Σύμφωνα, λοιπόν, με τους ειδικούς, η τάση να είμαστε αντιδραστικοί είναι κάτι με το οποίο γεννιόμαστε –οι επιστήμονες, συγκεκριμένα, το ονομάζουν «αντι-θέληση» και πρόκειται για το ένστικτο που κάνει τα παιδιά να αντιστέκονται, να αντιτίθενται και να αντιδρούν, όταν νιώθουν ότι τους ασκείται έλεγχος ή εξαναγκασμός.
Λένε, λοιπόν, πως, κατά κάποιον τρόπο, πρόκειται για ένα μέτρο αυτό-προστασίας τους: «Τα παιδιά είναι “σχεδιασμένα” να δέχονται οδηγίες από άτομα με τα οποία νιώθουν δεμένα, κάτι που τα κάνει να αντιστέκονται στα άτομα, με τα οποία δεν νιώθουν να έχουν την ίδια σχέση.»
Αν, όμως, συμβαίνει αυτό, τότε γιατί λειτουργούν αντιδραστικά ή αδιάφορα και μαζί μας; Οι ειδικοί λένε, ότι αυτό συμβαίνει, επειδή η επιθυμία τους να κάνουν αυτό που θέλουν είναι ισχυρότερη από την επιθυμία τους να ακολουθήσουν τις «προσταγές» μας. Από αναπτυξιακής άποψης, αυτή η δύναμη της θέλησης είναι σημαντική, γιατί βοηθά τα παιδιά να σχηματίσουν τις απόψεις τους και την ταυτότητά τους. Από την πλευρά του γονιού, ωστόσο, δυσκολεύει πολύ την διαχείριση του παιδιού…
Τι προτείνουν, λοιπόν, οι επιστήμονες στους γονείς, ώστε να μάθουν στα παιδιά να συνεργάζονται, χωρίς να καταστρέψουν την αίσθηση του «εγώ» τους;
-Να θυμίσουν στον εαυτό τους, ότι τα παιδιά κάνουν ακριβώς αυτό που είναι φτιαγμένα να κάνουν και να μην παίρνουν τις αντιδράσεις τους προσωπικά.
-Όταν προσπαθούν να κάνουν τα παιδιά τους να ακούσουν, να αποφύγουν τα παιχνίδια ισχύος, του τύπου «γιατί το λέω εγώ!». Κοιτάξτε το παιδί στα μάτια, ακουμπήστε το καλοπροαίρετα και τρυφερά στην πλάτη και πείτε του τι πρέπει να κάνει.
-Αν σας άκουσε, αλλά συνεχίζει να μη δίνει σημασία, εξηγήστε του γιατί χρειάζεται να κάνει αυτό που του λέτε (π.χ. «αν δεν βάλεις τα παπούτσια σου τώρα, θα αργήσουμε και θα χάσεις το παιχνίδι»).
-Αν συνεχίζει να μην ακούει (πράγμα εξαιρετικά σύνηθες), θα πρέπει να ακολουθήσουν οι φυσικές επιπτώσεις της συμπεριφοράς του, όσο αυτό είναι εφικτό. (π.χ. αν δεν μαζεύει τα ρούχα του, να παραμείνουν άπλυτα μέχρι να τα μαζέψει).
Οι φυσικές επιπτώσεις, βέβαια, δεν είναι πάντα εφικτές (π.χ. δεν μπορείς να αφήσεις ένα παιδί να μην πηγαίνει στο σχολείο), άρα στην περίπτωση αυτή ο γονιός θα πρέπει να θέσει μια άλλη προειδοποίηση, π.χ. να του στερηθεί κάποια διασκέδαση. Κι αν, ακόμα και μετά την προειδοποίηση, η αδιαφορία συνεχίζεται, τότε η στέρηση πρέπει να γίνει πράξη, χωρίς καμία αναβολή. Στη συνέχεια μπορεί να ακολουθήσει συζήτηση με το παιδί, σχετικά με την διαχείριση των διαφωνιών σας.
Πηγή: thestir.cafemom.com
