1. Να είσαι η πρώτη απ’ την παρέα που αποχωρεί
Ήταν Σαββατόβραδο και η παρέα, κορίτσια κι αγόρια, μαζευόταν σιγά-σιγά στο στάνταρ μέρος για το «ζέσταμα» πριν τη νυχτερινή εξόρμηση. Για σένα, όμως, το ζέσταμα ΗΤΑΝ η νυχτερινή εξόρμηση. Όταν όλες και όλοι ήταν έτοιμοι για κλάμπινγκ εσύ έπαιρνες το δρόμο για το σπίτι, αφού η ώρα της επιστροφής σου δεν αποτελούσε πεδίο διαπραγμάτευσης με τους γονείς.
2. Να επινοείς δικαιολογίες και για τις δικαιολογίες
Κάποιες φορές, βέβαια, προλάβαινες και λίγο κλάμπινγκ. Κι επειδή όταν περνάς καλά είναι πολύ δύσκολο ν’ αποχωρήσεις, αλλά κι αν τα καταφέρεις, άντε να βρεις ταξί… εννιά φορές στις δέκα έχανες το ντεντλάιν. Για να γλιτώσεις την κατσάδα, είχες έτοιμη τη δικαιολογία, η οποία, όμως, σπάνια ήταν ακλόνητη. Συνεπώς, προκαλούσε νέα ερωτήματα που έφερναν κι άλλες δικαιολογίες, μέχρι που όλα τέλειωναν με μια κατσάδα.
3. Να φοράς τα «κανονικά» σου ρούχα από μέσα
Φυσικά, το βραδυνό ντύσιμο δεν ήταν ποτέ το ίδιο μέσα και έξω απ’ το σπίτι. Το σεμνό, εγκεκριμένο σύνολο με το οποίο περνούσες την πόρτα σου, έκρυβε από κάτω τα πραγματικά σου ρούχα, έβγαινε κι έμπαινε στην τσάντα σου μόλις ένιωθες ότι είσαι σε ασφαλή περιοχή. Στην επιστροφή, το φορούσες και πάλι για να μην προστεθεί ακόμη μία αφορμή για κήρυγμα στην καθιερωμένη αργοπορία.
4. Να φοράς μόνο δύο σκουλαρίκια
Τα αυτιά σου τα είχες τρυπήσει στα δύο καθιερωμένα σημεία από καιρό, τότε που το «να φορέσει το κοριτσάκι μας τα πρώτα του σκουλαρικάκια» ήταν χαριτωμένο κι ευκαιρία για μια σειρά αναμνηστικών φωτογραφιών με τα τακούνια της μαμάς. Από τότε, κάθε νύξη για επιπλέον τρύπες σε αυτιά ή οπουδήποτε το ‘θελε η μόδα έβρισκε σε τοίχο, μειώνοντας αρκετά τις βραδυνές στυλιστικές επιλογές σου.
5. Να μην μπορείς ν’ αγνοείς το τηλέφωνο
Το κήρυγμα, βέβαια, ποτέ δεν αφορούσε μόνο ένα πράγμα. Η αργοπορία, έφερνε την ανησυχία και η ανησυχία τα τηλεφωνήματα, αφού «γιατί τα έχετε τα ρημάδια τα κινητά;». Κι αν είχες φτάσει μέχρι το κλαμπ, ήταν αδύνατο να το σηκώσεις χωρίς να καταλάβουν ότι δεν βρίσκεσαι με την κολλητή σου στα Μακντόναλντς. Έβγαινες έξω, έπαιρνες να τους καθησυχάσεις και πριν το καταλάβεις η ώρα είχε φτάσει να πάρεις ταξί για το σπίτι.
6. Να γνωρίζεις τα πάντα για τους φίλους σου
Εντάξει, κορίτσι ήσουν κι έπρεπε να βγεις να ξεσκάσεις, αλλά με ποιους; Δεν μπορούσες να κρύψεις όλους τους φίλους σου, ενώ για όσους και όσες ανέφερες ως μέλη της παρέας, έπρεπε να γνωρίζεις μια σειρά από απαραίτητες πληροφορίες για ‘κείνους και για τους γονείς τους ώστε να λάβουν τη σχετική έγκριση, έστω και με αστερίσκο.
7. Να μην έρχεται κανένας στο σπίτι σου
Η ανάκριση, προφανώς, δεν αφορούσε μόνο εσένα. Οποιαδήποτε επίσκεψη στο σπίτι σου σήμαινε για τον επισκέπτη ότι θα έπρεπε να απαντήσει κι εκείνος στην αντίστοιχη σειρά των ερωτήσεων που θα καθόριζαν τη βαθμολογία του στο «καταλληλόμετρο» των γονιών σου. Με λίγα λόγια, το δωμάτιό σου έβλεπαν μόνο οι παιδικές σου φίλες κι αυτές, όσο ξεθάρρευαν, όλο και λιγότερο.
8. Να μην ξέρεις για ποιο πράγμα μιλά η παρέα
Στο «ζέσταμα», όπως και στο διάλειμμα, στον καφέ και στο δρόμο για το φροντιστήριο, η συζήτηση περιστρεφόταν συχνά γύρω απ’ το προηγούμενο Σαββατόβραδο, αλλά και τηλεθεάματα που, για σένα, ήταν απαγορευμένος καρπός. Τα κουτσομπολιά του κλαμπ, οι τελευταίες εξελίξεις στο τάδε ριάλιτι ή το γελοίο σκηνικό της δείνα ταινίας τρόμου έδιναν κι έπαιρναν ενώ εσύ προσπαθούσες να κρύψεις την άγνοιά σου με χάχανα και σχόλια για τον καιρό.
9. Να απαγορεύεται να πάρεις κακό βαθμό
Ήταν φορές που όλ’ αυτά έμοιαζαν με απρόκλητο βάσανο, αλλά αν ήταν το μοναδικό εμπόδιο στον περήφανο δρόμο σου για την αναπόφευκτη χειραφέτηση, μικρό το κακό. Δυστυχώς, αν έκανες το λάθος να πάρεις έστω κι έναν κακό βαθμό, μπορούσες να χάσεις κι αυτά ακόμη, τα λιγοστά προνόμια και βρεθείς να περνάς το Σαββατόβραδο στο δωμάτιό σου κάνοντας επανάληψη το μάθημα που σε έκαψε.
10. Να αποδέχεσαι ότι ζεις «σε περιορισμό» για το καλό σου
Ήξερες ότι οι γονείς σου σ’ αγαπούν και πως ανησυχούν ειλικρινά για σένα και το μέλλον σου. Πώς, όμως, να δικαιολογήσεις την τόση αυστηρότητα όταν οι άλλοι γύρω σου έμοιαζαν τόσο χαλαροί παρά μόνο με την παραδοχή πως κάτι ξέρουν παραπάνω και το μόνο που τους νοιάζει είναι «το καλό σου»; Τώρα, βέβαια, μπορείς να εκτιμήσεις τι απ’ όλ’ αυτά ήταν δικαιολογημένο και τι, απλώς, υπερβολή. Χρησιμοποίησε αυτή τη γνώση για «το καλό» του δικού σου παιδιού.
