«Το μυστικό που κάθε γονιός φοβάται να παραδεχτεί»

«Το μυστικό που κάθε γονιός φοβάται να παραδεχτεί»

H Christine Organ, blogger και μαμά αγοριών, δηλώνει κουρασμένη απ’ τα μυστικά της μητρότητας κι απ’ την προσπάθεια να κρύψουμε όσα μας αγχώνουν και μας προβληματίζουν. Παραδέχεται απερίφραστα ότι υπάρχουν φορές που δεν έχει ιδέα τι πρέπει να κάνει και καλεί τους γονείς να σταματήσουν να είναι απόλυτοι και επικριτικοί και ν’ αρχίσουν να μοιράζονται περισσότερες αλήθειες….

«Υπάρχουν κάποια ψέματα που λένε όλοι οι γονείς. Υπάρχουν πράγματα που είπαμε ότι δεν θα κάνουμε ποτέ… και μετά, τα κάνουμε. Υπάρχουν μύθοι σχετικά με τη μητρότητα.

Και υπάρχουν και μυστικά.

Αμέσως μετά τη γέννηση του γιου μου, έμαθα ότι υπάρχουν συγκεκριμένα πράγματα που, ως γονείς (και ειδικά ως μαμάδες, νομίζω) δεν πρέπει να λέμε. Στο πρώτο μου σεμινάριο μητρότητας, ο εκπαιδευτής ρώτησε ποιες ήταν οι πρώτες μας εντυπώσεις απ’ την μητρότητα. Μια μαμά είπε ότι είχε επλαγεί από την “απίστευτα πολλή αγάπη” που ένιωσε για την κόρη της. Μια άλλη γυναίκα είπε ότι ήταν εντυπωσιασμένη με την καρδιά της που “μπορούσε να χωρέσει τόση πολλή αγάπη”. Μια τρίτη είπε ότι δεν πίστευε πως θα μπορούσε να ερωτευτεί με την πρώτη ματιά… (Αναγνωρίζετε το μοτίβο εδώ;)

Πρέπει να μην έδωσα τη σωστή απάντηση, γιατί όταν είπα ότι “όλο αυτό είναι πολύ πιο δύσκολο απ’ όσο είχα φανταστεί” εισέπραξα εκκωφαντική σιωπή και κενά βλέμματα.

Από τότε -και για τα επόμενα οκτώ χρόνια- έμαθα ότι υπάρχουν ορισμένα πράγματα που οι γονείς νιώθουν, αλλά δεν μπορούν να πουν. Υπάρχουν μυστικά που υποτίθεται ότι πρέπει να κρατήσεις.

Λέω λοιπόν ΑΡΚΕΤΑ μ’ αυτή τη σιωπή. Κουράστηκα να προσποιούμαι. Κουράστηκα απ’ τη μοναξιά. Κουράστηκα να αγνοώ το προφανές. Κουράστηκα να κρατάω μυστικά.

Κι αν κανείς άλλος δεν θέλει να το πει, θα το πω εγώ –γιατί αυτό, ίσως είναι το μεγαλύτερο μυστικό απ’ όλα: δεν έχω ιδέα τι στο καλό κάνω.

Πριν κάνω παιδιά πίστευα ότι η ανατροφή τους, παρ’ όλο που είναι ενίοτε δύσκολη, θα ήταν κάτι που θα μου έβγαινε φυσικά. Είμαι μορφωμένη και έχω τη στήριξη που χρειάζομαι. Υπέθεσα ότι θα ξέρω ενστικτωδώς τι να κάνω και, στις περιπτώσεις που δεν θα ήξερα, θα ζητούσα συμβουλές. Ή θα διάβαζα ένα βιβλίο. Ο Θεός ξέρει πόσα βιβλία για γονείς υπάρχουν και πόσα συμβουλευτικά άρθρα δημοσιεύονται για κάθε πιθανό ζήτημα. Οπλισμένοι με την κατάλληλη πληροφόρηση και με όλη μας τη διαίσθηση, πίστευα ότι ο άντρας μου και κι εγώ θα μπορούσαμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με ζέση και αυτοπεποίθηση.



Ούτε που ήξερα ότι θα υπήρχαν νύχτες που θα ξενυχτούσα σκεπτόμενη το τάδε πρόβλημα ή τη δείνα ερώτηση. Ότι θα υπήρχαν φορές που, έχοντας διαβάσει δεκάδες άρθρα συμβουλευτικά και βιβλία αυτοβελτίωσης, αφού θα είχα μιλήσει με φίλους και συγγενείς, αφού θα είχαμε κάνει εξαντλητικές κουβέντες με τον άντρα μου, αφού θα είχα ψάξει παντού να βρω τη χαμένη μου διαίσθηση, ακόμα δεν θα είχα ιδέα τι στο καλό κάνω.

