Κερδίστε προσκλήσεις για "To αγόρι και η ευχή"

Οι νικητές

ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΑΠΑΝΤΙΩΤΗΣ
ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΕΞΑΡΧΟΥ
ΛΑΜΠΡΟΣ ΔΗΜΟΛΕΝΗΣ
ΝΙΚΟΛ ΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ
ΑΘΗΝΑ ΜΑΡΑΓΚΟΥ

Η παράσταση

Τα μεγαλύτερα ταξίδια πολλές φορές ξεκινάνε με τους πιο ανορθόδοξους τρόπους κι αυτό είναι μια σπουδαία αλήθεια που ο Άρης θα ανακαλύψει τη νύχτα που κανονικά θα ήταν "σαν όλες τις άλλες" μέχρι που τελικά θα αποδειχτεί ότι θα είναι περισσότερο η νύχτα που θα του αλλάξει τη ζωή.

Όλα θα ξεκινήσουν όταν στο δωμάτιο του θα κάνει την απρόσμενη εμφάνιση του ένα μικροκαμωμένο, αποπροσανατολισμένο και με κάπως αχτένιστα απ' τον ύπνο μαλλιά κορίτσι που, σέρνοντας μια βαλίτσα στο ένα χέρι, θα του δηλώσει με όλη τη σοβαρότητα του κόσμου πως είναι μια Ευχή που έχει χαθεί.

«Κανείς δεν εμφανίστηκε για να με παραλάβει» θα επαναλάβει πολλές φορές εκείνη τη νύχτα το, εξίσου σαστισμένο απ' τη συνάντηση της με τον Άρη, κορίτσι και με κάθε λογικό τρόπο θα προσπαθήσει να του εξηγήσει ότι όλες οι ευχές ανήκουν σε Κάποιον και γι' αυτό το σκοπό άλλωστε και έχουν δημιουργηθεί, αλλά ο δικός της Κάποιος, όπως κατηγορηματικά υποστηρίζει, ούτε την αναζήτησε αλλά ούτε και φαίνεται ότι σκοπεύει κάποτε στο μέλλον να εμφανιστεί...

Εκείνη τη νύχτα που τελικά δεν θα είναι σαν όλες τις άλλες, οι δυο κόσμοι του Άρη και της Ευχής θα συναντηθούν κι ένα περίεργο ταξίδι αναζήτησης θα ξεκινήσει ώστε μαζί να προσπαθήσουν να βρουν αυτόν τον Κάποιον και να ανακαλύψουν το τι πραγματικά έχει συμβεί.

Η αναζήτηση τους θα τους οδηγήσει στη χώρα των Ευχών κι από εκεί σε σειρά από εξίσου απρόσμενες συναντήσεις. Θα συναντήσουν τον κύριο με τα Χαμένα Στρογγυλά Γυαλιά που μόνιμα φτερνίζεται, ενώ δεν είναι κρυωμένος, τον κύριο που ψάχνει στα Συρταράκια Απολεσθέντων Ευχών για "κάποιους" και "κανείς", τον εξαιρετικά σοβαρό Ξεδιαλυτή Μυστηρίων που θα διερευνήσει επαγγελματικά το μυστήριο-ευχή, τον Ονειροκρατητή που φυλάει τα ξεχασμένα, εγκαταλελειμμένα και ανέλπιδα όνειρα σε μια παραπεταμένη Αποθήκη Ονείρων, τον Ίδιο Πάντα Κύριο... αλλά τελικά πουθενά εκείνον τον "Κάποιον" για τον οποίο έκαναν αυτό το ατέλειωτο ταξίδι. Δεν είναι ούτε στο πιο σκοτεινό σημείο του ουρανού ...εκεί που πέφτουν τα αστέρια για να γίνουν ευχές. Τι έχει άραγε συμβεί; Και η μικρή ευχή θα βρει αυτόν τον "κάποιον"; Θα εκπληρωθεί; Ή θα μείνει για πάντα μια χαμένη ευχή;

Η σκηνοθέτις Βάσια Παρασκευοπούλου μιλά στο Mama365

Με όλες αυτές τις ανάγκες που υπάρχουν στον κόσμο σήμερα, υπάρχουν χαμένες ευχές;

