Κάτι… προσωπικό για πρόλογο
Τα σαράντα είναι η ηλικία που γινόμαστε αυτό που είμαστε. Λες και όλη η προηγούμενη ζωή μας, τα βιώματα, οι εμπειρίες, τα λάθη μας και τα σωστά, συνέβησαν μόνο και μόνο για να αποδεχτούμε και να αποκαλύψουμε τον πραγματικό μας σαραντάρη εαυτό.
Στα σαράντα μου δεν είμαι νέα, δεν είμαι όμορφη ή καλή, δεν είμαι έξυπνη, ούτε σοφή. Στα σαράντα μου είμαι απλά ο εαυτός μου και έχω τόση όρεξη για ζωή και μάθηση όση δεν είχα ονειρευτεί ποτέ… κι όσοι φοβάστε τα σαράντα, σας εγγυώμαι ότι είναι μακράν καλύτερη ηλικία (τουλάχιστον μέχρι τώρα).
Είμαστε πιο συνειδητοποιημένες και με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση
Αφού περιπλανηθήκαμε για αρκετά χρόνια σε σχέσεις, φιλίες και καταστάσεις που τελικά δεν μας ταίριαζαν ή μπορεί και να μας έβλαψαν, μάθαμε να εκτιμάμε και να αγαπάμε τον εαυτό μας όπως του αξίζει. Η αυτογνωσία, μια διαδικασία που απαιτεί χρόνο και κόπο για να κατακτηθεί, μας βοηθάει να αναγνωρίζουμε τα προτερήματά μας, να βλέπουμε και να διορθώνουμε τα ελαττώματά μας, να θέτουμε ξεκάθαρα τα όριά μας και τελικά να γνωρίζουμε ποιες είμαστε και τι πραγματικά θέλουμε από τη ζωή μας.
Όσες είμαστε και μητέρες, συνειδητοποιούμε πως τα σημαντικά στη ζωή δεν είναι οι δέκα ρυτίδες ή τα πέντε παραπανίσια κιλά που μας προσθέτουν οι δεκαετίες, αλλά οι ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις και η αγάπη στη ζωή μας.
Έχουμε απαλλαγεί από τους ανθρώπους που δεν άξιζαν
Ως εκ τούτου, λοιπόν, οι άνθρωποι που έχουμε κρατήσει στη ζωή μας, αν και είναι πολύ λιγότεροι από εκείνους που μας περιτριγύριζαν στα 20, μας είναι πολύ σημαντικοί. Μαζί τους δεν μοιραζόμαστε απλά μια βόλτα στα μαγαζιά αλλά μια βαθιά και ουσιαστική σχέση ζωής με αμοιβαία κατανόηση, πλήρη αποδοχή και σεβασμό. Όσους (αλλά και ό,τι) δεν μας άξιζε το αποτινάξαμε επιτέλους από πάνω μας και πλέον μπορούμε να υπερηφανευόμαστε ότι οι λιγοστοί άνθρωποι που είναι πλάι μας θα είναι εκεί για πάντα!
Έχουμε κάνει ειρήνη με το παρελθόν κι έχουμε συγχωρήσει τους γονείς και τον εαυτό μας
«Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα» μας λένε από παιδιά, και μεγαλώνοντας συνειδητοποιήσαμε πως αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια! Τα λάθη των γονιών μας είχαν επιπτώσεις επάνω μας και σίγουρα, άλλους πολύ και άλλους λιγότερο, μας παίδεψαν κατά την ενηλικίωσή μας. Ωστόσο στα 40, και έχοντας γίνει και οι ίδιες μητέρες, πολλά από τα λάθη των δικών μας γονιών απOενοχοποιούνται, κατανοούνται και συγχωρούνται.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα δικά μας λάθη τα οποία κάποτε μας γέννησαν τύψεις και μας στέρησαν τον ύπνο μας για νύχτες πολλές και ατέλειωτες. Διότι στα 40 μας, μπορούμε και αγαπάμε όχι τον εαυτό μας – αγαπάμε και τα λάθη ή τις αδυναμίες μας. Τις αγκαλιάζουμε, τις παρηγορούμε και τις μετατρέπουμε σε μαθήματα ζωής. Τα βαρίδια του παρελθόντος δεν μας τραβάνε πια πίσω αλλά γίνονται η αιτία να δούμε πιο καθαρά και να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Κι αυτή η αίσθηση της συγχώρεσης είναι, πραγματικά, μεγαλειώδης και λυτρωτική!
