«Είσαι το πρώτο μου παιδί, η πρώτη μου ''μπουκιά'' όπως μ' αρέσει να σε αποκαλώ. Και θέλω να με πιστέψεις όταν σου λέω ότι σ' αγάπησα με όλο μου το είναι πριν ακόμα γεννηθείς.
Φανταζόμουν τη φατσούλα σου, τις αγκαλιές και τα παιχνίδια μας και όλα όσα ήρθαν. Και ήταν πολύ πιο αληθινά και όμορφα πέρα από κάθε φαντασία.
Είσαι το πρώτο μου παιδί και δεν είχα ιδέα αν αυτά που κάνω ήταν σωστά. Τα έμαθα μαζί σου σιγά-σιγά. Σ' ευχαριστώ που δέχτηκες την απειρία μου και που μου χάρισες τον πολύτιμο τίτλο της μητέρας.
Ένα τόσο μικρό πλάσμα όπως εσύ μου έμαθε τόσα πολλά. Και σου ζητώ συγγνώμη που αναγκάστηκες να υποστείς τα λάθη, τις φοβίες και τις ανασφάλειές μου. Ήθελα τόσο πολύ να είμαι σωστή απέναντί σου. Ήθελα όλα να είναι τέλεια, γι' αυτό και κάποιες φορές υπήρξα απαιτητική. Τώρα, το καταλαβαίνω.
Πέρασα τόσες νύχτες ανησυχώντας αν κοιμόσουν αρκετά, αν το βάρος σου ήταν κανονικό. Αργότερα, αγχωνόμουν για το αν θα κάνεις φίλους, αν θα σου αρέσει το σχολείο κι άλλες τόσες σκέψεις πλημμύριζαν (και πλημμυρίζουν!) το κεφάλι μου καθώς μεγάλωνεις.
Είσαι αρκετά μεγάλη πια για να καταλαβαίνεις και αναρωτιέμαι αν νιώθεις πόσο πολύ σ' αγαπώ. Ακόμη κι όταν είμαι αυστηρή μαζί σου θέλω το καλύτερο για σένα και με πονάω πολύ κάθε φορά που σου φωνάζω.
Όταν νιώθω τύψεις, θέλω να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να τα κάνω όλα από την αρχή. Θέλω να ξαναζήσω όλες τις στιγμές μας απαλλαγμένη από άγχη. Να χαρώ την κάθε στιγμή.
Παρά τα λάθη μου έγινες ένα υπέροχο παιδί-που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα ήταν δικό μου. Και τώρα καταλαβαίνω πόσο σημαντικό είναι να ζω στο παρόν.
Ήσουν υπέροχη και όταν γεννήθηκε ο αδερφός σου και έπρεπε να με μοιραστείς. Αλλά η αγάπη που τρέφω για τον καθένα σας είναι τόσο δυνατή που δεν άφησε ποτέ χώρο για αμφιβολίες στην καρδιά σου-ή έτσι θέλω να πιστεύω τουλάχιστον.
Η αλήθεια όμως είναι ότι είσαι το πρώτο μου, αυτό που με δίδαξε να είμαι αυτό που είμαι σήμερα και τίποτα δεν μπορεί να το αλλάξει. Σου είμαι ευγνώμων. Είσαι ότι ευχόμουν να είσαι και ακόμα παραπάνω. Είμαι η πιο τυχερή μαμά στον κόσμο. Σ' αγαπώ.»
