Όπως επισημαίνουν οι ίδιοι, «Λέμε στους γονείς να αντιμετωπίζουν αυτές τις αντιδράσεις των παιδιών όχι ως ενοχλήσεις, αλλά ως έδαφος κριτικής εκπαίδευσης.» Επί της ουσίας, όταν τα παιδιά με το «όχι» τους αντιστέκονται στην εξουσία των γονιών, προσπαθούν να αποκτήσουν μια αίσθηση ελέγχου στην ίδια τη ζωή τους. Δοκιμάζουν, δηλαδή, αυτή τους την ικανότητα -«γυμνάζουν αυτόν τον μυ»- μαζί σας.
Ρωτούν, λοιπόν, οι ειδικοί: Δεν προτιμάτε το παιδί να μάθει να διαπραγματεύεται πρώτα μαζί σας, παρά να νιώθει υποχρεωμένο να ακολουθεί π.χ. τις οδηγίες κάποιου άλλου παιδιού, όταν θα του πει «έλα, κάν’το, όλοι το κάνουν!» ή να ακολουθεί τυφλά τις οδηγίες κάποιου ενήλικα που μπορεί να μην του φέρεται σωστά;
Δώστε σημασία στο πώς αντιδρά το παιδί
Πριν θυμώσετε με το παιδί για το «όχι» του και πριν αρχίσετε το κήρυγμα, σχετικά με το ποιος παίρνει αποφάσεις στην οικογένεια, έχει μεγαλύτερη σημασία να παρατηρήσετε τον τρόπο με τον οποίον αντιδρά, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο του απαντάτε κι εσείς. Μαθαίνετε, δηλαδή, στο παιδί σας να διαφωνεί με σεβασμό; Του εξηγείτε (με θετικά παραδείγματα) τι προσδοκίες έχετε από αυτό, ώστε να επικοινωνεί κόσμια; Το βοηθάτε να καταλάβει και να αναλάβει την ευθύνη για τις επιπτώσεις των πράξεών του; Η ικανότητά του να διαπραγματεύεται σε επικίνδυνες ή δυσμενείς καταστάσεις (π.χ. να λέει «όχι» μπροστά σε έναν κίνδυνο), θα βελτιωθεί όταν το διδάξετε να έχει έλεγχο στον τρόπο που μιλάει, και να το κάνει με σεβασμό προς τον άλλο, με ευγένεια και ηρεμία.
Ποιος έχει τον έλεγχο, στην πραγματικότητα;
Γιατί όταν τα παιδιά μας φωνάζουν ένα βροντερό «ΟΧΙ!», ή «Δεν το κάνω!», ή «Αυτό είναι άδικο!», εμείς νιώθουμε κάπως… ανασφαλείς για τον ρόλο μας ως γονείς; Ίσως, γιατί μεγαλώσαμε γνωρίζοντας πως τα «αφεντικά» του σπιτιού είναι η μαμά και ο μπαμπάς. Ίσως επειδή θέλουμε να ξέρουμε, ότι εμείς ασκούμε έλεγχο στη ζωή των παιδιών μας. Η ζωή είναι φαινομενικά πιο εύκολη, όταν αυτά κάνουν αυτό ακριβώς που τους ζητάμε, χωρίς αντιδράσεις. Τελικά, όμως, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, ότι δεν μπορούμε να ασκήσουμε έλεγχο στα παιδιά μας. Από τη στιγμή που έρχονται στον κόσμο, έχουν τον δικό τους δρόμο να ακολουθήσουν. Γι’αυτό και από πολύ νωρίς, το μάθημα που προσπαθούν να μας διδάξουν είναι «Αυτή είναι η δική μου ζωή!». Δυστυχώς, χρειάζεται να περάσουν χρόνια για να το καταλάβουμε –αν το καταλάβουμε ποτέ!
Τι θέλουν να ξέρουν τα παιδιά
Με διαφορετικούς τρόπους και σε διαφορετικά στάδια ανάπτυξης, το μήνυμα είναι το ίδιο: Είναι ανεξάρτητα πλάσματα, με τις δικές τους σκέψεις, ιδέες και τα δικά τους συναισθήματα. Ακολουθούν τον δικό τους δρόμο. Και είναι προνόμιό μας να τα επιβλέπουμε στο ταξίδι τους. Το ταξίδι, όμως, αυτό είναι δικό τους. Όχι δικό μας.
Για να μεγαλώσουν τα παιδιά και να γίνουν υγιείς, ανεξάρτητοι ενήλικες, χρειάζεται να εξασκηθούν στη λήψη αποφάσεων για τη ζωή τους και στη διαπραγμάτευση όλων αυτών που θέλουν –ακόμα κι αν αυτά σε εμάς, ακούγονται παράλογα ή ασήμαντα. Γιατί δεν έχουν να κάνουν με εμάς.
Αν μπορούν να διαπραγματεύονται για την ώρα που θα πάνε για ύπνο τώρα, θα είναι καλύτερα προετοιμασμένα, ώστε να διαπραγματεύονται με τους καθηγητές τους στο σχολείο, τους προϊσταμένους τους στη δουλειά και τους συντρόφους τους στο μέλλον.
Μην ξεχνάτε: Μεγαλώνετε τους μελλοντικούς ενήλικες
Μπορεί να ακούγεται κάπως αντιφατικό, το να μεγαλώνουμε παιδιά οδηγώντας τα προς την ανεξαρτησία, όμως θα μας βοηθήσει τρομερά το να θυμόμαστε πάντα, ότι μεγαλώνουμε τους μελλοντικούς ενήλικες. Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα πιάσετε τον εαυτό σας να λέει «Πώς τολμάς να μου μιλάς έτσι;» ή «Επειδή έτσι λέω εγώ!» ή «Σου έδωσα μια οδηγία και περιμένω να κάνεις αυτό που λέω», σκεφτείτε το μήνυμα που με τον τρόπο αυτό μεταφέρετε και αναρωτηθείτε πώς θα μπορούσατε να του έχετε μιλήσει διαφορετικά, για να το «δυναμώσετε». Πώς μπορείτε να διατηρήσετε το κύρος σας, χωρίς να του ασκείτε έλεγχο;
Μια απάντηση όταν το παιδί αντιμιλά, θα μπορούσε να είναι: «Έχεις κάποιον άλλον τρόπο να το πεις αυτό;».
Ζητήστε του, για παράδειγμα, να κάνει μια δουλειά, όμως δώστε του την ευκαιρία να αποφασίσει πότε θα την κάνει «Θα ήθελα να στρώσεις το κρεβάτι σου, μέχρι να έρθει η ώρα του φαγητού. Πότε πιστεύεις θα μπορέσεις να το κάνεις; Θέλεις να σου το θυμίσω;».
Και μην ξεχνάτε, ότι όλο αυτό είναι μια ολόκληρη διαδικασία που απαιτεί χρόνο, προκειμένου να μάθει το παιδί να διαφωνεί σωστά. Μερικές σωστά τοποθετημένες ερωτήσεις, δεν θα κάνουν μαγικά. Αλλά αν κινηθούμε προς μια πιο υποστηρικτική και με κατανόηση κατεύθυνση, θα συμβάλλουμε σημαντικά στην καλλιέργεια της ανεξαρτησίας του παιδιού μας –που είναι, άλλωστε, το ζητούμενο όταν είσαι γονιός.
Πηγή: popsugar.com
