«Πέρυσι η κόρη μου πήγε πρώτη φορά σχολείο. Τα προηγούμενα χρόνια, ζούσαμε στο εξωτερικό και η εκπαίδευση δεν ήταν υποχρεωτική μέχρι τα 5. Πρώτη φορά στο νήπιο λοιπόν, με καταπληκτικές δασκάλες και ένα υπέροχο τμήμα με αξιολάτρευτα νηπιάκια. Πριν από αυτό είχαμε περάσει 3 χρόνια μετανάστες, την περίοδο του εγκλεισμού, με πολλή απομόνωση, προβλήματα υγείας και μοναξιά. Σε αυτό το πλαίσιο, όσες κοινωνικές δεξιότητες είχε κατακτήσει, "πήγαν πίσω". Ή ας πούμε καλύτερα, "αναπαύθηκαν".
Η Λητώ λοιπόν ήταν το μοναδικό παιδάκι που μιλούσε μόνο στη δασκάλα της και αυτό δειλά δειλά. Δεν έπαιζε με τα άλλα παιδιά στο διάλειμμα, δεν επικοινωνούσε με τις άλλες δασκάλες, δεν έλεγε το όνομα της, δεν είπε ποτέ ποίημα ή τραγούδι στις σχολικές γιορτές. Οι δασκάλες και οι συμμαθητές της την αγκάλιασαν, ακριβώς όπως ήταν! Δεν την πίεσαν, δεν μας είπαν ποτέ ότι είναι "εξαρτημένη", δεν μας είπαν να την δεις ειδικός (δεν γνώριζαν καν την δική μου ιδιότητα τον πρώτο καιρό), αντιθέτως την προστάτευσαν, την φρόντισαν, την ενθάρρυναν με αγάπη και την σεβάστηκαν!
Η Λητώ προς το τέλος της χρονιάς έπαιξε με κάποια παιδιά που ένιωθε πιο οικεία, μίλησε στο προτελευταίο μάθημα για πρώτη φορά στην δασκάλα των αγγλικών και έκανε μόνο τα βήματα χωρίς να πει τα λόγια της στην τελευταία γιορτή του σχολείου.
Πάμε λίγο να δούμε τι έχει συμβεί φέτος, όπου δεν έχουμε κάνει καμία παρέμβαση, καμία αλλαγή στην καθημερινότητα μας, καμία συζήτηση για θέματα που αφορούν την κοινωνικοποίηση του παιδιού;
Πρώτη Δημοτικού φέτος και δεν ήταν αυτή το παιδάκι που έκλαιγε στον αγιασμό. Ανατροπή! Μπορεί να κάνει παρατεταμένες αγκαλιές στην πόρτα όταν μας αποχωρίζεται, όμως δεν δυσκολεύεται. Έχει μια υπέροχη δασκάλα και αυτό σίγουρα βοηθάει πολύ! Μέσα στις πρώτες μέρες σήκωσε το χέρι της μόνη της για να γίνει η βοηθός της δασκάλας. Σηκώνεται στον πίνακα και γράφει (εγώ δεν το κατάφερα ποτέ σε όλα τα χρόνια του δημοτικού).
Έχει κάνει δύο κολλητές φίλες. Από το δίπλα τμήμα. Που δεν τις γνώριζε από πριν και παίζει μαζί τους στα διαλείμματα! Σοκ! Και πριν λίγες μέρες μοίραζε αυτοκόλλητα σε όλα τα παιδιά στην αυλή του σχολείου για "Να είναι χαρούμενα όλα τα παιδάκια, μαμά!" όπως μου είπε. Και φέτος επέλεξε να κάνει ντραμς στο ωδείο. Και μπάσκετ σε ομάδα με παιδιά που δεν γνωρίζει. Και συμμετέχει σε όλα αυτά με ενθουσιασμό και πάθος. Και ζήτησε να μπει και στην θεατρική ομάδα. Και παίρνει μέρος σε όλα τα παιχνίδια στο μάθημα της γυμναστικής.
Πού θέλω να καταλήξω;
Από μωρό την λέω μπουμπουκάκι. Και όπως ένα λουλούδι δεν το πιέζουμε να ανθίσει όταν εμείς πιστεύουμε ότι είναι η σωστή ώρα έτσι και το παιδί μας το πιστέψαμε, της δώσαμε όλο τον χρόνο που είχε ανάγκη, την ενθαρρύναμε και την στηρίξαμε σε όλες τις μεταβάσεις και όλες τις προσπάθειές της ανεξαρτήτως αποτελέσματος και προσαρμοστήκαμε εμείς στις δικές της ανάγκες αντί να προσπαθούμε να προσαρμόσουμε την ίδια στις δικές μας προσδοκίες, στο άκαμπτο εκπαιδευτικό σύστημα και στα αναπτυξιακά ορόσημα
Να εμπιστεύεστε την καλή δουλειά που έχετε κάνει ως γονείς και ως εκπαιδευτικοί. Να εμπιστεύεστε τα παιδιά σας. Να εμπιστεύεστε την διαδικασία!
Το δικό μου το μπουμπουκάκι "έσκασε" και ομόρφυνε όλη η πλάση. Όταν ήρθε η δική της Άνοιξη!».
