«Η επίπεδη κοιλιά, το τέλειο στητό στήθος και το μικροσκοπικό της μπικίνι με έκαναν να την κοιτάω από την άλλη άκρη της πισίνας με ζήλεια. Ήταν μητέρα πολλών παιδιών και είχε σώμα μοντέλου. Άρχισα να ακούω την φωνή που με κατέκρινε μέσα στο κεφάλι μου ενώ την παρακολουθούσα.
Δεν αξίζω να φοράω μαγιό.
Είμαι στρουμπουλή, έχω ραγάδες και το στήθος μου έχει “κρεμάσει”.
Δεν έχω κάνει αποτρίχωση στα πόδια.
Δεν έχω χάσει τα κιλά της εγκυμοσύνης.
Ξέχασα να ξυρίσω την περιοχή του μπικίνι.
Δεν ανήκω εδώ.
Δεν είμαι όμορφη.
Ξανά και ξανά, αφήνω αυτές τις παρατηρήσεις για το σώμα μου να με κυριέψουν και έτσι φτάνω στο σημείο να νιώθω άσχημα για τον εαυτό μου. Προσπαθώ να πιάσω την πετσέτα μου. Ξεχνάω γιατί πήγα στην παραλία ή την πισίνα. Καλύπτω το σώμα μου.
Όσο επικεντρωνόμουν στις δικές μου ανασφάλειες, η μαμά με το μπικίνι επικεντρωνόταν στα παιδιά της -ασχολιόταν μαζί τους, έπαιζαν μπουγέλο, κέρδιζε όλες αυτές τις στιγμές που δεν πρόκειται να ξαναπεράσει μαζί τους, τουλάχιστον όχι με τον ίδιο τρόπο.
Στην αρχή του καλοκαιριού, συνειδητοποίησα ότι σπαταλούσα ενέργεια στο να μειώνω τον εαυτό μου και να ανησυχώ για το ότι δεν έχανα τα κιλά της εγκυμοσύνης. Έγραψα για τα συναισθήματά μου, πώς ένιωθα που είχα ακόμα αυτό το περιττό βάρος και προσπαθούσα να περάσω ένα χαρούμενο καλοκαίρι. Ήξερα ότι θα το μετάνιωνα αν άφηνα τις αρνητικές μου σκέψεις να με “φάνε”.
Ήξερα ότι ήθελα μια αλλαγή.
Δεν έκανα κάποια αυστηρή δίαιτα ούτε άρχισα να γυμνάζομαι εξαντλητικά για να χωρέσω σε ένα μπικίνι.
Αντίθετα, φόρεσα το μαγιό μου.
*Φωτογραφία: shutterstock.com
Όλο το καλοκαίρι, όποτε έβρισκα την ευκαιρία, φορούσα το μαγιό μου.
Έκανα μπάνιο με τα παιδιά, πήγαμε στην παραλία και στην πισίνα και ανέβηκα στις νεροτσουλήθρες -πολλές φορές.
Έχω σπαταλήσει τόση ενέργεια στη ζωή μου μειώνοντας το σώμα και τον εαυτό μου. Η αλλαγή που έπρεπε να κάνω ήταν να αρχίσω να αγαπάω το σώμα μου- να το αγαπάω πραγματικά, να το βλέπω, να το αποδεχτώ. Κι αυτό σήμαινε να αναγνωρίσω τη δύναμη και τα δώρα που μου έχει κάνει.
Δεν έχασα τα κιλά της εγκυμοσύνης, πιθανώς να μην τα χάσω ποτέ και δεν με πειράζει. Μπορώ να φορέσω το μαγιό μου -αν δεν το βάλω γιατί ανησυχώ ότι το σώμα μου δεν είναι αρκετά καλό, θα χάσω, χωρίς αμφιβολία, όλες τις ευχάριστες αναμνήσεις και εμπειρίες.
Τα παιδιά ποτέ δεν θα πουν: “Η μαμά μας ήταν τόσο καλή- φόραγε πάντα small”. Αντίθετα, θα πουν πόση αυτοπεποίθηση είχα, πόσο μου άρεσε το κολύμπι, πόσο πολύ τα αγαπούσα αλλά και πόσο αγαπούσα τον εαυτό μου.
