«Για το μεγαλύτερο μέρος της, η εγκυμοσύνη μου ήταν ιδανική. Άργησα, μάλιστα, να καταλάβω ότι είμαι έγκυος, γιατί δεν είχα κανένα τυπικό σύμπτωμα –ούτε αναγούλες, ούτε λιγούρες, ούτε άλλες ενοχλήσεις. Όσο περνούσε ο καιρός, ένιωθα υπερβολικά τυχερή. Εντάξει, είχα λίγο πρησμένα πόδια και είχα πάρει και μερικά κιλά παραπάνω, αλλά μπαίνοντας στο 3ο τρίμηνο ήμουν μια χαρά, ενώ θετικά σχόλια εισέπραττα και από τον γυναικολόγο μου.
Τότε, ένα πρωί, στην αρχή της 35ης εβδομάδας, ξύπνησα νιώθοντας όσο πιο φυσιολογικά μπορεί να νιώθει μια γυναίκα σε αυτή την κατάσταση. Σηκώθηκα ατσούμπαλα από το κρεβάτι και στάθηκα όρθια. Και καθώς έκανα το πρώτο βήμα, έπεσα πίσω στο στρώμα, διπλωμένη στα δύο από τον πόνο. Δεν ήταν πόνος εσωτερικός και ανησυχητικός, ευτυχώς. Δεν έμοιαζε σαν να έχει συμβεί κάτι πολύ κακό σε εμένα ή το μωρό. Ήταν, όμως, εντελώς αναπάντεχος. Δεν με είχε προειδοποιήσει ποτέ κανείς... ήταν ένα βουβό, όμως ασφυκτικό κοπάνημα που δεν σταματούσε με τίποτα. Για να το περιγράψω καλύτερα, ήταν ένας πόνος χαμηλά στην πύελο -όσο αρρωστημένο κι αν ακουστεί- σαν να κάθεσαι στο τέρμα ενός διαδρόμου bowling με τα πόδια ανοιχτά και να σου πετούν με δύναμη μπάλες.
Με το ζόρι περπατούσα. Κάθε βήμα μου προκαλούσε ακόμα πιο έντονο πόνο, ο οποίος επεκτεινόταν σε όλο μου το σώμα. Προσπάθησα να ισιώσω το σώμα μου. Προσπάθησα να καθίσω πάνω σε μία μπάλα γυμναστικής. Έβαλα ζεστές κομπρέσες. Έβαλα κρύες κομπρέσες. Προσπάθησα να πιέσω την πύελό μου με τα χέρια μου, σαν να προσπαθώ να σπρώξω το μωρό προς τα «μέσα». Τίποτα δεν βοήθησε.
Κάθισα στον υπολογιστή και έψαξα στο Google γράφοντας «έντονος πόνος στην πύελο στις 35 εβδομάδες» και προς έκπληξή μου είδα πως... δεν ήμουν μόνη. Βρήκα σε συζητήσεις εγκύων, τη μία μετά την άλλη, να ρωτούν τι είναι αυτός ο πόνος και γιατί συμβαίνει. Εκατοντάδες γυναίκες αναζητούσαν απαντήσεις.
Το καλά νέα; Είναι φυσιολογικός. Όμως, δυστυχώς, όπως μου είπε ο γιατρός μου, αυτά είναι τα μοναδικά καλά νέα.
Παρόλο που δεν βιώνουν όλες οι γυναίκες τον συγκεκριμένο πόνο, και που για τις περισσότερες γυναίκες είναι υποφερτός, για ορισμένες είναι πραγματικά ανυπόφορος και... εξουθενωτικός (για εμένα ήταν χειρότερος ακόμα και από τις συσπάσεις του τοκετού).
Ο πόνος αυτός προκαλείται από μία ενοχλητική ορμόνη, την ριλαξίνη, σκοπός της οποίας είναι να τεντώνει τους συνδέσμους του ενδομητρίου σας, επιτρέποντας έτσι στη μήτρα και τη λεκάνη να επεκταθούν, προκειμένου να προετοιμάσουν καλύτερα το σώμα για την κάθοδο του μωρού μέσω του καναλιού γέννησης. Σε κάποιες περιπτώσεις, η ριλαξίνη κάνει τη δουλειά της υπερβολικά καλά, με αποτέλεσμα το ενδομήτριο γύρω από το πυελικό οστό να χαλαρώνει υπερβολικά έως και να γίνεται ασταθές.
Όσο για το πώς αντιμετωπίζεται αυτός ο πόνος; Τα νέα εδώ είναι χειρότερα. Σε κάποιες γυναίκες, περνά μόνος του –αλλά μην ποντάρετε σε αυτό. Όταν ρώτησα τον γιατρό μου τι μπορούσα να κάνω για να νιώσω καλύτερα, η απάντησή του ήταν: Να γεννήσεις. (τέλεια ε;)
Και παρόλο που κάποιες γυναίκες αρχίζουν να νιώθουν τις δυσάρεστες επιπτώσεις της ριλαξίνης περί την 32η εβδομάδα ή και μέχρι την 38η, αυτό δεν σημαίνει ότι ο τοκετός πλησιάζει. Οπότε ο πόνος αυτός μπορεί να εμφανίζεται ξανά και ξανά για αρκετό καιρό, μέχρι να γεννήσει η γυναίκα.
Η καλύτερη συμβουλή που έχω να δώσω, αν ετοιμάζεστε να μπείτε στο τρίτο τρίμηνο, είναι απλά να είστε προετοιμασμένες. Αν τυχόν ανήκετε στις λίγες άτυχες που θα βιώσουν αυτόν τον πόνο, θα είναι έντονος, και δεν θα αντιμετωπίζεται ούτε με ένα παυσίπονο ούτε με χαλαρές βόλτες στο πάρκο. Βρείτε κάτι να κάνετε που να σας ευχαριστεί τις στιγμές εκείνες και να μην απαιτεί περπάτημα –δείτε μία αγαπημένη ταινία στο DVD. Να θυμάστε, τουλάχιστον, ότι -όπως είπε και ο γυναικολόγος μου- μετά τη γέννα θα περάσει. Η γέννα θα φέρει, βέβαια, άλλους πόνους αλλά... αυτός θα περάσει!»
Πηγή: Popsugar
