«Είναι νωρίς το πρωί και βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη μετά από ένα ντους.
Είμαι σοκαρισμένη με αυτό που βλέπω.
Έτσι είμαι πραγματικά; Αυτό βλέπουν οι άλλοι;
Τα μάτια μου πάνε πρώτα στις ραγάδες που δυσκολεύουν το να θέλω να φορέσω μαγιό. Μετά τα πλαδαρά μπράτσα μου. Μετά τα πιασίματα — τι να αγαπήσεις σε αυτά; Μετά το στήθος μου, πιο πεσμένο από όσο το θυμάμαι. Σε κάθε μέρος που κοιτάζω βρίσκω κάτι να επικρίνω.
Τα μάτια μου βρίσκουν τον δρόμο προς την κοιλιά μου. Αχ. Ο αφαλός μου μοιάζει με θλιβερή λακκούβα. Κοιτάζω με τρόμο, η κριτική πλημμυρίζει το μυαλό μου.
Μετά νιώθω ένα μικρό χέρι στο πόδι μου και κοιτάζω κάτω. Η κόρη μου μου χαμογελάει με το πλατύ χαμόγελό της, ενθουσιασμένη που με βρήκε. Τη σηκώνω και στριμώχνεται πάνω μου, τα κορμιά μας γίνονται ένα. Μου κάνει νόημα για γάλα καθώς γελάει στο αυτί μου.
Ρίχνω άλλη μια ματιά στον καθρέφτη, και παρόλο που μοιάζω ακριβώς το ίδιο, κάπως έχω μεταμορφωθεί. Τα χέρια μου είναι δυνατά για να την κρατήσω κοντά, να την παρηγορήσω και να την κουνήσω να κοιμηθεί. Τα πιασίματα μου είναι άνετα για να χωθεί ενώ διαβάζω τα αγαπημένα της βιβλία. Το στήθος μου είναι γεμάτο γάλα που την τρέφει από τότε που γεννήθηκε.
Και η κοιλιά μου…. Η κοιλιά μου ήταν το πρώτο σπίτι που γνώρισε, το μέρος όπου μεγάλωσε για 10 μήνες μέχρι να τη γεννήσω.
Ξέρω ότι όταν με κοιτάζει, δεν βλέπει τίποτα άλλο εκτός από αγάπη. Και αυτό βλέπω όταν την κοιτάζω, αυτό που θέλω να δει στον εαυτό της. Αυτά τα πράγματα που κατακρίνω τόσο γρήγορα… γι'αυτήν είναι άνεση, ζεστασιά και τροφή.
Είναι σπίτι.
Και σήμερα, αυτό είναι το μόνο που θέλω να δω όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη»
