«Όσο αδειάζω το πλυντήριο πιάτων, το 2χρονο παιδί μου μου λέει “Κάτσε κάτω. Παίξε μαζί μου”. Θέλοντας πρώτα να τελειώσω τη δουλειά μου, του είπα “Μόλις η μαμά τελειώσει”. Πριν τελειώσω, το μεγαλύτερο παιδί μου φώναζε από το μπάνιο γιατί ήθελε τη βοήθειά μου για να σκουπιστεί και μετά το μικρότερο παιδί ήθελε να θηλάσει. Στο μεταξύ, ξέχασα και τα πιάτα και το παιχνίδι με το μεσαίο παιδί μου.
Λίγο αργότερα, έβαζα τη μπουγάδα στη θέση της (κάτι που θα έπρεπε να είχα κάνει εδώ και μέρες) και άκουσα ακόμα μια φορά το μεσαίο παιδί μου να μου λέει να παίξουμε ζωολογικό κήπο. Η απάντησή μου ήταν ίδια με πριν, “Μόλις η μαμά τελειώσει” και λίγο πριν τελειώσω, τα άλλα δύο παιδιά μου ζητούσαν την προσοχή μου.
Στο τέλος της ημέρας, είχαμε τελειώσει το δείπνο και ενώ ετοιμαζόμαστε να κοιμηθούμε, ο γιος μου μου ζήτησε πάλι να παίξουμε μαζί τον ζωολογικό κήπο. Εκείνος, μαζί με τα λούτρινα ζωάκια του περίμεναν όλη μέρα, μέχρι να μπορέσει τελικά η μαμά να παίξει μαζί τους. Μόνο τότε θυμήθηκα πόσες φορές μου ζήτησε να παίξουμε μαζί και πόσο πολύ είχε ανάγκη την προσοχή μου. Ήταν από εκείνες τις στιγμές που λες στον εαυτό σου ότι τελευταία δεν είσαι καλή μαμά.
*Φωτογραφία: journal.newmansociety.org
Το χάος στη ζωή μου είναι πραγματικότητα, ειδικά από τότε που κάναμε και τρίτο παιδί. Από τότε που γεννήθηκε η κόρη μου, λειτουργώ στον αυτόματο. Προσπαθώ να νικήσω την έλλειψη ύπνου, να αντιμετωπίσω κάθε πρόβλημα που έρχεται στην επιφάνεια και δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο. Πολύ συχνά νιώθω ότι ίσα που μπορώ να βγάλω το κεφάλι μου πάνω από το νερό.
Προσπαθώ να ισορροπήσω ανάμεσα στα παιδιά μου. Κάποιες φορές, έχω λίγα λεπτά ελεύθερο έτσι ώστε να κάνω λίγες δουλειές στο σπίτι. Τις περισσότερες όμως, παρακαλάω για να βρω λίγο χρόνο για να πάω τουαλέτα ή να πιω ένα ποτήρι καφέ που κάπου έχω ξεχάσει και πρέπει να ξαναζεστάνω.
Με το νεογέννητο στο σπίτι, η συνείδησή μου κατακλύζεται από μαμαδο-ενοχές. Όσο προσπαθώ να ξαναβρώ την ικανότητά μου να σκεφτώ καθαρά, είναι προφανές ότι το δεύτερο μωρό μου δικαιούται και με το παραπάνω αυτόν τον τίτλο.
Ο μεσαίος μου γιος ήταν πάντα εύκολο παιδί. Είναι άνετος, κοινωνικός και ανεξάρτητος. Η ικανότητά μου να απασχολεί τον εαυτό του παίζοντας είναι τρομερή αλλά τώρα αναρωτιέμαι αν το ‘χω θεωρήσει αυτό δεδομένο. Μαζί με άλλα δύο αδέρφια που απαιτούν την προσοχή μου, είναι προφανές ότι εκείνος χάνεται κάπου σε όλη αυτή τη φασαρία.
[...] Τα μεγαλύτερα και πιο θορυβώδη προβλήματα παίρνουν και την περισσότερη προσοχή. Στη δική μου περίπτωση είναι το μεγαλύτερο και το μικρότερο παιδί μου.
Ίσως υπάρχει κάποια αλήθεια στο σύνδρομο του μεσαίου παιδιού. Είναι για τα παιδιά εκείνα που νιώθουν ότι παραγκωνίζονται και ότι είναι αόρατα. Σε αντίθεση με τα πρώτο παιδί που σχεδόν πάντα το επαινείς για όλες εκείνες τις “πρώτες” του επιτυχίες. Μετά, είναι και τα μικρότερα παιδιά και τα μωρά που συνήθως τα κακομαθαίνεις. Τι μένει για το μεσαίο παιδί; Για τον γιο μου, σημαίνει να κάθεται στο τραπέζι μαζί με τα λούτρινα ζωάκια του και να περιμένει τη μαμά του να παίξει μαζί του ενώ νιώθει παραγκωνισμένο.
*Φωτογραφία: fthmb.tqn.com
Ανεξάρτητα αν το σύνδρομο του μεσαίου παιδιού ισχύει, ξέρω την προσωπικότητα, τις δυνάμεις, τις αδυναμίες και τα όρια του κάθε παιδιού μου. Ξέρω ότι πρέπει να παλέψω πιο σκληρά για να μοιράσω τον εαυτό μου σε ίσα μέρη και για τους τρεις.
Είμαι καινούρια στο να μεγαλώνω 3 παιδιά, γι’ αυτό και είναι κάτι στο οποίο πρέπει να δείξω μεγάλη προσοχή. Κάθε παιδί με χρειάζεται αλλά για διαφορετικούς λόγους. Δεν χρειάστηκε ποτέ να ξαναμοιράσω τον χρόνο μου, αλλά τώρα το κάνω. Αρνούμαι να αφήσω τον γιο μου να νιώσει χαμένος και δεν θέλω να μεγαλώσει δυσαρεστημένος.
Η φωνή του δεν είναι δυνατή αλλά ακόμα κι αν ήταν, δεν ξέρει ποιες είναι οι σωστές λέξεις για να εκφράσει τα συναισθήματά του. Δεν απαιτεί να περάσει χρόνο μαζί μου αλλά εγώ θα βρίσκω τις ισορροπίες με το νεογέννητο μωρό μου, όταν ο γιος μου μου λέει να παίξουμε ζωολογικό κήπο, θα βάλω στην αναμονή τα υπόλοιπα για να περάσουμε μαζί τον χρόνο που ζητά και που αξίζει.»
Πηγή: scarymommy.com
