Οι γονείς έχουν άγχη, ανησυχίες, φόβους και ενοχές για κάθε μικρό και μεγάλο ζήτημα. Η ανατροφή των παιδιών μας κάνει συχνά λίγο γκρινιάρηδες, γι' αυτό αποφασίσαμε να σας θυμίσουμε ότι τα παιδιά που με κόπο και αγωνία μεγαλώνετε, σας προσφέρουν (σχεδόν) καθημερινά μερικά πραγματικά πολύτιμα δώρα. Και είναι αυτά τα ανεκτίμητης αξίας μικρά δωράκια που κάνουν τη ζωή κάθε γονιού πιο φωτεινή.
Τα πρωινά, γλυκά χαμόγελά τους
Μπορεί να σε ξυπνούν από τα άγρια χαράματα, μπορεί να θες να αυτοπυροβοληθείς κάθε φορά που ακούς το ξυπνητήρι και πάλι δεν κατάφερες να κλείσεις ούτε πέντε ώρες ύπνο, μπορεί να έχεις μήνες να νιώσεις ξεκούραστη, όμως τα πρωινά σου –αυτά τα κουρασμένα, γκρίζα πρωινά- φωτίζονται από το χαμόγελο και την «καλημέρα» του μικρού σου.
Κι αυτό το μικρό, καθημερινό, πρωινό δώρο αρκεί για να κάνεις όλες σου τις ημέρες ομορφότερες.
Οι «ακαταλαβίστικες», υπέροχες ζωγραφιές
Ακόμη και μια κακοσχηματισμένη πέτρα ή ένα μικρό λουλουδάκι, γίνονται στα χέρια των παιδιών ο πολυτιμότερος θησαυρός. Δεν έχουν λεφτά για να μας αγοράσουν πρακτικά, όμορφα ή πρωτότυπα δώρα. Μας προσφέρουν όμως ό,τι έχουν –από τη μινιατούρα πειρατή τους, μέχρι την απροσδιορίστου θέματος ζωγραφιά που έφτιαξαν στον παιδικό σταθμό.
Μπορεί το μικρό τους δώρο να είναι ασήμαντο, αλλόκοτο ή παντελώς άχρηστο. Μπορεί να πασχίζεις να καταλάβεις τι είχε στο μυαλό του όταν ζωγράφισε αυτήν την μουντζούρα. Η στιγμή όμως που το μωρό σου, σου λέει «Αυτό είναι για ‘σένα, μαμά» αξίζει όσο χίλια ακριβά δώρα.
Οι μεγάλες αλήθειες που βγαίνουν από το στόμα τους
Ένα από τα πιο πολύτιμα δώρα που μπορεί να σου προσφέρει ένα παιδί είναι η αγνή, ειλικρινής, ολοκάθαρη ματιά του για τον κόσμο και τους ανθρώπους. Όσο εσύ χάνεσαι σε ατελείωτους διαδρόμους σκέψεων, ενοχών ή αμφιβολιών και κάνεις τη ζωή σου καθημερινά δυσκολότερη βασανίζοντας το μυαλό σου με το κάθε τι, το παιδί σου λέει ξαφνικά δυο κουβέντες και σου θυμίζει το γνωστό κλισέ: «Από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια».
Οι καταπραϋντικές αγκαλιές
Το έχουμε ξαναγράψει και θα το γράφουμε σε κάθε ευκαιρία: καμία θεραπεία δεν είναι τόσο ισχυρή και αποτελεσματική όσο η αγκαλιά του παιδιού. Η δουλειά και τα παντός τύπου οικονομικά προβλήματα μπορεί να σε ωθούν στα πρόθυρα της αγχώδους διαταραχής, η απώλεια ενός πολύ αγαπημένη προσώπου ίσως να σε ‘χει διαλύσει ή –πολύ απλά- μπορεί να περνάς μια άσχημη, στραβή, ανάποδη, γρουσούζικη μέρα.
Όταν η ζωή σου μοιράζει απλόχερα σφαλιάρες, πήγαινε στο κρεβάτι του παιδιού σου, ξάπλωσε δίπλα του, μύρισέ το, χάιδεψέ το και πάρ’ το μια μεγάλη, ζεστή αγκαλιά. Είναι παυσίπονη –το υπογράφουμε με χέρια και με πόδια.
Η υπενθύμιση ότι έχεις κάνει και κάτι καλό σ' αυτή τη ζωή...
Υπάρχει μεγαλύτερο δώρο από το να σου θυμίζει κάποιος καθημερινά ότι… κάτι σωστό έκανες κι εσύ σ’ αυτή την άδικη και σκληρή ζωή; Ναι, τα επαγγελματικά σου μπορεί να πήγαν κατά διαόλου, οι τράπεζες μπορεί να σε κυνηγούν και ίσως να μην έκανες αλματώδεις προόδους στην επίλυση των διάφορων ψυχολογικών σου. Ωστόσο, αν είσαι γονιός, είσαι υπεύθυνος για ένα τουλάχιστον μεγάλο καλό: έφερες στον κόσμο, μεγαλώνεις και αναθρέφεις ένα παιδί –και, κόντρα σε όλες τις ενοχικές σου σκέψεις, είναι μια δουλειά που έχεις κάνει πολύ καλά.
Και η υπενθύμιση του τι σημαίνει να είσαι παιδί
Οι απανταχού γονείς αυτού του κόσμου απολαμβάνουν καθημερινά αυτό το ανεκτίμητο δώρο που άθελά τους προσφέρουν τα παιδιά: αναβιώνουν την παιδικότητα των μεγάλων. Πόσο καιρό είχατε να παίξετε μπάλα στο πάρκο της γειτονιάς σας; Πριν φέρετε το παιδί σας στον κόσμο, πόσο συχνά είχατε την ευκαιρία να βάζετε δυνατά μουσική και να χορεύετε σαν να μην υπάρχει αύριο; Πόσες τούμπες, μπουγέλα, τουρτοπόλεμο, βαρελάκια στο χαλί και γελοίες γκριμάτσες χάνουν οι άνθρωποι πριν κάνουν παιδιά;
Τα πιο γλυκά «σ' αγαπώ»
Το πιο γλυκό «σ’ αγαπώ», αυτό που ακούγεται από τα χείλη του παιδιού σου, μπορεί με άνεση να χαρακτηριστεί ο βασιλιάς των δώρων που ένα παιδί κάνει στους γονείς του. Αρκεί για να κάνει τα σύννεφα να διαλυθούν, φτάνει και περισσεύει για να σου δώσει δύναμη να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι και είναι αρκετό για να ζωγραφίσει ένα χαμόγελο στο κατσουφιασμένο σου πρόσωπο.
