«Η μέρα που κόντεψα να χάσω την κόρη μου από πνιγμό»

«Η μέρα που κόντεψα να χάσω την κόρη μου από πνιγμό»

Αν διαβάσετε αυτό το κείμενο με τη λογική «Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί σε μένα. Τα παιδιά μου δεν φεύγουν δευτερόλεπτο απ’ τα μάτια μου» θα σας επισημάνουμε απλώς ότι αρκεί στιγμιαία να στρέψετε το βλέμμα σας αλλού για να γίνει το κακό. Η Leah Porritt δημοσιοποίησε την ιστορία της για να αφυπνίσει όλους εμάς. Για να μας πείσει ότι όταν έχεις παιδί, ένα από τα σημαντικότερα πράγματα είναι να ξέρεις πώς θα του παρέχεις τις πρώτες βοήθειες. Και ότι, αν δεν ξέρεις, είναι υποχρέωσή σου να κάνεις μαθήματα. Δεν είναι όλοι οι γονείς το ίδιο τυχεροί μ’ εκείνη…

*Φωτογραφία: readersdigest.ca

«Θα την χάσω.

Άκουσα έναν ήχο απ’ το μπάνιο. Εκεί που η κόρη μου τραγουδούσε την αλφαβήτα και μόλις μου είχε πει “Σχεδόν τελείωσα, μαμά”. Την είχα αφήσει στο μπάνιο για να μαζέψει τα παιχνίδια της όσο έντυνα τον αδερφό της στην κρεβατοκάμαρα στο τέλος του διαδρόμου. Πράγματα που έχουμε ξανακάνει εκατομμύρια φορές στο παρελθόν.

Κάτι δεν πήγαινε καλά μ’ αυτό που άκουγα. Ήταν ένας ήχος αλλά ήταν πολύ ήσυχος. Ο θόρυβος είναι ένα καλό σημάδι όταν έχεις παιδιά. Όχι η ησυχία.

Κρεμόταν από τη μπανιέρα, είχε ανοίξει τα χέρια της μέσα στον πανικό της, το κεφάλι της έγερνε μπροστά και το στόμα της ήταν ανοιχτό. Ο ήχος που έβγαινε από το στόμα της ήταν ανεπαίσθητος.

*Φωτογραφία: popsugar-assets.com

Την άρπαξα και την γύρισα από την ανάποδα, χτυπώντας την στην πλάτη ξανά και ξανά. Έβαλα το δάχτυλό μου στο στόμα της αλλά δεν ένιωσα τίποτα. Μπορούσα να δω την αγωνία στο πρόσωπό της. Καταλάβαινα ότι πνιγόταν, αλλά με τι; Τα παιχνίδια του μπάνιου δεν ήταν τόσο μικρά ώστε να χωρέσουν στο στόμα της. Μήπως έβαλε αυτά τα παιχνίδια στο στόμα τηςς Ποτέ δεν τα έβαζε, ακόμα κι όταν ήταν μωρό.

Τα χείλη της έγιναν μπλε. Θα τη χάσω.

Έτρεξα. Έτρεξα κρατώντας την κόρη μου ανάποδα με τα χέρια μου. Έτρεχα χωρίς παπούτσια. Φώναξα στο γιο μου “Μείνε εδώ. Η μαμά θα γυρίσει”. Και έτρεχα.

Φώναζα. Φώναζα πολύ περισσότερο απ’ ότι συνηθίζω. Έτρεχα και φώναζα- έξω από την πόρτα, στον κήπο μας, στην αυλή του γείτονα. Φώναζα κι έτρεχα γιατί χρειαζόμουν βοήθεια. Φώναζα κι έτρεχα γιατί δεν ήξερα πού ήταν το τηλέφωνό μου και ήθελα κάποιον να καλέσει το Ε.Κ.Α.Β. Φώναζα κι έτρεχα γιατί έψαχνα κάποιον που μπορούσε να σώσει το κοριτσάκι μου.

Θα τη χάσω.

Η γειτόνισσα άκουσε τις κραυγές μου. Η γειτόνισσά μου, που ήταν παιδαγωγός, άνοιξε την πόρτα της όταν εγώ ετοιμαζόμουν να την χτυπήσω.

