«Ούτε μέχρι το πάρκινγκ δεν πρόλαβα να φτάσω αφού έμαθα ότι ήμουν έγκυος σε δίδυμα, πριν ακούσω τη φράση που θα μ’ ακολουθούσε για τα επόμενα δύο χρόνια “Ουάου! Τρία παιδιά κάτω των τριών! Θα είστε πολύ απασχολημένη…”. Ναι. “Ναι, έτσι είναι” απάντησα, σκουπίζοντας τη λιπαντική ουσία του υπέρηχου απ’ τη μέση μου που είχε τρέξει. Ναι, σίγουρα θα είμαι πολύ, πολύ απασχολημένη.
Όταν είπαμε τα νέα στην οικογένεια, ακούσαμε διάφορες παραλλαγές αυτής της ατάκας από διάφορα… κλαδιά του οικογενειακού δέντρου: “Μα, το σπίτι σας έχει δύο υπνοδωμάτια. Δύο υπνοδωμάτια. Πέντε άνθρωποι. Ούτε πάρκινγκ δεν έχετε.” Δεν είμαι σίγουρη για το ποιον πίστευαν ότι θα στοιβάζαμε στο πάρκινγκ, αλλά το επιχείρημα ήταν σωστό. Όπως ήταν και το επόμενο, όταν κοίταξαν μέσα απ’ το παράθυρο του παλιού, ασημένιου μου αυτοκινήτου και είπαν “Πώς θα χωρέσουν τρία καθισματάκια εκεί;”. Αλήθεια… πώς;
Και δεν τα κατάφερα να γλιτώσω ούτε από τη σύμβουλο θηλασμού, στην αίθουσα τοκετού, αφού είχα γεννήσει αυτά τα δύο μωρά, που με μέτρησε με το βλέμμα και είπε “Θα χρειαστούν οκτώ ταΐσματα τη μέρα για το καθένα”, σαν να χτυπούσε απόδειξη σε εστιατόριο. Κι έπειτα έσκυψε πάνω μου, αιωρήθηκε πάνω απ’ το αριστερό μου στήθος και είπε “Αυτό σημαίνει 16 φορές… αν είσαι τυχερή”. Δεν ήμουν. Συμβιβάστηκα μ’ έναν μέσο όρο 20 φορών την ημέρα τους πρώτους μήνες, για τα πεινασμένα κοριτσάκια μου.
Όταν πήγαμε το πρώτο μας ταξίδι στο super market για να αγοράσουμε το φορτηγό πάνες που χρειαζόμασταν εβδομαδιαίως, η ταμίας κοίταξε το μεγαλύτερό μου -που έχει εγκεφαλική παράλυση και φοράει πάνα για το άμεσο μέλλον- και τα δίδυμα στο στήθος μου και είπε: “Τρία που φοράνε πάνα, ε; Αυτό θα σας κοστίσει μια περιουσία!” Κοιτάξαμε κι οι δύο τον λογαριασμό στην οθόνη. Είχε δίκιο.
Όταν έληξε η άδεια μητρότητάς μου, το Τμήμα Διαχείρισης Ανθρώπινων Πόρων της εταιρείας μου ήταν αρκετά ευγενικό ώστε να κάνει τους υπολογισμούς για χάρη μου: αν ήθελα να βάλω και τα τρία μου παιδιά στον παιδικό σταθμό της δουλειάς, ακόμα και με την γενναιόδωρη έκπτωση της τάξης του 50%, θα έπρεπε να πληρώνω, όχι να πληρώνομαι. Οι αριθμοί δεν έβγαιναν. Ήταν πιο οικονομικό να παραιτηθώ. […]
Την πρώτη μέρα του παιδικού σταθμού των διδύμων, πήρα και τον αδερφό τους μαζί. Η δασκάλα ρώτησε πόσο χρονών ήταν. Όταν της απάντησα, έφερε τα χέρια στο πρόσωπό της, σαν την κραυγή του Μουνκ και είπε “Ω, θεέ μου… Έξοδα σπουδών για τρία παιδιά μαζί.”
Καθώς ο καιρός περνούσε και κάποιες απ’ τις δυσκολίες έρχονταν κι έφευγαν, το ρεφραίν έπαιζε ξανά και ξανά. Αυτό που όλες οι μαμάδες ακούν από γονείς κάθε ηλικίας. Ξέρετε τι λέω… αυτό το κλασικό “Οι ημέρες μπορεί να είναι μεγάλες, αλλά τα χρόνια φεύγουν γρήγορα”. Όσο είμαι ακόμα στη φάση των μεγάλων ημερών, δεν μπορώ να επιβεβαιώσω τη ρήση, αλλά υποπτεύομαι ότι είναι αλήθεια. Μια μέρα θα κοιτάξω πίσω και θα αναστενάξω στην ανάμνηση αυτής της τρελής ταχύτητας.
Ήμουν πάντα καλή στα μαθηματικά. Δεν ήμουν Στηβεν Χωκιν, αλλά “το ‘χα”. Επομένως, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν ήταν έκπληξη –καμία απ’ αυτές τις προβλέψεις για τα πρώτα χρόνια της μητρότητας. Κυρίως όμως τις εξέλαβα ως αυτό που πραγματικά ήταν: μια μικρή συνειδητοποίηση του πόσο δύσκολο ήταν για εμάς όλο αυτό και του ότι ένας άγνωστος έδωσε λίγο χρόνο να το προσέξει.
Επομένως, νομίζω ότι την επόμενη φορά που θα δω μια μητέρα τριών παιδιών κάτω των τριών ετών, θα της πάρω απλά μια δωροκάρτα Starbuck’s και θα κρατήσω τα μαθηματικά για τον εαυτό μου.»
Πηγή: scarymommy.com
