«Ερωτεύτηκα το παιδί μου απ’ την πρώτη στιγμή που το έσφιξα στην αγκαλιά μου»
Σίγουρα, κάποιες μαμάδες νιώθουν αμέσως βαθιά συνδεδεμένες με το μωρό τους, είναι όμως πολύ δημοφιλής πια ο ισχυρισμός ότι όλες σχεδόν «ερωτεύονται με την πρώτη ματιά» το μικρό τους –τόσο, που κάνει όλες τις υπόλοιπες που, όχι, δεν ένιωσαν αυτοστιγμεί βαθιά αγάπη να ντρέπονται για την… αναισθησία τους. Για πολλούς ανθρώπους η αγάπη είναι αίσθημα που εξελίσσεται δυναμικά, που έχει πορεία διαρκώς ανοδική. Μπορεί, λοιπόν, μια μαμά να νιώσει τρυφερότητα και στοργή για το νεογέννητό της, αλλά αυτό το αίσθημα να μην συγκρίνεται με την αγάπη που θα νιώσει μερικούς μήνες μετά τη γέννησή του.
«Απολαμβάνω κάθε στιγμή»
Σκέψη-ταμπού τόσο ως προς την εγκυμοσύνη, όσο και ως προς τη μητρότητα εν γένει. Υπάρχουν γυναίκες που νιώθουν –αλλά δεν τολμούν να παραδεχτούν- ότι όχι, η μητρότητα δεν ήταν γι’ αυτές ένα «υπέροχο ταξίδι». Ίσως υπέφεραν από εμετούς, ίσως χρειάστηκε να μείνουν στο κρεβάτι, ίσως έχουν απλώς λιγότερη αντοχή ή υπομονή. Δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι δεν χρειάζεται να δαιμονοποιούμε τις μαμάδες που δεν θεωρούν την κύησή τους την «πιο μεγάλη/ ιερή/ όμορφη στιγμή της ζωής τους».
Αντίστοιχα, όποιος λέει ότι η μητρότητα είναι γι’ αυτόν «δουλειά» ονειρεμένη, μαγική, χωρίς ίχνος δυσαρέσκειας ή προβλημάτων, δεν μπορεί: ή δεν λέει όλη την αλήθεια ή έχει ένα καλά οργανωμένο επιτελείο συνεργατών που βοηθούν στο μεγάλωμα του παιδιού. Όλες οι μαμάδες έχουν κακές στιγμές και σκοτεινές σκέψεις –δεν πειράζει να το παραδεχόμαστε πού και πού ότι, όχι δεν λατρεύουμε κάθε μία στιγμή της οικογενειακής ζωής μας.
«Όλα τα παιδάκια τ’ αγαπώ»
Είσαι ένας νοήμων ενήλικας που ξέρει πολύ καλά ότι είναι ανώριμο και παράλογο να «τα βάζει» με ένα παιδάκι. Ξέρεις, ότι κανονικά θα ‘πρεπε όλα τα παιδιά να τα συμπαθείς και να αντιμετωπίζεις με αγάπη και κατανόηση, κι όμως… εκείνη η ξαδέρφη σου ή μια πολύ καλή σου φίλη (που κανονικά θα τους έλεγες τα πάντα και μυστικό δεν τους κράτησες ποτέ) έχει ένα παιδί. Κι αυτό το παιδί δεν το συμπαθείς. Δεν ξέρεις ακριβώς τι φταίει, δεν τολμάς να το ξεστομίσεις, αλλά απ’ τον εαυτό σου δεν μπορείς να κρυφτείς: δεν το συμπαθείς. Κι αυτό μπορεί να σε κάνει να νιώσεις όλες τις τύψεις του κόσμου –κι ας έχεις τους λόγους σου.
«Γερό να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι»
Το νέο της εγκυμοσύνης δεν μπορεί παρά να γεννήσει την κλασικό δίλημμα: αγόρι ή κορίτσι; Κάποιο μέλλοντες γονείς είναι ειλικρινά ανοιχτοί και στα δύο ενδεχόμενα και δεν νιώθουν τη ζυγαριά να κλίνει προς κανένα φύλο. Υπάρχουν όμως κι αρκετοί που από μικροί φαντάζονταν τον εαυτό τους να μεγαλώνει ένα κοριτσάκι, να του φοράει φουστανάκια και κορδελάκια και να του πλέκει κοτσίδες ή ονειρεύονταν από πάντα έναν γιο με τον οποίο θα «βαρούσανε» σουτάκια και θα κολλούσαν με τις ώρες με επιτραπέζια και ηλεκτρονικά.
Ακόμη κι αν από μέσα σου σταυρώνεις τα δάχτυλά σου και επί μήνες λες επαναλαμβανόμενα «Κάνε να’ναι κορίτσι, κάνε να ‘ναι κορίτσι, κάνε να ‘ναι κορίτσι», όταν κάποιος βρεθεί και σε ρωτήσει «Τι θες να ‘ναι;» σχεδόν σίγουρα θα πεις χαμογελαστά «Α, δεν έχω πρόβλημα! Γερό να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι!».
Τα καλά νέα είναι, ότι όσες δύσκολες στιγμές κι αν περνάς καθημερινά, όσο χρόνο κι αν χρειάστηκες για να χτίσεις με το μωρό σου μια σχέση αγάπης, όσο κι αν γκρινιάζεις από μέσα σου για τα παιδιά κάποιων φίλων κι ό,τι φύλο κι αν «βγει» το μωρό, η ζωή σου θα ‘ναι ωραία. Γιατί οι όμορφες στιγμές θα ‘ναι περισσότερες απ’ τις δύσκολες, η αγάπη και το δέσιμο με το μωρό θα έρθει αναπόφευκτα, τα πιτσιρίκια που θα συμπαθείς θα είναι πάντα πολύ περισσότερα απ’ αυτά που δεν σου… «πολυκάνουν» και το φύλο που τελικά θα προτιμάς θα είναι αυτό που θα έχει το παιδί σου.
