Ένα οποιοδήποτε πλοίο.
Ένα απ’ τα δεκάδες πλοία που θα σε ταξιδέψουν με ασφάλεια, ησυχία, πολυτέλεια και άνεση στον προορισμό σου.
Εκεί, σ’ αυτόν τον επιπλέοντα παράδεισο, θα συναντήσεις κάποιες φάτσες, λίγο-πολύ γνωστές. Όπως:
Ο ιμπερεαλιστής
Ο τύπος αυτός που επιβιβάζεται 3, 4, 8 ώρες πριν τον απόπλου στο καράβι και γαντζώνεται πάνω σε όσους καναπέδες μπορεί. Βάζει μια απ’ αυτές τις άσχημες, τεράστιες, καρό πλαστικές σακούλες πάνω στις τριγύρω πολυθρόνες, μία σαγιονάρα σε κάθε καρεκλίτσα και σου λέει όταν πλησιάσεις δειλά ζητιανεύοντας μια θεσούλα «Αχ, είναι πιασμένες».
Ο οικογενειάρχης
Ναι, αγαπητή φίλη, ίσως αυτός ο τύπος είσαι εσύ. Εάν πράγματι είσαι, κάνεις κάτι απ’ τα ακόλουθα:
α. μπουκώνεις τον μικρό Γιωργάκη κεφτεδάκια ασταμάτητα
β. αφήνεις τον μικρό Γιωργάκη να σκαρφαλώσει στο κεφάλι του διπλανού κυρίου
γ. περπατάς με βλέμμα απόγνωσης πάνω-κάτω, πάνω-κάτω προσπαθώντας να κάνεις το μωρό να κοιμηθεί
δ. τρέχεις πίσω απ’ το βλαστάρι σου που θέλει να εξερευνήσει κάθε επικίνδυνη γωνίτσα του πλοίου
ε. είσαι εν γένει αξιολάτρευτος για τους συνεπιβάτες σου
Ο-έχω-τον-ύπνο-στο-τσεπάκι
Κάθεσαι σε μια αεροπορική. Ακουμπάς το κεφάλι σου πίσω. Χαλαρώνεις, σε γλυκοπαίρνει ο ύπνος και 1,5 δευτερόλεπτο μετά η κεφάλα σου κάνει «γκντουπ» και πέφτει μπροστά. Αντίστοιχη είναι η μοίρα σου η σακατεμένη, αν προσπαθήσεις να κοιμηθείς λιγάκι στο μισό καναπεδάκι που σου αντιστοιχεί, στην πολυθρόνα της καντίνας ή όπου αλλού επιχειρήσεις να ξεκουραστείς. Υπάρχει όμως κάποιος, κάποιος που μισείς και ζηλεύεις, απεχθάνεσαι και θαυμάζεις, ο οποίος δε σκιάζεται και δεν πτοείται. Θα την πέσει, αγαπητές φίλες. Θα την πέσει, θα κοιμηθεί σαν πουλάκι για οκτώ συναπτές ώρες και θα ξυπνήσει «φρεσκαδούρα» πανέτοιμος για διακοπές.
Οι πιτσιρικάδες
Σου θυμίζουν τα νιάτα και την ξεγνοιασιά σου το πρώτο δίωρο. Μετά θες να πάψουν. Γιατί παίζουν κάτι αλλόκοτα παιχνίδια με χαρτιά ή κάρτες, ακούνε κάτι τραγούδια που ούτε που ξέρεις τι είναι, ποιος τα λέει και πότε τέλος πάντων έγιναν μόδα, φωνάζουν, ερωτοτροπούν, παίζουν κιθάρες και ντραμς και εννοείται ότι όταν το βραδάκι πέσει κι η φύση ησυχάσει στήνουν πάρτι.
Εντάξει, τώρα γκρινιάζουμε, αλλά κατά βάθος τους καμαρώνουμε.
Η αγέρωχη
Ενώ εσύ προσπαθείς να ξεκολλήσεις ένα μαρουλάκι απ’ το δόντι σου, να σουλουπώσεις την μοϊκάνα που αυτοβούλως δημιουργήθηκε στην κορυφή του κεφαλιού σου, να τινάξεις τα ψιχουλάκια ζαμπονοτυρόπιτας απ’ το πιγούνι σου και να στουμπώσεις όλα τα ντολμαδάκια στο ταπεράκι σου, υπάρχει Εκείνη. Η οπτασία. Η κινούμενη διαφήμιση. Η γυναίκα-πειρασμός. Φοράει κάτι navy, διαθέτει γυαλιά Τζάκι Κένεντι Ωνάση, βαλιτσάκι κομψό και αθόρυβο (όχι σαν τη δικιά σου την μπακατέλα που κάνει γκραπ και γκρουπ όταν τη σούρνεις στους διαδρόμους), καπελαδούρα και αστραφτερό χαμόγελο. Τη μισείς. Μπουκώνεσαι ακόμη έναν ντολμά και τη μισείς.
