*Φωτογραφία: sugarlanddentalspa.com
Αγαπητή αναγνώστρια,
Αντιλαμβάνομαι την αγωνία σας. Από τα λεγόμενά σας φαίνεται, ωστόσο, ότι είναι μια χρόνια σταθερή αντίδραση του γιου σας προκειμένου να αποφορτιστεί, να ηρεμήσει. Η συνήθεια αυτή αφορά συνήθως παιδιά μικρότερης ηλικίας που δεν έχουν αναπτύξει άλλο τρόπο να εκτονώσουν ή να επικοινωνήσουν την έντασή τους. Πολλές φορές μια συνθήκη στρες, όπως για παράδειγμα ο ερχομός των αδερφών στη δική σας περίπτωση, κάνει τα παιδιά να παλινδρομούν σε συμπεριφορές μικρότερης ηλικίας, καθώς θεωρούν ότι σε αυτές ανταπεξέρχεστε πιο άμεσα. Με άλλα λόγια, όχι σε συνειδητό επίπεδο, τα παιδιά μπορεί να «μικρύνουν» για να κερδίσουν παραπάνω φροντίδα.
Ουσιαστικά επαναλαμβάνεται μια ακολουθία που οδηγεί τελικά σε φαύλο κύκλο. Ο γιος σας αγχώνεται, βάζει το δάχτυλο στο στόμα, εσείς του λέτε να μην το κάνει και στενοχωριέστε, ο γιος σας αγχώνεται και η ιστορία επαναλαμβάνεται από την αρχή. Επομένως, χρειάζεται μια διαφορετική παρέμβαση από πλευράς σας. Ξέρετε, λοιπόν, ότι αντιδρά με το δάχτυλο όταν είναι πιεσμένος. Εκείνη τη στιγμή φροντίστε τον! Μην του πείτε για το δάχτυλο, να είστε τρυφεροί και να ενδιαφερθείτε για το τι του συμβαίνει και τον οδηγεί εκεί, όχι για την αντίδραση καθαυτή. Με αυτόν τον τρόπο, πετυχαίνετε δύο στόχους ταυτόχρονα. Καταρχάς, τον φροντίζετε για να ηρεμήσει - επομένως το δάχτυλο παύει σταδιακά να του είναι σημαντικό. Επιπλέον, εισάγετε και του μαθαίνετε τον νέο τρόπο που αντιστοιχεί ηλικιακά να υιοθετήσει προκειμένου να διαχειριστεί την έντασή του, την επικοινωνία! Μπορείτε λοιπόν να τον χαρείτε και να σας χαρεί σε κάθε φάση κι έτσι έχετε τη δυνατότητα να προχωρήσετε αυτό το θέμα αλλάζοντας όλοι!
Σας ευχαριστώ.
*Η Ρομίνα Σαλούστρου είναι ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια.
