Μια μαμά κουρασμένη απ’ αυτές τις άσκοπες συγκρίσεις, η Michelle Zunter, γράφει ένα κείμενο που αξίζει να διαβάσετε.
«Αν είστε μαμά, έχετε μαμά ή ξέρετε μια μαμά, τότε ίσως είστε εξοικειωμένοι με ολοζώντανες και, μερικές φορές, τρομακτικές αφηγήσεις που ανταλλάσσονται μεταξύ γυναικών για το πώς γέννησαν.
Όταν οι μαμάδες αναπαράγουν τις εμπειρίες απ’ τον τοκετό τους, υπάρχει συνήθως μια συζήτηση γύρω απ’ το αν έκαναν ή όχι επισκληρίδιο, αν γέννησαν φυσιολογικά ή με καισαρική ή για το πόση ώρα διήρκεσε η γέννα.
Καμιά φορά, μπορεί να τύχει να πιάσεις έναν ανταγωνιστικό τόνο σ’ αυτές τις συζητήσεις, σε σχέση με το ποια μαμά πόνεσε περισσότερο ή ποια περίπτωση ήταν η δυσκολότερη.
Το να μοιράζεσαι την ιστορία σου και να τη συγκρίνεις με άλλες είναι μια φυσιολογική, ανθρώπινη συμπεριφορά που όλοι έχουμε.
Ενίοτε, όμως, οι μαμάδες που νιώθουν κάπως ανεπαρκείς ή ανασφαλείς μπορούν να “κολλήσουν” στην όλη ιδέα του ότι πρέπει να έχεις έναν απόλυτα φυσιολογικό, χωρίς φάρμακα και παυσίπονα τοκετό, να θηλάσεις αποκλειστικά από τη στιγμή της γέννησης και για έναν τουλάχιστον χρόνο και γενικώς να είσαι ένας υπεράνθρωπος.
Έχω πέσει κι εγώ σ’ αυτού του είδους την παγίδα -αναφορικά με τον θηλασμό- και υπάρχουν ακόμη ημέρες που παλεύω με ανέφικτες προσδοκίες σε άλλους τομείς της μητρότητας.
Η πρώτη (και μοναδική) ιστορία τοκετού που έχω εγώ ακούγεται και διαβάζεται πολύ διαφορετικά από αυτό που πραγματικά βίωσα. Ο τοκετός μου ήταν φυσιολογικός και χωρίς επισκληρίδιο. Έχω ακούσει άπειρες φορές ανθρώπους να μου λένε πόσο απίστευτη και πρωτόγονη είναι η δύναμη που έδειξα.
Θέλετε όμως να ξέρετε την αλήθεια;
Η αλήθεια είναι ότι ήθελα απεγνωσμένα να κάνω επισκληρίδιο και είχα προγραμματίσει να κάνω. Κυριολεκτικά ούρλιαζα ζητώντας την! Αλλά δεν έγινε ποτέ. Ήταν πολύ αργά. Η κόρη μου είχε ήδη αρχίσει να έρχεται και δεν υπήρχε χρόνος πια.
Δεν υπάρχουν λόγια που να μπορούν να περιγράψουν τον πόνο της γέννας χωρίς επισκληρίδιο, αν κρίνω απ’ την προσωπική μου εμπειρία που πραγματικά πίστευα ότι θα πεθάνω. (Είδατε, μόλις μοιράστηκα την δική μου τρομακτική εμπειρία μαζί σας.)
Όλη η διαδικασία γέννησης της κόρης μου κράτησε περίπου έξι ώρες. Με το που μοιραστώ αυτήν την πληροφορία με κάποιες μαμάδες, σπεύδουν να επισημάνουν πόσο τυχερή είμαι συγκριτικά μ’ αυτές που ταλαιπωρήθηκαν για πολλές περισσότερες ώρες.
Οκ, το κατάλαβα! Το μόνο σίγουρο είναι ότι χαίρομαι που ο δικός μου τοκετός δεν διήρκεσε τόσο.
Πρέπει να νιώθεις λιγότερο περήφανη για τον εαυτό σου που έφτιαξε, σχημάτισε και έφερε στον κόσμο έναν άλλον άνθρωπο, αν ο τοκετός τελείωσε νωρίτερα από κάποιον άλλον; Όχι. Είσαι περισσότερο γυναίκα αν έσπρωξες το μωρό σου για να βγει απ’ ότι αν το γέννησες με καισαρική; Όχι.
Δεν έχει σημασία πώς το κάνεις. Σημασία έχει ότι με κάποιο τρόπο φέρνεις μια (και σε πολλές περιπτώσεις περισσότερες από μία) νέα ζωή στον κόσμο.
Δεν χρειάζεται κανείς να επικυρώσει το δικό σου ταξίδι ή να σου δώσει άδεια να νιώθεις περήφανη για το πώς γέννησες το παιδί ή τα παιδιά σου.
Κάθε μαμά έχει τη δική της ιστορία, τον δικό της μύθο, το δικό της δικαίωμα στη σωματική, συναισθηματική και πνευματική μύηση στη μητρότητα. Μια μαμά δεν είναι πιο δυνατή από μία άλλη, επειδή ο δικός της τοκετός διήρκησε περισσότερο, λιγότερο, με ή χωρίς φάρμακα ή κάτι στο ενδιάμεσο.
Είναι υπέροχο να έχεις αυτή την ιστορία -αυτόν τον προσωπικό μύθο- το δικό σου παραμύθι για το πώς γέννησες το παιδί σου. Αγάπησε την ιστορία σου με όλα της τα ελαττώματα και όλη της τη μαγεία.
Όλες οι εμπειρίες τοκετού είναι εντυπωσιακές ψηφίδες που συνθέτουν τη ζωή. Καμία δεν είναι καλύτερη απ’ την άλλη, καμία δεν είναι πιο εντυπωσιακή απ’ την άλλη. Είναι απλώς διαφορετικές.
Καμία γυναίκα δεν πρέπει να νιώθει “λιγότερη” επειδή γεννάει με έναν τρόπο που κάποια άλλη γυναίκα θεωρεί “κατώτερο”.
Ξέρω πολλές γυναίκες, που δεν θα μπορούσαν να νοιάζονται λιγότερο για το τι πιστεύουν οι άλλοι άνθρωποι για το πώς γέννησαν –κι αυτό είναι τέλειο. Υπάρχουν όμως και πολλές γυναίκες εκεί έξω, που νιώθουν ανεπαρκείς για τον ένα ή τον άλλον λόγο.
Και δεν θα ‘πρεπε.
Η ζωή έχει πολλές μορφές και διαφορετικές διαδρομές. Είναι ένα αληθινό θαύμα που θα έπρεπε να μας εντυπωσιάζει χωρίς να ασχολούμαστε με το πώς ακριβώς έγινε.»
Πηγή: scarymommy.com
