«Η μητέρα μου ήταν σ’ ένα αεροπλάνο 39 χιλιάδες πόδια πάνω από ‘μένα. Ο άντρας μου ήταν στη δουλειά, στην άλλη άκρη της πόλης. Η καλύτερή μου φίλη έμενε μακριά. Το μωρό μου ούρλιαζε στην κούνια κι εγώ καθόμουν στο πάτωμα του σαλονιού έχοντας χάσει εντελώς την ψυχραιμία μου.
Ήταν μόλις μερικών εβδομάδων κι εμένα μου ‘λειπε η εμπειρία. Διάβασα βιβλία, αλλά κανένα βιβλίο δεν σε προετοιμάζει για το πώς να είσαι γονιός στην πραγματικότητα. Ήταν μια εβδομάδα σχεδόν χωρίς καθόλου ύπνο και ήμασταν κι οι δυο ψόφιες από κούραση. Εκείνη την ημέρα, δοκίμασα τα πάντα. Τα πάντα. Εξακολουθούσε να κλαίει. Ο πανικός με κατέλαβε και πριν τη σκέψη ότι ίσως θα έκανα κάτι που αργότερα θα μετάνιωνα, θυμήθηκα αυτό που μου είχε πει η νοσοκόμα στο μαιευτήριο: δεν πειράζει να την αφήνεις να κλαίει καμιά φορά. Δεν πειράζει να κάτσεις μια στιγμή να αναπνεύσεις. Και ποτέ μην ταρακουνάς το μωρό.
Δεν μπορούσα να προσπαθήσω να την ηρεμήσω ούτε για ένα ακόμα τρομακτικό δευτερόλεπτο, οπότε την έβαλα στην κούνια, έκλεισα την πόρτα και έφυγα.
Πίεσα το μέτωπό μου στο κρύο ξύλινο πάτωμα, κουλουριάστηκα με τα πόδια στο στήθος και τύλιξα το σώμα μου με τα χέρια, όσο άφηνα τα δάκρυα να κυλούν απ’ τα μάτια μου. Απηύθυνα απεγνωσμένες προσευχές στο σύμπαν. Προσευχήθηκα σε ένα Θεό στον οποίο δεν ήξερα αν πίστευα πραγματικά, να με κάνει τη μάνα που το μωρό μου χρειαζόταν κι άξιζε.
“Σε παρακαλώ, βοήθησέ με. Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Δεν ξέρω πώς να την κάνω να σταματήσει. Θα κάνω τα πάντα.”, ικέτευσα. “Τι να κάνω;”
Γύρισα και κοίταξα το ταβάνι. Το κλάμα της έπιανε τέτοια ντεσιμπέλ που ο γυάλινος πολυέλαιος κουνιόταν ελαφρά. Τον φαντάστηκα να πέφτει και να με λιώνει, εξαφανίζοντάς με ως μαμά, κρύβοντάς με απ’ τη ζωή.
“Τι να κάνω;” επανέλαβα ψιθυρίζοντας. Έκλεισα τα μάτια μου κι έστυψα το μυαλό μου για συμβουλές που μου έχουν δοθεί και σχετικά κεφάλαια που έχω διαβάσει για τέτοιους είδους περιπτώσεις. Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα που δεν είχα ήδη δοκιμάσει. “Γιατί είμαι τόσο κακή στη μητρότητα; Τι κάνω λάθος;”
Κάποιος –όχι εγώ, ούτε κάποιος που ήταν στον διάδρομο- κάποιος συγχρόνως έξω και μέσα στο κεφάλι μου είπε με την πιο γλυκιά φωνή “Απλώς αγάπησέ την”.
Σηκώθηκα με τα μάτια ορθάνοιχτα. Την ήξερα αυτή τη συμβουλή. Ήταν της μαμάς μου.
Βγάζαμε βόλτα τον σκύλο στη γειτονιά για να ξεκινήσουν οι συσπάσεις. Θυμάμαι την απαξίωσή μου όταν οι λέξεις ξέφυγαν απ’ τα χείλη της. Σκέφτηκα ότι ήταν χαζή συμβουλή. Πώς γινόταν να μην αγαπήσω το παιδί μου;
Τα μάτια μου έψαξαν το σαλόνι για να βρουν την πηγή του ήχου. “Είναι κανείς εκεί;”, ρώτησα, αλλά κανείς δεν απάντησε. Κανείς δεν απάντησε, αλλά δεν είχα φανταστεί τη φωνή. Ήταν όσο αληθινά ήταν και τα κλάματα που ακούγονταν πίσω απ’ την κλειστή πόρτα του δωματίου του παιδιού μου. Ήταν ο Θεός; Η συνείδησή μου;. “Απλώς να την αγαπήσω;”, ρώτησα. Επαναλαμβάνοντας δυνατά τις λέξεις, κάτι έκανε μέσα μου το κλικ. Τη στιγμή που το μωρό μου με χρειαζόταν περισσότερο από ποτέ, εγώ δεν το αγαπούσα.
Στάθηκα όρθια προσεκτικά και έβγαλα απ’ τα μάτια μου τις βρεγμένες τούφες, σε μια νέα δύναμη κι αποφασιστικότητα. Ναι, είναι δύσκολα. Ναι, είμαι μόνη. Πρέπει όμως να το κάνω. Εκείνη κι εγώ έχουμε η μία την άλλη.
Άνοιξα την πόρτα. Τα αφράτα μπρατσάκια της, οι μικρές της γροθιές και το πρόσωπό της σε σύγχυση, ήταν τα πρώτα πράγματα που είδα. Οι τύψεις βρήκαν εύκολα τον δρόμο για το στομάχι μου. Είμαι απαίσια μαμά που την άφησα να κλαίει; Πήγα στην κούνια της με ένα σφίξιμο στο στήθος, καινούρια δάκρυα έτρεχαν απ’ τα μάτια μου. Ήξερα ότι έπρεπε να την παρηγορήσω.
Ήξερα ότι έπρεπε να την αγαπήσω.»
Πηγή: danielledayney.com
