«Γιατί αποφάσισα να κοινοποιήσω τη φωτογραφία ενός άδειου θρανίου; Συνειδητοποίησα ότι είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένα άδειο θρανίο απλά. Βλέπετε, σήμερα έπρεπε να αποχωριστώ ένα από τα πρωτάκια μου. Μετακομίζει και οι φίλοι του τον αποχαιρέτισαν με πολλές φωτογραφίες, κάρτες και αγκαλιές… πολλές αγκαλιές. Όταν το χάος σταμάτησε, αδειάσαμε το θρανίο και τα παιδιά βγήκαν έξω να παίξουν, συγκινήθηκα. Μπορεί να μην τον ξαναδώ, αλλά θέλω να ελπίζω ότι επηρέασα τη ζωή του όσο πιο θετικά μπορούσα. Συνειδητοποίησα ότι αυτό το άδειο θρανίο αντιπροσωπεύει ένα παιδί. Ένα μικρό ανθρωπάκι με ελπίδες και όνειρα. Ένα παιδί που μια μέρα θα μεγαλώσει και που μπορεί να βρει την θεραπεία για τον καρκίνο. Ή ένα αγόρι που κάποια μέρα θα γίνει μπαμπάς και θα μεγαλώσει τα δικά του παιδιά. Κι εκείνα με τη σειρά τους θα κάθονται στο δικό τους θρανίο για έναν χρόνο, την επόμενη χρονιά θ’ αλλάξουν θρανίο, τη μεθεπόμενη το ίδιο και πάει λέγοντας, μέχρι να τελειώσουν το σχολείο.
Σκεφτόμουν όλα τα παιδιά που έκατσαν σ’ αυτό το θρανίο πριν αυτόν τον μαθητή μου και όλα τα παιδιά που θα κάτσουν σ’ αυτό το θρανίο στο μέλλον. Τι αναμνήσεις θα κρατήσουν από μένα αφού φύγουν; Τι άκουγαν να λέω όταν κάθονταν εδώ; Τους έμαθα απλά όσα έπρεπε να τους μάθω; Τους έμαθα πώς να είναι ευγενικά παιδιά και πώς να υπερασπίζονται το δίκαιο; Τους έμαθα ότι πρέπει να μιλήσουν στο παιδί που κάθεται μόνο του και να το καλέσουν να παίξει μαζί τους; Διαμορφώνουμε τους μελλοντικούς ενήλικες. Δάσκαλοι, κάνετε μεγάλη διαφορά. Κάθε μας πράξη καθημερινά, μετράει. Αυτή η φωτογραφία είναι πολλά περισσότερα από ένα άδειο θρανίο.»
Πηγή: Popsugar.com