Νομίζω πως ιδιαίτερα λόγω όλων αυτών των αναγκών που υπάρχουν σήμερα στο κόσμο, υπάρχουν και πιο πολλές "χαμένες" ευχές... Οι ευχές φαίνεται πως έχουν την τάση όσο περισσότερο εκπληρώνονται, να δημιουργούν κι άλλες... Σήμερα όμως σε μια εποχή που δυσκολεύει την εκπλήρωση τους, οι ευχές παραμένουν πολλές φορές λίγο "παγωμένες" και στάσιμες μέσα μας, λίγο μουδιασμένες στην άκρη της καρδιάς μας, ξεχασμένες και μετέωρες χωρίς να μπορούν να βρουν το δρόμο τους προς αυτή την εκπλήρωση. Ακριβώς αυτές οι ανάγκες που είναι πιο επείγουσες και πολλές φορές επιτακτικές, τις έχουν μετατρέψει σε κάτι που είναι ίσως δευτερευούσης σημασίας ή και σε κάτι το άπιαστο που δεν αξίζει κάποιος να πιστεύει σ αυτό και να το συντηρεί... Όμως στην πραγματικότητα οι ευχές μας είναι κάτι το σύμφυτο με τα όνειρα μας και με την δική μας εκπλήρωση και ταυτότητα και άρα, όπως θέλει να πει και το έργο, πιστεύω πως είναι τελικά εξίσου σημαντικό και κρίσιμο σε κάθε εποχή και ανάγκη το να προσπαθούμε να μην χάνονται...

Τι γίνεται, όμως, όταν οι ευχές δεν εκπληρώνονται;

Σε συνέχεια λοιπόν των παραπάνω αυτό το ανεκπλήρωτο δεν μπορεί παρά να δημιουργήσει μια απογοήτευση και μια τάση αμφισβήτησης είτε προς τις ευχές (δηλαδή την πίστη μας σε αυτές) είτε προς τον εαυτό μας... Όμως αν δούμε από απόσταση τα γεγονότα στην πραγματικότητα ίσως ακόμα και όσες ευχές δεν εκπληρώθηκαν, να μας έχουν αργότερα οδηγήσει σε άλλες, οι οποίες μπορεί και να αποδείχτηκαν τελικά πιο σημαντικές... Ίσως με έναν άλλο τρόπο οι ευχές, να είναι κάτι σαν εκείνα τα μικρά φασόλια του Κοντορεβυθούλη –μόνο που εκείνος τα έριχνε για να δημιουργήσει μια επιστροφή στο δρόμο του ενώ εμείς φαίνεται να τα ρίχνουμε για να δημιουργήσουμε το δρόμο που θέλουμε να ακολουθήσουμε, ελπίζοντας να μας οδηγήσουν σωστά και να βγάλουν τα φασόλια μας καρπούς, δηλαδή να εκπληρωθούν. Κάποια πράγματι θα βγάλουν κάποια σίγουρα όχι - ποτέ όμως δεν θα το μάθουμε πριν τα ρίξουμε στο έδαφος και ξεκινήσουμε αυτή τη διαδρομή.

Η μοναδική ευχή που σε ακολουθεί πάντα, που είναι πάντα εκεί, είναι αυτή της μάνας. Τι ρόλο παίζει η ευχή αυτή στη ζωή του παιδιού;

Η ευχή της μάνας νομίζω είναι η πιο σημαντική ευχή στη ζωή ενός παιδιού... Είναι η πρώτη ευχή που θα το αγκαλιάσει και αυτή που σαν ένα ζεστό περίβλημα θα δημιουργήσει στο παιδί την αίσθησης ασφάλειας και εμπιστοσύνης για τον κόσμο στο οποίο έχει μόλις έρθει... Ιδανικά αυτή είναι η ευχή που περικλείει μέσα της την πιο ισχυρή αγάπη στην πιο αγνή της μορφή – κάτι το οποίο είναι σπάνιο να υπάρξει σε άλλες σχέσεις με τόση ανιδιοτέλεια και γενναιοδωρία. Αυτή η ευχή που συντροφεύει έναν άνθρωπο σε ολόκληρη τη ζωή του είναι ίσως και η πιο καθοριστική αφού μας διαμορφώνει σε σχέση με την εσωτερική αναφορά που δημιουργούμε για την αγάπη και μας βοηθάει να έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και ισορροπία μέσα μας για να διαμορφώσουμε αργότερα τις επιλογές και τη ζωή μας.

Ταυτότητα της παράστασης

Κείμενο –Σκηνοθεσία: Βάσια Παρασκευοπούλου
Πρωτότυπη μουσική: Άγγελος Αγγέλου
Σκηνικά – Κοστούμια: Λίνα Μότσιου – Αλεξάνδρα Γιαννακανδροπούλου
Φωτισμοί: Ζαφείρης Επαμεινώνδας – Βασίλας Κλωτσοτήρας
Κίνηση: Έλενα Γεροδήμου
Ζωγραφική animation παράστασης: Παναγιώτης Ανδριανός
Μοντάζ animation: Μαρία Αθανασοπούλου
Sound designer: Νίκος Χελιδονίδης
Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιάννης Πλιάκης, Έλια Ζαχαριουδάκη, Γιάννης Δρακόπουλος
Παραγωγή: Μικροί Πυροτέχνες & Λυκόφως