«Αγαπημένα μου παιδιά,
Ξέρω πως και χθες, η μαμά σας είχε μία δύσκολη μέρα. Με είδατε να πέφτω με τα μούτρα στα γλυκά που περίσσεψαν. Με είδατε καθισμένη στο πάτωμα, να κλαίω με το κεφάλι μου ανάμεσα στα γόνατα, ενώ χάιδευα το σκύλο μας. Μ’ ακούσατε πολλές φορές να φωνάζω σαν τρελή για μικροπράγματα. Με είδατε να ανεβαίνω με φούρια τις σκάλες πριν καν σκοτεινιάσει και να πέφτω στο κρεβάτι για να τελειώσει η μέρα μου μια ώρα αρχύτερα. Ήρθατε και μου χαϊδέψατε τα μαλλιά, ενώ εγώ είχα κουλουριαστεί μ’ ένα βιβλίο στην αγκαλιά μου. Ξέρω πως σας τρομάζει να βλέπετε τον άνθρωπο που σας φροντίζει να καταρρέει από εξάντληση.
Στ’ αλήθεια, δεν έχω δικαιολογία. Θα ήταν πολύ πιο εύκολο, αν κάτι συγκεκριμένο μου είχε χαλάσει τη μέρα. Ήθελα πολύ να σας εξηγήσω για ποιο λόγο ήμουν έτσι, να ξέρω κι εγώ η ίδια το γιατί. Να σας δώσω μία εξήγηση καθαρή, κάτι που μπορείτε να κατανοήσετε.
Δεν είναι το ίδιο με τότε που πέθανε ο προπαππούς σας ή τις φορές που βλέπω κάτι τρομαχτικό στις ειδήσεις. Δεν μπορώ να σας πω ότι “η μαμά είναι θλιμμένη επειδή η θεία είναι άρρωστη.” Κάτι μέρες σαν τη χθεσινή, η θλίψη μου είναι εντελώς παράλογη, ακόμη και για μένα. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει. Δεν μπορώ να εξηγήσω για ποιο λόγο είμαι κομμάτια. Ξέρω μόνο ότι, όταν έρχεται, όσο κι αν προσπαθώ, δε μπορώ να το σταματήσω.
Να ξέρετε ότι δεν έχουμε πάντα απαντήσεις για όσα μας συμβαίνουν. Πρέπει να θυμάστε ότι είμαι κι εγώ άνθρωπος και το λάθος δεν είναι δικό σας. Είστε τα πάντα για μένα, αλλά η ζωή είναι σκληρή και καμιά φορά, όταν η μαμά μοιάζει να καταρρέει, είναι επειδή καταρρέει στ’ αλήθεια.
Πρέπει, όμως, να ξέρετε ότι όλα θα πάνε καλά. Είναι φυσιολογικό να καταρρέουμε πού και πού. Δεν πειράζει που η θλίψη μας δεν έχει αφορμή. Δεν είναι κακό να μη χαμογελούμε όλη την ώρα. Καμιά φορά δε θέλουμε να αλλάξουμε αυτή την κατάσταση. Θέλουμε απλώς να μείνουμε θλιμμένοι για λίγο. Και οι μαμάδες το ίδιο.
Δεν ξέρετε πόσο σημαντικό είναι για μένα όταν προσπαθείτε να απαλύνετε τη θλίψη μου φέρνοντάς μου λουλούδια ή δίνοντάς μου το αγαπημένο μου μαξιλάρι. Δεν ξέρετε πόσο σημαντικό είναι που, πέρα από τη θλίψη μου, έχω εσάς, τα πολυτιμότερα δώρα που έλαβα ποτέ μου. Είστε υπέροχα πλάσματα και σας αγαπώ βαθιά, ακόμη και τις μέρες που δεν είμαι στα καλύτερά μου, εκείνες που σας φωνάζω ή όταν γίνομαι δυσάρεστη στα μάτια σας. Σας παρακαλώ, να το θυμάστε πάντα. Υποσχεθείτε μου ότι δεν θα αμφιβάλλετε ποτέ γι’ αυτό.
Το καλό με τις οικογένειες είναι ότι δεν υπάρχει πίεση να είμαστε πάντα ο καλύτερος εαυτός μας. Μπορούμε να είμαστε πιο αληθινοί. Αν νιώθουμε ότι μας παίρνει από κάτω, μπορούμε να παραδοθούμε μέχρι να περάσει. Θα έπρεπε, ίσως, να προσπαθούμε περισσότερο να μην γίνεται αυτό; Μπορεί. Αλλά αυτό είναι ένα ακόμη πρόβλημα όταν έχουμε τις μαύρες μας. Προσπαθήσαμε να τις αποφύγουμε και αποτύχαμε κι αυτό κάνει τα πράγατα χειρότερα.
Όταν έχω μία χάλια μέρα, προσπαθώ να θυμάμαι ότι οι καλές μέρες δεν θα ήταν τόσο υπέροχες αν δεν υπήρχαν οι κακές. Έχουν κι αυτές το σκοπό τους, μας διδάσκουν κάποια πράγματα, μπορούν όμως και να μας ρίξουν ανεπανόρθωτα. Έρχονται χωρίς να τις καταλάβουμε και καλύπτουν τα πάντα μέσα μας.
Αλλά είστε εσείς, με τα γέλια σας, τις λιχουδιές που σκαρώνετε για μένα και τις απαλές, μελωδικές φωνούλες σας, που με βοηθάτε να ξανασταθώ στα πόδια μου. Εσείς.
Ε, λοιπόν, ναι, η μαμά είχε μία πολύ δύσκολη μέρα χθες και, πιθανότατα, θα έχει κι άλλες. Ούτε τότε, όμως, ούτε ποτέ άλλοτε, μην αμφισβητήσετε την αγάπη μου για εσάς. Σύμφωνοι;
Φιλιά και αγάπη,
Η μαμά»
