«Το internet είναι πάντα έτοιμο να φοβίσει οποιαδήποτε γυναίκα έχει άδεια μήτρα και σκέφτεται το ενδεχόμενο να κάνει παιδιά και, ταυτόχρονα, υπενθυμίζει συνεχώς στους γονείς ότι η ζωή τους είναι απαίσια.
Ερευνητές και συντάκτες ψάχνουν να βρουν γιατί κάτι που στα χαρτιά μοιάζει τόσο δύσκολο είναι, στην πραγματικότητα, η πιο αξιόλογη πράξη. Είμαστε μαζοχιστικά πλάσματα ή συμβαίνει κάτι άλλο;
Πριν απ’ όλα, όμως: Τι ακριβώς εννοούμε όταν λέμε «ευτυχία»; Για ‘μενα, υπάρχει μια αίσθηση ελαφρότητας στην ευτυχία. Όμως η μητρότητα είναι βαριά! Βαραίνει τις καρδιές -και το σώμα μας. Η μητρότητα είναι μια τρελή κούρσα αλλαγών, όπου η μία φάση διαδέχεται την άλλη ξανά και ξανά. Για κανέναν δεν είναι εύκολες οι αλλαγές, κανείς δεν αφήνει ένα στάδιο της ζωής του χωρίς λύπη και δυσκολία. Η μητρότητα περιλαμβάνει τη δημιουργία μιας νέας ζωής –και οι δημιουργοί ζωής, ειδικά μιας χαρούμενης ζωής, είναι γεμάτοι άγχος και φόβο.
Ο πολιτισμός μας είναι εμμονικός με την ευτυχία, με το «να νιώθουμε καλά», με το να αποφεύγουμε τον πόνο με κάθε κόστος. Προσπαθούμε να σχεδιάσουμε μια ζωή με όσο το δυνατόν περισσότερες απολαύσεις και όσο το δυνατόν λιγότερες δύσκολες στιγμές. Επομένως, γιατί να μπούμε στον κόπο να ταλαιπωρηθούμε κάνοντας παιδιά –απόφαση που απαιτεί μια ηρωική δόση ευαισθησίας και έλλειψη ύπνου;
Υποθέτω ότι η αλήθεια είναι πώς η μητρότητα δεν μου έδωσε καθαρή ευτυχία, αλλά οπωσδήποτε με έμαθε να είμαι πιο ταπεινή. (Δεν μπορείς να νιώθεις και πολύ ξεχωριστή με κακά πολτοποιημένα και κολλημένα στα μπράτσα σου ή όταν ένα μικροσκοπικό μωρό που ουρλιάζει σε αναγκάζει να γονατίσεις από εξάντληση.) Η μητρότητα αυξάνει την ανθρωπιά μας –απέναντι ακόμη και σε αγνώστους.
Αφού γέννησα τον γιο μου, δεν μπορούσα να σταματήσω να βλέπω τους ανθρώπους –όλους τους ανθρώπους- σαν “ανθρώπους που κάποτε ήταν μωρά”. Η σκέψη μου ήρθε πρώτη φορά, λίγες εβδομάδες μετά τη γέννα, όταν είδα ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα οδηγώντας προς τη δουλειά μου. Είδα τη θέση του οδηγού στραπατσαρισμένη και ξαφνικά σκέφτηκα ότι αυτός ο οδηγός κάποτε ήταν ένα ανυπεράσπιστο μωρό που θα μπορούσε κάποια μέρα να τα έχει όλα, αλλά αντί γι’ αυτό η ζωή του έληξε σ’ αυτόν τον δρόμο, στις 08.42 το πρωί. Σκέφτηκα τη μητέρα αυτού του οδηγού, που φρόντιζε, φιλούσε και θεράπευε αυτό το σώμα για χρόνια. Και αυτή η οπτική, του να βλέπω τους ενήλικες σαν μωρά, μου έμεινε για πολύ καιρό μετά τις ορμονικές αλλαγές της γέννας. Ο υπάλληλος στο μανάβικο είναι το μωρό κάποιου. Ο θυμωμένος άντρας στο ταχυδρομείο είχε μια μαμά που κάποτε έσπρωχνε με αγάπη το καροτσάκι του (Ή όχι. Ίσως γι’ αυτό είναι θυμωμένος.). Από αυτή την οπτική είναι ευκολότερο να βλέπεις τους ανθρώπους όπως είναι πραγματικά, σε πιο ουσιαστική βάση: μικρά ανθρωπάκια που έκλαιγαν στο σκοτάδι, έψαχναν για στοργή και επικοινωνία.
Συμπόνια. Γι’ αυτό μιλάω. Η μητρότητα με έκανε πολύ πιο συμπονετικό άνθρωπο.
Μου έδωσε μια καλή θέση στην πρώτη σειρά, στην παράσταση της δημιουργίας μιας ανθρώπινης ζωής και αυτό, είναι τόσο τρομακτικό όσο και απολαυστικό. Ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με το πόσο εύθραυστη και προσωρινή είναι η ανθρώπινη ζωή. Θνητότητα. Οι μαμάδες αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρές καταστάσεις. Ακούμε μια καρδιά να χτυπάει μέσα στο σώμα μας. Φτάνουμε στα όρια των φυσικών μας αντοχών –λειτουργώντας με ελάχιστο ύπνο, στο έλεος των άγριων ορμονών, όσο οι νύχτες γίνονται μέρες και οι μέρες, νύχτες. Αυτό η ζωή δεν είναι «ευτυχισμένη», σίγουρα. Είναι όμως ανθρώπινη. Έχει θυσίες, βάσανα και γλυκιά, ανιδιοτελή αγάπη. Συμπεριλαμβάνει όλα τα μέρη του συναισθηματικού φάσματος.
Και, ναι, περιλαμβάνει και ευτυχία, στις πιο απροσδόκητες στιγμές. Όπως όταν το άγουρο, βρεφικό κλάμα του με ξυπνούσε κάθε δύο ώρες, σαν ξυπνητήρι, και έσερνα το βαρύ κεφάλι μου μέχρι την κούνια του. Ήμουν κουρασμένη, αλλά απαραίτητη. Θυμάμαι να σηκώνω το ζεστό του σώμα, τόσο μικροσκοπικό και ζωντανό, και να χαμογελάω. Να χαμογελάω.
Τον έβαζα στο στήθος μου, τον κρατούσα πάνω μου και η εξάντληση σχεδόν εξαφανιζόταν. Εκείνη την ώρα, ήμασταν οι δυο μας ξύπνιοι σε ένα απόλυτα ήσυχο σπίτι, με τα μάτια μας σφραγισμένα και αιωρούμενοι σε κάποιον άλλο χωροχρόνο που ήταν σκοτεινός και δικός μας.
Αναπόφευκτα αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά μου και η ρυθμική ανάσα του έκανε ένα νέο αίσθημα να με κατακλύσει. Αίσθηση γαλήνης. Ειρήνης.
Και αν δεν έχετε γνωρίσει την ανεξήγητη, παράλογη, βιολογικά ενεργοποιημένη ευτυχία που προέρχεται από το να κρατάς το κοιμισμένο μωρό σου στην αγκαλιά σου, τότε ίσως δεν έχετε γνωρίσει την ευτυχία καθόλου.»
Πηγή: babble.com