Ούτε που ήξερα πόσο συχνά θα ούρλιαζα εσωτερικά ότι ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ΙΔΕΑ ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΩ!

Θηλασμός ή ξένο γάλα; Να το αφήσω να κλάψει ή να κοιμηθώ μαζί του; Πολλές δραστηριότητες ή πολύς ελεύθερος χρόνος; Πρόγραμμα ή ελευθερία; Τιμωρία ή όχι; Μαθήματα πιάνου ή αθλητισμός; Να το επιβραβεύσω για τους καλούς βαθμούς ή να αφήσω την επιτυχία να γίνει η ανταμοιβή; Να δουλέψω ή να μείνω σπίτι; Πόση τηλεόραση να δει; Πόσο πρέπει να βοηθάω με τα μαθήματα του σχολείου;

Και ο μεγάλος μου είναι μόνο οκτώ χρονών. Τρομάζω και μόνο στη σκέψη όλων των αμφιβολιών και των αναρωτήσεων που θα προκύψουν στα επόμενα χρόνια.

Τα παιδιά δεν έρχονται στον κόσμο με βιβλιαράκι οδηγιών και, ακόμη κι αν υπήρχε αυτό το βιβλιαράκι, κανείς δεν θα μπορούσε να περιγράψει αυτό το παιδί, αυτής της οικογένειας, αυτών των συνθηκών. Όλα αυτά είναι αχαρτογράφητη περιοχή. Για τον καθένα από ‘μας. Μαθαίνουμε λίγο λίγο. Και καμιά φορά δεν έχουμε ιδέα τι κάνουμε.

Αλλά αντί να παραδεχτούμε ότι δεν έχουμε ιδέα τι κάνουμε, το κρατάμε μέσα μας. Μένουμε ξύπνιοι τα βράδια μαντεύοντας και ψάχνοντας ή γινόμαστε αυτόκλητοι συμβουλάτορες για να δούμε τις δικές μας επιλογές να επικυρώνονται. Ή γινόμαστε αμυντικοί ή επικριτικοί επειδή μπορεί –άκουσον άκουσον!- να υπάρχουν περισσότερες από μια “σωστές” απαντήσεις σε ένα ζήτημα.

Ένα απ’ τα μεγαλύτερα σοκ που υπέστην ως γονιός, είναι η απόλυτα βάρβαρη μοναξιά που μπορείς να νιώσεις καμιά φορά. Όταν γεννήθηκε ο πρώτος μου γιος, σοκαρίστηκα απ’ το πόση μοναξιά ένιωθα παρά το γεγονός ότι δεν ήμουν ποτέ πραγματικά μόνη. Ούτε στην τουαλέτα δεν πήγαινα μόνη… κι όμως, δεν είχα νιώσει τόση μοναξιά ποτέ στη ζωή μου. Σαν να ήμουν παγιδευμένη σ’ ένα ερημωμένο νησί. Σαν να μην υπήρχε κανείς (εκτός ίσως απ’ τον άντρα μου) που να καταλάβαινε πόσο δύσκολο ήταν όλο αυτό ή πώς ένιωθα ή τι περνούσα. Σαν να ήμουν η μόνη.

Όμως το να μεγαλώνεις παιδιά δεν χρειάζεται να είναι τόσο μοναχικό. Δεν χρειάζεται να νιώθουμε έτσι. Δεν χρειάζεται να είμαστε τόσο μόνοι. Ας σταματήσουμε να προσποιούμαστε. Ας μοιραστούμε τις ιστορίες μας. Ας τείνουμε ένα χέρι που θα βγάλει τον διπλανό  μας απ’ τη μοναξιά του. Ας σταματήσουμε να είμαστε τόσο φοβισμένοι κι ας αρχίσουμε να λέμε τι στ’ αλήθεια νιώθουμε.

Ας μοιραστούμε τα μυστικά μας.

Γιατί, ξέρετε τι; Ακόμη κι αν νιώθουμε ότι δεν έχουμε ιδέα τι κάνουμε, τα παιδιά μας είναι εντάξει. Για την ακρίβεια, τα παιδιά μας είναι τέλεια.

Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό μυστικό απ’ όλα.»

Πηγή: scarymommy.com

v