Πώς κάνει έτσι για μια ταινία που θα συμφωνείτε ότι θα μπορέσει να δει σε λίγες ώρες;
Δεν υπερβάλλει. Δεν είναι δραματικό. Απλώς –λογικά- αυτή είναι μια απ’ τις μεγαλύτερες συμφορές που μπορούν να συμβούν στην έως τώρα ζωή του. Η μαμά που έγραψε το παρακάτω κείμενο, η Rita Templeton, αναλύει αυτή ν ακριβώς την τάση μας: το να αντιμετωπίζουμε τα παιδιά μας, με μέτρα και σταθμά ενηλίκων.
Διαβάστε το κείμενό της και θα είμαστε βέβαιοι ότι θα σας βρει σύμφωνους:
«Ο γιος μου κατέβηκε απ’ το σχολικό μετά τον παιδικό σταθμό τις προάλλες και μπήκε ενθουσιασμένος στο σπίτι. Υπέθεσα ότι είχε κάτι σημαντικό να μου πει, οπότε τον έφτασα στην πόρτα περιμένοντας με ανυπομονησία. Αλλά δεν κέρδισα ούτε ένα “Γεια σου, μαμά!”, επειδή μετά από μια γρήγορη αγκαλιά το πρώτο πράγμα που μου είπε ήταν “Θέλω μακαρόνια!”.
“Γι’ αυτό ήρθες τρέχοντας; Για τα μακαρόνια;”, γέλασα.
Εκείνος όμως ήταν απόλυτα σοβαρός. “Ναι”, απάντησε σκεφτικά. “Τα σκεφτόμουν όλη την ώρα. Τα σκεφτόμουν σ’ όλη τη διαδρομή με το σχολικό. Θέλω μακαρόνια, μαμά. Σε παρακαλώ!”.
Δεν ήθελα καθόλου να του χαλάσω το χατήρι, όμως το φαγητό ήταν σχεδόν έτοιμο. Θα τρώγαμε νωρίς εκείνη την ημέρα και εάν του έδινα τα μακαρόνια που ζητούσε, αποκλειόταν το να φάει το πιο ισορροπημένο διατροφικά φαγητό που ετοίμαζα. Του το εξήγησα και το πρόσφερα την επιλογή ενός μικρότερου σνακ.
Δεν τον έπεισα. Θα νόμιζε κανείς ότι του είπα πως δεν θα ξαναφάει μακαρόνια στη ζωή του ποτέ ξανά. Το πρόσωπό του ζάρωσε και οι καταρράκτες ξεκίνησαν να τρέχουν. Κατέρρευσε στο πάτωμα, με το σακίδιό του ακόμα στην πλάτη του και φώναξε “Το μισώ το σπίτι”.
Πόσο δράμα…
Όσο τον κοιτούσα να κουλουριάζεται και να κλαίει, αναρωτήθηκα για το πώς ένα τόσο μικρό, δευτερευούσης σημασίας πράγμα μπορούσε να του προκαλέσει τέτοιον εκνευρισμό. Είμαι σίγουρη ότι υπήρχαν κι άλλοι παράγοντες που έπαιξαν ρόλο. Ίσως ήταν κουρασμένος μετά το σχολείο και, κάθε γονιός ξέρει ότι ένα κουρασμένο παιδί μπορεί να καταρρεύσει κυριολεκτικά με το οτιδήποτε. Όσο τον κοιτούσα, το ξανασκέφτηκα: βλέποντας τη μεγάλη εικόνα των πραγμάτων, τα περισσότερα παιδιά δεν έχουν βιώσει ποτέ πραγματικές δυσκολίες. Έτσι, γι’ αυτά, ακόμη και οι πιο ασήμαντες έγνοιες είναι πιθανότατα “τόσο τρομερές”.
Σκεφτείτε το ζήτημα υπό αυτήν την οπτική. Ως ενήλικες, ξέρουμε για ποια πράγματα αξίζει τον κόπο να στεναχωριόμαστε και για ποια όχι (τις περισσότερες φορές τουλάχιστον). Αυτό όμως το καταφέραμε μετά από εξάσκηση. Μέχρι να μεγαλώσουμε, βιώνουμε γεγονότα που αλλάζουν τη ζωή μας και αντιμετωπίζουμε κρίσεις (μικρές ή μεγάλες). Όσο δύσκολα κι αν έχουμε περάσει, όμως, γνωρίζουμε ότι πάντα –πάντα!- υπάρχει κάποιος που έχει περάσει πιο δύσκολα από ‘μας.
