«''Δεν θέλω σου είπα''. Τα ζεστά μάτια του γιου μου με κάρφωναν καθώς αρνιόταν την αγκαλιά μου. ''Όχι σήμερα''. Αυτά ήταν τα λόγια του πριν πέσει για ύπνο.
Ένιωσα την καρδιά μου να σκίζεται σε εκατομμύρια κομμάτια και εκατοντάδες σκέψεις γέμισαν το μυαλό μου:
Αγκάλιασε τον μπαμπά του…
Δεν με αγαπάει…
Τον πείραξε κάτι που έκανα…
Θέλω να τον αγκαλιάσω…
Και τότε συνειδητοποίησα ξαφνικά ότι το μικρό μου αγοράκι έβαζε τα όριά του. Δεν ήθελε αγκαλιά και εγώ έπρεπε να το δεχτώ γιατί ήταν δικαίωμά του. Ένιωθα, όμως, απαίσια. Ήθελα μια αγκαλιά. Ήθελα να του δείξω πόσο τον αγαπώ. Και είμαι η μαμά του, δεν έχω αυτό το δικαίωμα;
Όχι δεν το έχω. Γιατί κανένας δεν έχει δικαίωμα πάνω στο σώμα του, ακόμη κι εγώ. Και αυτό ήταν ένα σημαντικό μάθημα και για τους δυο μας.
"Συγγνώμη μανούλα". Όταν μου είπε αυτές τις δύο λέξεις, ένιωσα πολύ πιο άσχημα, απ’ όταν δεν ήθελε να με αγκαλιάσει. Το μικρό μου αγοράκι ένιωθε την ανάγκη να μου ζητήσει συγγνώμη για κάτι που κανονικά δεν θα έπρεπε.
Τότε, άρχισα να του μιλάω. Του είπα πως το σώμα του ήταν δικό του και δεν πρέπει να νιώθει άσχημα αν δεν θέλει να αγκαλιάσει εμένα ή τον μπαμπά του. Του τόνισα ότι δεν πρέπει να νιώθει ενοχές. […]
Γιατί κάπως έτσι μαθαίνουμε στα παιδιά μας από μικρή ηλικία πώς να προσέχουν τον εαυτό τους και τη σημασία της συγκατάθεσης. Δεν πρέπει να περιμένουμε μέχρι να φτάσουν στην εφηβεία για να τους το διδάξουμε αυτό.
Οφείλουμε να μαθαίνουμε συνέχεια στα παιδιά πώς να σέβονται την ύπαρξή τους. Η αλήθεια είναι ότι μας δίνονται αυτές οι ευκαιρίες κάθε μέρα με τα παιδιά μας. Απλά πρέπει να δώσουμε προσοχή και να είμαστε αρκετά γενναίοι εκείνες τις στιγμές. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα μας απορρίψουν. Ακόμη κι αν αυτό μας πληγώσει.»
Πηγή: motherly.com
