώ. Τα σκέφτομαι όλα αυτά. Προσπαθώ να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό και να επιβεβαιώνω ότι η κόρη μου συνεχίζει να διατηρεί την δύναμη και την ανεξαρτησία της. Και ειλικρινά δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει. Δεν ξέρω αν θα είναι ο κόσμος που θα της ρίξει τελικά μια μπουνιά, ή 2, ή 20, και θα της πει ότι είναι υπερβολικά επιθετική ή φασαριόζα, και ότι κάνει ερωτήσεις που δεν είναι και πολύ “κοριτσίστικες”, ενώ στην πραγματικότητα αυτά είναι ακριβώς τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου που είναι φιλοπερίεργος, δυναμικός και έτοιμος να κάνει αλλαγές. Γιατί τελικά, δεν θέλω να αλλάξει και να προσαρμοστεί στον κόσμο. Θέλω να κάνει τις αλλαγές που χρειάζονται για να γίνει ο κόσμος καλύτερος. Και, ίσως, τελικά αυτό να είναι κάτι υπερβολικό για να το ζητώ από την κόρη μου. Ίσως είναι υπερβολή εκ μέρους μου να ελπίζω σε κάτι τέτοιο. Όμως, αυτό δεν κάνουν οι μπαμπάδες; Ονειρευόμαστε, ελπίζουμε, και τελικά θέλουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας.»
Πηγή: scarymommy.com
(*) Στο αρχικό κείμενο ο μπαμπάς αναφέρει ότι η κόρη του τού θυμίζει την πολύ δυναμική Αμερικανίδα πολιτικό Elizabeth Warren.