Ο μεγάλος μου γιος είχε μια σπάνια ασθένεια στα νεφρά, που θα μπορούσε να είχε προκαλέσει πιο σοβαρές κι εκτεταμένες επιπλοκές στην υγεία του και ήμουν τρομοκρατημένη όσο περιμέναμε να μάθουμε την έκταση της “ζημιάς”. Η ανιψιά μου, όμως, στην ηλικία των δύο ετών παρουσίασε καρκίνο και δεν μπορώ ούτε να διανοηθώ πόσο φοβισμένη πρέπει να ήταν η αδερφή μου, όταν η ζωή του μωρού της κρεμόταν από μία κλωστή. Παρά το ότι γνώριζα πως υπάρχουν πολύ χειρότερα, η περίοδος αυτή ήταν για ‘μένα η πιο δύσκολη ως γονέα.
Όταν περνάμε δύσκολα, χρειαζόμαστε συμπόνοια και συμπαράσταση, όχι κάποιον να μας λέει ότι η δύσκολη μέρα μας δεν είναι και τόσο δύσκολη, επειδή υπάρχουν πολλές τραγικότερες καταστάσεις. Όταν κάποιος παίρνει διαζύγιο, δεν του λες “Αυτό δεν είναι τίποτα. Περίμενε μέχρι να σου αδειάσει τους λογαριασμούς και να σου πάρει τα παιδιά”. Προσφέρεις τη συμπαράστασή σου γιατί γνωρίζεις ότι, ναι, το διαζύγιό τους μπορεί να ήταν πολύ χειρότερο, αλλά για εκείνους αυτό είναι ό,τι δυσκολότερο έχουν περάσει.
Το ίδιο πάνω-κάτω ισχύει για οτιδήποτε περνάει ο οποιοσδήποτε. Αν κάτι κακό συμβαίνει σε κάποιον, είναι λογικό να στεναχωριέται, ακόμη κι αν σύμφωνα με τη δική σου οπτική δεν είναι κάτι σημαντικό.
Για τα παιδιά, λοιπόν, που δεν έχουν βιώσει πολλές αντιξοότητες, τα μικρά πράγματα είναι μεγάλα –στον δικό τους, μικροσκοπικό κόσμο. Όταν το σκέφτομαι αυτό νιώθω τσιμπήματα ενοχής ως μαμά, για όλες τις φορές που ανέλυσα υπερβολικά τις αφορμές εκνευρισμού τους, θεωρώντας ότι είναι πραγματικά ασήμαντες. Ποια είμαι για να κρίνω τι είναι και τι όχι θεμιτό να κάνει τα παιδιά μου να αναστατώνονται; Τι θα γίνει αν δεν έρθουν σε ‘μένα όταν τους συμβεί κάτι πραγματικά σημαντικό, επειδή δεν τα έπαιρνα σοβαρά στα “ασήμαντα”;
Δεν ενέδωσα στο αίτημα για μακαρόνια (επειδή είχα φτιάξει ωραιότατο φαγητό), αλλά δεν γέλασα μαζί του που κατέρρευσε έτσι. Γιατί το πεντάχρονο παιδί μου είναι αρκετά τυχερό ώστε να είναι ασφαλές και να μην έχει άγχη σημαντικότερα απ’ το αν θα φάει ή όχι αυτό που θέλει. Για την περιορισμένη του εμπειρία αυτό που του συνέβη ήταν πραγματικά κακό. Δεν θα ωφελούσε σε τίποτα να έκανα διάλεξη για το πώς “κάποια παιδάκια δεν έχουν μακαρόνια”. Δεν υποτίμησα το παράπονό του. Του έδωσα άλλη μια αγκαλιά και τον άφησα να ξέρει ότι κατάλαβα γιατί ήταν τόσο αναστατωμένος.
Παρά το ότι είχα δίκιο.»
Πηγή: scarymommy.com
