*Φωτογραφία: huffingtonpost.com
«Την προηγούμενη εβδομάδα, ο γάμος μου έληξε έπειτα από 14 χρόνια. Το ήξερα ότι πηγαίναμε προς τα εκεί: ο πρώην μου κι εγώ αποφασίσαμε να χωρίσουμε περίπου πριν ένα χρόνο. Αλλά, από τότε που πήραμε αυτή την απόφαση, έκανα κάτι που ξέρω ότι δεν ήταν ό,τι πιο σωστό, όμως έτσι αποφάσισα να διαχειριστώ αυτή την αλλαγή: είχα δημιουργήσει μια πολυάσχολη ζωή. Είχα ένα βαρύ πρόγραμμα. Συμμετείχα σε πράγματα που δεν ήθελα, μόνο και μόνο για να μην χρειάζεται να μένω μόνη με τις σκέψεις μου.
Όμως, αφού υπέγραψα τα χαρτιά του διαζυγίου, τα πάντα ηρέμησαν. Το πρόγραμμά μου, οι δραστηριότητες των παιδιών, τα πάντα. Ήταν λες και το σύμπαν αποφάσισε να μου δώσει λίγο χρόνο για να θεραπευτώ γιατί δεν το ‘κανα για μένα.
Κατάλαβα ότι δεν είχα αφιερώσει καθόλου ενέργεια στο να θρηνήσω αυτόν τον χρόνο. Ήμουν πολύ απασχολημένη στο να προσπαθώ να αποφεύγω τα συναισθήματά μου. Ίσως επειδή αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος να μείνω δυνατή για τα παιδιά μου. Ίσως επειδή φοβόμουν ότι θα χωνόμουν στο κρεβάτι μια μέρα και δεν θα ήμουν ικανή να σηκωθώ το επόμενο πρωί. Ή ίσως επειδή προσπαθούσα να επιβιώσω και το να μένω απασχολημένη με έκανε να νιώθω καλύτερα από το να αντιμετωπίσω τη σκληρή αλήθεια.
*Φωτογραφία: rd.com
Μια φίλη μου είπε ότι έκανε το ίδιο όταν έχασε τον πατέρα της. “Ήμουν καλά όταν είχα πράγματα να κάνω, αλλά μόλις σταματούσαν δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω την απώλεια, έτσι συνέχισα να κλωτσάω τα συναισθήματά μου και να μένω απασχολημένη μέχρι να μην αντέχω άλλο.”
Κανείς δεν θέλει να φτάσει στο σημείο που δεν μπορεί άλλο.
Πολλοί από εμάς έχουμε μάθει ότι αν διώχνεις μακριά τα συναισθήματά σου, εκείνα εμφανίζονται πάλι μπροστά. Και είναι πιο δυνατά απ’ ότι νομίζεις. Βρήκα μπροστά μου όλα εκείνα τα συναισθήματα που τόσο καιρό προσπαθούσα να καλύψω, ενώ περνούσα αυτήν την τόσο μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου και που επανέρχονταν όταν εγώ δεν τα περίμενα, όταν ήμουν ήσυχη. Δεν θα επέτρεπα να συνεχιστεί αυτό, ελπίζοντας ότι απλώς θα εξαφανιστούν.
Έχουμε τόσα ερεθίσματα για το πώς να είμαστε χαρούμενοι, να ζούμε την κάθε στιγμή και να ξεχνάμε το παρελθόν γιατί δεν μπορούμε να το αλλάξουμε. Και οι ενοχές είναι εξίσου κακές. Δεν έχουν κανέναν σκοπό απολύτως, γι’ αυτό καλό θα ήταν να τις ξεχάσετε κι αυτές.
Είναι σημαντικό να ξέρεις τη διαφορά του να ζεις στο παρελθόν και του να δίνεις στον εαυτό σου την άδεια να νιώσει. Πιστεύω ότι μπορείς να είσαι ευχαριστημένος αλλά και λυπημένος ταυτόχρονα. Μπορείς να είσαι ένα χαρούμενο άτομο και να αφήσεις τον εαυτό σου να θρηνήσει όπως πρέπει. Το χειρότερο που μπορείς να κάνεις είναι να μην νιώθεις.
Γιατί, αν δεν νιώσεις, πώς θα το ξεπεράσεις;
Ένας οικογενειακός σύμβουλος και σύμβουλος γάμου έγραψε σε ένα σχετικό άρθρο ότι οι άνθρωποι κρατούν τον εαυτό τους απασχολημένο για έναν λόγο: Έχουν μετατρέψει αυτή τους τη στάση σε έναν μηχανισμό άμυνας που χρησιμοποιούν σαν εργαλείο για να προστατευτούν από τα δύσκολα συναισθήματα, κάτι που έχει δώσει τρομερή αξία στη ζωή τους.
Η ίδια εξηγεί ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε να νιώσουμε τα συναισθήματα που μας τρομάζουν, όπως ο θυμός, ο φόβος και η λύπη γιατί φοβόμαστε πως αν ενδώσουμε σ’ αυτά, δεν θα μπορέσουμε να σταματήσουμε και θα ζούμε δυστυχισμένοι.
*Φωτογραφία: dilcdn.com
[...]
Όσο δύσκολο κι αν είναι να αντιμετωπίσεις τα αμήχανα συναισθήματα που νιώθεις μετά την απώλεια ενός αγαπημένου σου προσώπου, μετά το διαζύγιο, αφού χάσεις τη δουλειά σου, ή έπειτα από οποιαδήποτε άλλη αλλαγή, μπορείς απλώς να επιλέξεις πότε θα τα νιώσεις: τώρα ή μετά. Δεν υπάρχει διαφυγή.
Καθένας μας αξίζει να νιώθει τα καλύτερα, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να είσαι λυπημένος και να θρηνείς. Αντί να προσπαθείς να μένεις απασχολημένος, πρέπει να καταλάβεις ότι αυτό είναι μέρος της όλης διαδικασίας για να ξεπεράσεις αυτό που σε απασχολεί.»
Πηγή: babble.com
