Η ανταμοιβή των παιδιών με δώρα
Όταν οι καλοί βαθμοί, μια επιτυχία στο μπάσκετ ή η καλή συμπεριφορά των παιδιών επικροτούνται με χρήματα ή δώρα, τα παιδιά μαθαίνουν πως το «έπαθλό» τους θα είναι πάντα κάτι που αγοράζεται με χρήματα. Είναι πιθανό, λοιπόν, να συνεχίζουν να επιβραβεύουν τους εαυτούς τους με υλικά αγαθά κι όταν ενηλικιωθούν. Τα παιδιά, τείνουν να πιστεύουν ότι η επιτυχία στη ζωή συνδέεται με την ποσότητα και την ποιότητά των υλικών αγαθών που έχουν στη διάθεσή τους, ενώ θεωρούν τους εαυτούς τους άξιους και επιτυχημένους μόνο όταν μπορούν να τα αποκτήσουν.
Οι ενήλικες, όμως, που ορίζουν τον εαυτό τους ή τους άλλους σύμφωνα με αυτά που «έχουν» και όχι με όσα «είναι», αδυνατούν να εμβαθύνουν στην ουσιαστική και πραγματική ευτυχία που σχετίζεται με ανθρώπινες αξίες. Σύμφωνα με την έρευνα, είχαν περισσότερες πιθανότητες να αποκτήσουν μελλοντικά συζυγικά προβλήματα, προβλήματα με τον τζόγο, οικονομικά χρέη ή μειωμένη ευεξία.
Η ταύτιση της αγάπης με υλικά αγαθά
Ορισμένοι γονείς, έχουν την τάση να εκδηλώνουν την αγάπη τους προς τα παιδιά τους, παρέχοντάς τους ό,τι τους ζητούν. Χρησιμοποιούν τα δώρα ως αντιστάθμισμα της φυσικής τους παρουσίας, η οποία ενδέχεται να μην είναι επαρκής, ή αδυνατούν να τους χαλάσουν το χατίρι μη τυχόν και νιώσουν απόρριψη. Η απόρριψη, όμως, τελικά, έρχεται χωρίς να το καταλαβαίνουμε όταν η τρυφερότητά μας περιορίζεται στα ψώνια και τα αντικείμενα. Ταυτίζουμε την έκφραση των συναισθημάτων μας με τα αυλικά αγαθά, αδυνατώντας να δείξουμε στα παιδιά μας τον τρόπο για να εκδηλώνουν όσα νιώθουν.
Τα παιδιά δεν μαθαίνουν να εξερευνούν, να ανακαλύπτουν και να εκφράζουν τα πραγματικά τους συναισθήματα. Τα καταπιέζουν και τα κρύβουν με αποτέλεσμα να εγκλωβίζονται και να νιώθουν δυστυχισμένα. Την πραγματική ευτυχία, όμως, την συναντάς όταν μπορείς να συνδέεσαι συναισθηματικά με τους άλλους, να εκφράζεσαι και να αγαπάς με πράξεις και όχι μόνο με δώρα.
Η τιμωρία των παιδιών μέσα από τη στέρηση αντικειμένων
Μία άλλη πτυχή του γονεϊκού ρόλου που μπορεί να συμβάλλει στην ανάπτυξη της υλιστικής συμπεριφοράς είναι εκείνη της απόρριψης. Τα παιδιά που στερούνται τα υλικά αγαθά ως τιμωρία, είναι πιθανό να θαυμάζουν αργότερα ανθρώπους με ακριβά ρούχα ή πολυτελή αυτοκίνητα, προσπαθώντας να τους μοιάσουν. Όπως η επιβράβευση, έτσι και η τιμωρία που συνδέεται με υλικά αγαθά περνάει στο παιδί το εξής λανθασμένο μήνυμα: τα υλικά αγαθά δεν είναι απλά ένα μέσο για να περνάμε καλά, αλλά είναι ο κύριος παράγοντας της ευτυχίας.
Αξιοσημείωτο της έρευνάς, επίσης, είναι πως τα παιδιά που είτε εισπράττουν απογοήτευση από τους γονείς τους, είτε δεν περνάνε αρκετό χρόνο μαζί τους, είναι περισσότερο πιθανό να αναπτύξουν υλιστικές συμπεριφορές στην ενήλικη ζωή. Η έλλειψη προσοχής και επαρκούς φροντίδας, λειτουργεί ως ανασταλτικός παράγοντας για να γνωρίσουν και να αγαπήσουν τον εαυτό τους και να θέσουν τις σωστές βάσεις για την ενήλικη ζωή τους.
Το ζητούμενο, ωστόσο, δεν είναι να ενοχοποιήσουμε τους γονείς που θέλουν να κάνουν δώρα στα παιδιά τους. Όλα είναι στο πρόγραμμα και όλα χρειάζονται. Δεν πρέπει, όμως, να ξεχνάμε να τους διδάσκουμε και την ευγνωμοσύνη και το μέτρο! Κάθε φορά που τα παιδιά εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους, συνειδητοποιούν πόσο τυχερά είναι για όλα όσα (και όσους!) έχουν και προετοιμάζουν το έδαφος για μια ενήλικη ζωή πιο γενναιόδωρη και λιγότερο υλιστική.