“Νομίζω ότι πνίγεται. Δεν μπορεί ν’ αναπνεύσει. Σε παρακαλώ βοήθησέ με.”

Εκείνη πήρε την κόρη μου στα χέρια της. Τα πόδια της ήταν άσπρα. Τα χείλη της ήταν μπλε. Ο ήχος που έκανε ήταν ανεπαίσθητος.

Με άλλη μια ώθηση στην πλάτη και το παιχνίδι βγήκε έξω. Δεν ήταν ένα από τα παιχνίδια του μπάνιου. Το παιχνίδι αυτό που εγώ δεν ήξερα ότι ήταν μέσα στη μπανιέρα. Το παιχνίδι με το οποίο το 3,5 ετών παιδί μου έπαιζε δεκάδες φορές και ποτέ δεν έβαζε στο στόμα της. Το παιχνίδι που με κάποιο τρόπο βρέθηκε μέσα στο στόμα της και “κόλλησε” στο λαιμό της. Το παιχνίδι που παραλίγο να την σκοτώσει.

Πήρε μια ανάσα και άρχισε να βήχει. Το όμορφο ροζ χρώμα επανήλθε στα πόδια και τα χείλη της. Με κοίταξε και άρχισε να κλαίει. Την αγκάλιασα με όλη τη δύναμη που είχα.

Δεν την έχασα.

Αλλά θα μπορούσα να την χάσω. Αυτή η ιστορία θα μπορούσε να τελειώσει διαφορετικά. Θα μπορούσα να μην καταλάβω αμέσως τι έγινε. Ο φόβος θα μπορούσε να “παγώσει” το μυαλό και το σώμα μου- μια πολύ συνηθισμένη ψυχολογική αντίδραση. Η γειτόνισσά μου θα μπορούσε να λείπει. Οι γείτονές μου (κάποιοι από τους οποίους ήταν πρώην πυροσβέστες) θα μπορούσαν να λείπουν.

Θα μπορούσα να την είχα χάσει.

Δεν τα γράφω αυτά γιατί μ’ αρέσει να ξαναζώ αυτές τις τρομακτικές στιγμές. Θα είναι στο μυαλό μου για πολύ καιρό ακόμα, θα στοιχειώνουν τη σκέψη μου τη μέρα και τα όνειρά μου το βράδυ.

Το γράφω γιατί θέλω να τη “ζήσετε” κι εσείς. Να νιώσετε τον πανικό που ένιωσα κι εγώ, θέλω να κάνετε κάτι γι’ αυτό.

Δεν είναι όλοι οι γονείς το ίδιο τυχεροί ώστε να έχουν έναν γείτονα με 35 χρόνια εμπειρία στην μέθοδο ΚΑΡΠΑ για παιδιά και την παροχή πρώτων βοηθειών. Δεν έχουν όλοι οι γονείς γείτονες πυροσβέστες.

*Φωτογραφία: mamiscool.com

Δεν έχουν κάνει όλοι οι γονείς μαθήματα ΚΑΡΠΑ και πρώτων βοηθειών- με τα οποία θα μπορούσαν να σώσουν τη ζωή του παιδιού τους.

Δεν έχουν κάνει όλοι οι γονείς, ούτε εγώ έχω κάνει. […]

Ελπίζω να διαβάζετε την ιστορία μου με δάκρυα στα μάτια σας. Ελπίζω να ανακουφιστήκατε όταν διαβάσατε ότι το κοριτσάκι μου είναι μια χαρά- ελπίζω επίσης να σκεφτείτε αυτά που σας είπα. Ελπίζω να ψάξετε στο κινητό, τον υπολογιστή ή το τάμπλετ σας για μαθήματα ΚΑΡΠΑ και να γραφτείτε σύντομα.

Ελπίζω να μην χρειαστεί να κάνετε πράξη ποτέ όσα θα μάθετε. Αλλά ελπίζω να έχετε μάθει πώς να το κάνετε αν χρειαστεί.

Δεν έχασα την κόρη μου. Αρχίζω μαθήματα τον Νοέμβριο.

Κάντε το ίδιο, σας παρακαλώ. Σας ικετεύω»

Πηγή: scarymommy.com

v