*Φωτογραφία: cafemomstatic.com
«Δεν είμαι κακιά μαμά επειδή το μωρό μου κλαίει. Δεν είμαι κακιά μαμά επειδή ανταποκρίνομαι στο κλάμα του. Δεν είμαι κακιά μαμά επειδή δεν μπορώ να το κάνω να σταματήσει να κλαίει.
Τα μωρά κλαίνε. Όχι για να μας χειραγωγήσουν. Όχι για να μας τιμωρήσουν, όχι για να μας δυσκολέψουν τη ζωή.
Πονάω όταν ακούω το μωρό μου να κλαίει. Το κλάμα της κόρης μου με πληγώνει, αν δεν είναι μέσα στην αγκαλιά μου και δεν την παρηγορώ. Το κλάμα της μου φέρνει πολύ άγχος και αγωνία, ανεβάζει την πίεσή μου και το μόνο που σκέφτομαι είναι πώς θα την βοηθήσω και πώς θα την κάνω να ηρεμήσει.
Αλλά δεν το κάνει επίτηδες, δεν το κάνει για να μου προκαλέσει πόνο και δυσαρέσκεια. Δεν είναι κακομαθημένη επειδή κλαίει.
Τα μωρά κλαίνε γιατί είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί μας. Δεν έχουν μάθει πώς να επικοινωνούν αλλιώς. Τα μωρά κλαίνε γιατί νιώθουν αγωνία και δυσφορία, όχι για να κάνουν εμάς να νιώσουμε έτσι.
Πίστευα ότι τα μωρά δεν θα κλαίνε αν οι γονείς ανταποκρίνονταν στο κλάμα τους και τους έδιναν όλη την απαραίτητη προσοχή. Αλλά τώρα ξέρω πως τα μωρά κάποιες φορές, απλώς κλαίνε. Όταν αρρωσταίνουν, όταν τα πονάει η κοιλιά τους, όταν περνούν μια άσχημη μέρα, όταν φοβούνται, όταν μαθαίνουν κάτι καινούριο, οι λόγοι είναι αμέτρητοι.
Μοιάζουν με τους λόγους για τους οποίους κλαίω κι εγώ.
Πλέον δεν το παίρνω προσωπικά όταν το μωρό μου κλαίει. Ούτε πιστεύω ότι το μωρό μου είναι θλιμμένο ή δύσκολο.
Για λίγο, πριν πιστέψω ότι τα μωρά δεν κλαίνε αν οι γονείς τους προνοούν για όλα, νόμιζα ότι χρησιμοποιούσαν το κλάμα για να τους χειραγωγήσουν και να τους ελέγξουν. Πίστευα ότι θέλουν να έχουν το πάνω χέρι, εκτός κι αν μάθουν διαφορετικά. Χωρίς πρόγραμμα και όρια και ακόμα και όταν τρέχεις δίπλα τους μόλις κλαίνε, τα μωρά θα μεγαλώσουν και θα γίνουν κακομαθημένα παιδιά και αργότερα κακομαθημένοι, χειριστικοί ενήλικες.
[...] Μου έλεγαν πως αν έπαιρνα αγκαλιά το μωρό μου κάθε φορά που έκλαιγε, θα του μάθαινα ότι εκείνο έχει τον έλεγχο. Μου έλεγαν ότι αν δεν είχε πρόγραμμα και δεν την άφηνα να κλαίει μόνη της, θα γινόταν απείθαρχη, χειριστική και ανίκανη να ηρεμεί μόνη της.
Και ναι, αυτά τα πίστευα με το νεογέννητο παιδί μου, 19 χρόνια πριν.
Άκουγα τις προειδοποιήσεις. Ήθελα να είμαι σίγουρη ότι το μωρό μου δεν με χειραγωγεί ούτε με ελέγχει με το κλάμα του.
Το πίστευα μέχρι που σταμάτησα να το πιστεύω. Άρχισα να πιστεύω ότι δεν ήταν σωστός ο τρόπος μου.
Γιατί;
Γιατί το να μην ανταποκρίνομαι στο κλάμα του μωρού μου με έκανε να νιώθω ότι έκανα λάθος. Με έκανε να πονάω. Μου προκαλούσε άγχος. Ήθελα απεγνωσμένα να πάω δίπλα της. Δεν μπορούσα ν’ αφήσω το μωρό μου να κλαίει.
Έτσι, ανταποκρίθηκα. Κάποιες φορές σήμαινε ότι απλώς τα παρηγορούσα και τα κρατούσα στην αγκαλιά μου όταν έκλαιγαν αν δεν μπορούσα να τα ηρεμήσω θηλάζοντάς τα ή αλλάζοντάς τους πάνα. Ακόμα κι αυτό είναι καλύτερο από το να μην ανταποκρίνεσαι καθόλου στο κλάμα τους. Το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να είμαι δίπλα τους όταν δεν νιώθουν καλά.
Τώρα ξέρω ότι μπορώ να ανταποκριθώ στο κλάμα του μωρού μου για βοήθεια ή για να εκφράσει τη δυσφορία του. Δεν θα το καταστρέψω. Στην πραγματικότητα, η επιστήμη και η προσωπική μου εμπειρία έχουν αποδείξει ότι το αντίθετο αληθεύει.
Επίσης, πλέον ξέρω πως το κλάμα του μωρού μου δεν είναι απόδειξη της αποτυχίας μου και πως δεν πειράζει αν κάποιος άλλος ανταποκριθεί στο κλάμα του όταν εγώ έχω ανάγκη να ξεκουραστώ. Ακόμα κι εγώ μπορεί να την αφήσω να κλάψει για λίγο, μέχρι να καταφέρω να μαζέψω δυνάμεις και να πάρω μια βαθιά αναπνοή όταν νιώθω εξαντλημένη - δεν την αγνοώ, απλώς κάνω κάτι που έχω ανάγκη για να της δείξω πόσο τη νοιάζομαι. Δεν πειράζει που δεν μπορώ να ηρεμήσω το μωρό μου και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι απλώς να την κρατάω όταν κλαίει. Δεν πειράζει που κάποιες φορές κλαίω κι εγώ επειδή κλαίει εκείνη.
Δεν είναι αποτυχία. Έτσι είναι να είσαι γονιός.»
Πηγή: facebook/TheLeaky Boob