Το ταξίδι του να αρχίσω να με αγαπάω και να φοράω το μαγιό μου δεν ξεκίνησε μέσα σε μία νύχτα. Θέλει συνεχή προσπάθεια να μην κάνεις σκέψεις που μειώνουν τον εαυτό σου. Άκουγα αυτές τις σκέψεις στο κεφάλι μου ξανά και ξανά για περίπου 40 χρόνια, επομένως θα μου πάρει αρκετό καιρό να τις ξεπεράσω.
Έπρεπε να διδάξω τον εαυτό μου πώς να αγαπάει και να εκτιμά το σώμα μου. Έπρεπε να είμαι επιεικής. Έπρεπε να καταλήξω στο συμπέρασμα πως κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ, τόσο με το σώμα μου όσο και με τη μητρότητα.
Έπρεπε να επανεξετάσω τι θεωρούσα σωστό. Έπρεπε να ρωτήσω τον εαυτό μου τι θέλω να πιστεύουν τα παιδιά μου για το δικό τους σώμα. Έπρεπε να αντιμετωπίζω το σώμα μου με αγάπη, να του μιλάω όπως θα μίλαγα στα παιδιά και τους φίλους μου. Βρήκα δύναμη στο τρέξιμο, στο να είμαι δραστήρια μαζί με τα παιδιά και στο να αγοράζω ρούχα που με κάνουν να νιώθω καλά, χωρίς να δίνω σημασία στο νούμερο που γράφουν στην ταμπέλα τους.
Πρέπει συνεχώς να κάνεις θετικές σκέψεις για το σώμα σου έτσι ώστε να παλέψεις με τις καταστροφικές εκείνες σκέψεις που κάποια στιγμή θα (ξανα) έρθουν στην επιφάνεια. Μην μπεις στη διαδικασία να αμφισβητήσεις τον εαυτό σου.
Πριν λίγο καιρό, πήγαμε διακοπές δίπλα στην παραλία με τον άντρα μου. Καθόταν στο άλλο δωμάτιο ενώ εγώ έβλεπα πώς είμαι με το μαγιό στον καθρέφτη. Παρατήρησα πως ο ήλιος αντανακλούσε στις ραγάδες της κοιλιάς μου. Ειλικρινά, για ένα λεπτό, αναρωτήθηκα γιατί νιώθω αυτοπεποίθηση με το σώμα μου. Ένιωθα δυνατή. Ένιωθα χαρούμενη. Αγαπούσα τον εαυτό μου και ένιωθα καλά. Οι καταστρεπτικές σκέψεις θα ξανάρθουν αλλά δεν πρέπει να τους δώσω σημασία.
Λίγες ώρες μετά, ο άντρας μου κι εγώ ανεβήκαμε στην ιστοσανίδα και εκείνος με πλησίασε και μου είπε: “Μ’ αρέσει πάρα πολύ αυτό το μαγιό». Ναι, το ίδιο που δεν έκρυβε τις ραγάδες.
Αλλά το πιο σημαντικό: ήταν εκείνο που μ’ έκανε να νιώθω αυτοπεποίθηση, μ’ έκανε δυνατή και διασκεδαστική. Γιατί έβγαζα αυτή την ενέργεια προς τα έξω.
*Φωτογραφία: shutterstock.com
Σταμάτησα να χάνω στιγμές. Σταμάτησα να κοιτάω άλλες γυναίκες γιατί είμαι μια χαρά όπως είμαι και γιατί το σώμα μου είναι δυνατό και έχει καταφέρει εκπληκτικά πράγματα.
Η ζωή είναι μικρή. Ο χρόνος με τα παιδιά και τον άντρα μου είναι πολύτιμος κι εγώ δεν θέλω να χάσω τίποτα. Θα κολυμπήσω και θα φορέσω το μαγιό μου με υπερηφάνια αυτό το καλοκαίρι.
Γι’ αυτό, βάλτε τα μαγιό σας. Τα μπικίνι, τα ολόσωμα – δεν έχει σημασία- απλώς βάλτε τα μαγιό σας. Κολυμπήστε αυτό το καλοκαίρι, φτιάξτε αναμνήσεις, σταματήστε να συγκρίνετε το εαυτό σας με άλλες γυναίκες και αρχίστε να αποδέχεστε και να αγαπάτε το σώμα σας.»
Πηγή: scarymommy.com
