Πρόκειται για ένα ποίημα που δύσκολα θα καταλάβει κανείς αν βρίσκεται σε αυτό το ενδιάμεσο στάδιο της ζωής του που ούτε παιδί είναι πια, μα ούτε και θέλει να αποκτήσει. Πιθανώς και όσοι ακόμα δεν έχουν γίνει γονείς να μην το νιώσουν τόσο «στο πετσί» τους –αν και μόνο να κερδίσουν έχουν διαβάζοντάς το.
Αν είστε, όμως, ήδη γονείς και μάλιστα με παιδιά που κάπως έχουν μεγαλώσει, το παρακάτω ποίημα θα σας «ανοίξει» τα μάτια, καθώς θα επικυρώσει όλες τις σκληρές αλήθειες που υποψιάζεστε μεν για το πώς θα πρέπει να τα μεγαλώνετε, αλλά περίτεχνα προτιμάτε να αποφεύγετε.
Και παρόλο που γενικά δεν μας αρέσει να ακούμε συμβουλές για το πώς να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας από ανθρώπους που δεν έχουν παιδιά (ο Γκιμπράν ήταν άτεκνος), το ποίημα αυτό, με τα τόσο απλά μα ουσιώδη λόγια, είναι αδύνατο να το απορρίψουμε. Ίσως γιατί η μη ύπαρξη παιδιών στη ζωή του να του έδωσε την αντικειμενικότητα που χρειαζόταν για να βλέπει τα πράγματα πιο καθαρά. Απολαύστε το «Για τα παιδιά»:
Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου
είναι οι γιοι και οι κόρες
της λαχτάρας της Ζωής για Ζωή.
Δημιουργούνται μέσα από εσένα,
αλλά όχι από εσένα.
Και αν και βρίσκονται μαζί σου, δεν σου ανήκουν.
Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου,
αλλά όχι τις σκέψεις σου.
Αφού ιδέες έχουν δικές τους.
Μπορείς να προσπαθήσεις
να τους μοιάσεις αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα.
Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο
που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε στα όνειρα σου.
Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω
ούτε ακολουθεί
στο δρόμο του το χθες.
Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους,
αλλά όχι και στις ψυχές τους.
Είσαι το τόξο από το οποίο
τα παιδιά σου σαν ζωντανά βέλη
ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.
Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς
προς το άπειρο
και κομπάζει ότι με την δύναμή του
τα βέλη μπορούν να πάνε γρήγορα
και μακριά.
Ας χαροποιεί τον τοξότη
ο κομπασμός του.
Αφού ακόμα και αν αγαπάει το βέλος που πετάει
έτσι αγαπά και το τόξο που μένει στάσιμο.
Πόσο υπέροχη υπενθύμιση να βρίσκουμε χαρά μέσα από τον πόνο του αποχωρισμού, αλλά και να παραμένουμε δυνατοί, γιατί η σταθερότητά μας είναι αυτή που θα βοηθήσει τα παιδιά μας να πετάξουν. Τα μοναδικά, ανεξάρτητα παιδιά μας. Που φέραμε στον κόσμο για να τον σπρώξουν μερικά βήματα πιο μπροστά απ'όσο θα μπορέσουμε εμείς να δούμε. Τα παιδιά μας. Που δεν είναι πραγματικά δικά μας παιδιά.
