Διαβάστε την εμπειρία της:
«Περνούσαμε μερικές ώρες στην παραλία, ώσπου ο καιρός “γύρισε” και αποφασίσαμε να τα μαζέψουμε και να φύγουμε. Τίναζα τα παιχνίδια των παιδιών που ήταν μέσ’ την άμμο, έχοντας βρεγμένες πετσέτες στα χέρια μου και προσπαθώντας να πείσω το 2,5 ετών παιδί μου, ότι ήταν καλή ιδέα να εγκαταλείψει αυτή την άπειρη παιδική χαρά που ονομάζεται παραλία. O άντρας μου ακολουθούσε με τις διπλωμένες καρέκλες και το τεσσάρων μηνών μωρό μας στα χέρια. Όσο βαδίζαμε με κόπο μέσα στην άμμο, πρόσεξα έναν μεγαλύτερο άντρα να μας κοιτάζει και άκουσα να λέει γλυκά στη γυναίκα του:
“Ωραίες εποχές, ε;”
Σταμάτησα –όχι σωματικά, γιατί αυτό θα σήμαινε ότι τα πλαστικά παιχνίδια θα πετούσαν και το παιδί θα έτρεχε- αλλά ενδόμυχα, κι όταν γυρίσαμε στο αυτοκίνητο η φωνή μου έσπασε λέγοντας στον άντρα μου τι είχα ακούσει. Δεν υπήρχαν δάκρυα, προς έκπληξιν του υπερευαίσθητου εαυτού μου, αλλά φορτιζόμουν πολύ συναισθηματικά όταν το σκεφτόμουν.
Ωραίες εποχές… Κι εμείς είμαστε ακριβώς μέσα σ’ αυτές, τις ζούμε. Τώρα.
Ήταν μια πολύ δυνατή υπενθύμιση για μένα, ως μαμά. Ειδικά ως μαμά που, εκείνη την περίοδο, είχε διανύσει μόλις τέσσερις μήνες της ζωής της με δύο παιδιά και είχε σπαταλήσει τις πρώτες οκτώ εβδομάδες μετά τα δεύτερα γενέθλια του γιου της ν’ αναρωτιέται πώς στο καλό μπορεί οποιοσδήποτε στον κόσμο με περισσότερα από ένα παιδιά να διατηρεί τη λογική του! Μου πήρε κάποιο καιρό να μπω στον ρυθμό. Υπήρχαν περισσότερα από ένα πρωινά που έπρεπε να αναγκάσω τον εαυτό μου να σηκωθεί απ’ το κρεβάτι για να παρηγορήσει το παιδί που έκλαιγε.
Το να “ξεγελάς” τα νευρικά ξεσπάσματα του παιδιού και να φτιάχνεις πρόγραμμα ύπνου, μπορεί να κάνει τις ημέρες σου πολύ μεγάλες. Και όταν είσαι υπεύθυνος για το τι θα φάει ολόκληρη η οικογένεια αλλά και για να διατηρήσεις τις σχέσεις στο σωστό επίπεδο, μπορεί να καταρρεύσεις.
Τα ψώνια και το μαγείρεμα και το ατελείωτο μάζεμα των παιχνιδιών. Η διαρκής ενασχόληση με όλα τα μικρά πράγματα συρρικνώνει την ομορφιά. Είναι εύκολο να ξεχάσεις πόσο μαγική είναι η περίοδος που ζεις, όταν ζεις στην καθημερινότητα, αλλά το σχόλιο αυτού του ανθρώπου μου θύμισε ότι οι μέρες που τα παιδιά μας είναι μικρά είναι οι μέρες που θα νοσταλγούμε, όταν θα μας ζητάνε λεφτά αντί για δημητριακά.
Τις εβδομάδες που ακολούθησαν, έκανα συνειδητή προσπάθεια να “ξαναπαίζω” στο μυαλό μου τα λόγια και τη σκηνή της παραλίας. Το σώμα μας κολλούσε απ’ το αντηλιακό, τα μαλλιά μας ήταν μπερδεμένα απ’ τον αέρα, τα χέρια μας γεμάτα πράγματα, σέρναμε τα παιδιά μέσα στην άμμο και αυτός ο άντρας, αντί να δει χάος, είδε μια όμορφη ανάμνηση απ’ τη δική του οικογένεια.
Τα ατυχήματα όταν βγάλαμε την πάνα, τα ατελείωτα “μαμά, πεινάω”, η διαρκής μάχη για τη ζώνη στο παιδικό κάθισμα –μπορεί να μην είναι οι καλύτερες στιγμές της ημέρας, αλλά μαζί με το πρώτο του χαμόγελο, τα ξεκαρδιστικά στιγμιότυπα που μόνο ένα παιδί μπορεί να σου χαρίσει και τις αγκαλιές που έρχονται απ’ το πουθενά και σε κάνουν να θες να παγώσεις τον χρόνο, όλα ενώνονται για να φτιάξουν μια υπέροχη ζωή γεμάτη αναμνήσεις.
Η πρόκληση είναι να το θυμηθείς την επόμενη φορά που το παιδί σου θα πετάξει ανεξέλεγκτο ένα πλαστικό φορτηγάκι στο πρόσωπο του μωρού σου, αφού κι οι δυο θα έχουν αρνηθεί να πάνε για ύπνο κι εσύ θα έχεις μόλις συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει απολύτως τίποτα για φαγητό.»
Πηγή: Popsugar.com
