Κρίση.
«Πάντα πίστευα ότι θα είμαι μια μαμά με υπομονή. Μέχρι που χρειάστηκε να περιμένω τον γιο μου να προσπαθεί να κουμπώσει το φερμουάρ του μπουφάν του.»
Αλλάζεις και ψυγείο.
«Το ψυγείο μου, μου δίνει μόλις 30 δευτερόλεπτα για να κάνω κάτι και μετά αρχίζει το ενοχλητικό «μπιπ-μπιπ». Είναι σαν τα παιδιά μου, αλλά σε συσκευή.»
Γιατί ουρλιάζει μια μαμά.
«Τι λέω: Κάνει κρύο. Βάλτε μπουφάν και φεύγουμε.
Τι ακούν τα παιδιά μου: Πηγαίνετε στο δωμάτιό σας και ξεκινήστε να παίζετε με τα αυτοκινητάκια.»
Όταν σε δουλεύει απροκάλυπτα.
«Ώρα 6.00
Εγώ: Ώρα για διάβασμα.
Το παιδί μου: Σε λίγο.
Ώρα 7.00
Εγώ: Ώρα για διάβασμα.
Το παιδί μου: Θα πάω σε λίγο.
Ώρα 8.00
Εγώ: Ώρα για ύπνο.
Το παιδί μου: Έχω διάβασμα.»
High score.
«Δε μ’αρέσει να καυχιέμαι, αλλά μας πήρε μόνο 27 λεπτά να βρούμε τα παπούτσια του γιου μου σήμερα το πρωί.»
(Και όχι μόνο)
«Τα αυτοκίνητα των γονιών είναι σαν μικρά μουσεία αρχαίων ευρημάτων. Βρίσκεις φρυγανιές, σταφίδες και Lego χωρίς χέρια και πόδια.»
Μεγάλη αλήθεια
Μοναδικές στιγμές.
«Τι σου λέει ο κόσμος: Θα μεγαλώσουν πολύ γρήγορα. Να χαρείς την κάθε στιγμή!
Τι συμβαίνει στην πραγματικότητα: “Γιατί ζωγραφίσατε τον σκύλο;”, “Σταματήστε να φτύνετε ο ένας τον άλλον!”, “Δεν τρώμε στο πάτωμα!”»
Πού να φτάσει και στο 4.
«Θέλετε παιδιά; Η 3χρονη κόρη μου κλαίει εδώ και μία ώρα γιατί δεν της αρέσει το 3 που προσπάθησε να γράψει σε ένα χαρτί.»
Απλά πράγματα.
«Μόλις έδωσα λύση στην γκρίνια για το ποιος θα φάει το τελευταίο μπισκότο.
Το έφαγα εγώ.
Τελικά είναι εύκολο να είσαι γονιός.»
Ξεκάθαρα.
«Η κοντινότερη διαδρομή από το σπίτι μέχρι το σούπερ μάρκετ είναι όταν δεν παίρνεις το παιδί μαζί.»
Τι παίρνει;
«Ήταν ένας τύπος στο καφέ με 3 παιδιά και παράγγειλε ντεκαφεϊνέ. Έμεινα και τον κοίταζα χωρίς να κάνω κάτι για να τον σταματήσω και ακόμα νιώθω τύψεις.»
Είναι, βέβαια, κι αυτές οι στιγμές…
«Υπάρχουν κεριά με άρωμα μωρουδιακού κεφαλιού;»
Ή μήπως είναι;
«Το να κοιμάσαι με το μωρό δεν είναι τόσο χάλια, αν σου αρέσει να παθαίνεις κράμπες και να έχεις ένα μικρό ανθρωπάκι να σε κλωτσάει στη μύτη.»
Ό,τι πει το αφεντικό.
«Η 3χρονη κόρη μου επέμενε να με βοηθήσει να τακτοποιήσω τα ρούχα που σιδέρωσα. Μας πήρε μόνο 6 ώρες και πλέον τα παντελόνια πρέπει να μπαίνουν στο ψυγείο.»
Τότε θα σε δω, μεγάλε.
«Όταν γεράσω θα με πιάνουν νευρικά γέλια, θα κλωτσάω και θα στριφογυρίζω σαν τρελή κάθε φορά που γιος μου θα προσπαθεί να με βάλει στο αυτοκίνητο. Για εκδίκηση.»
Σαν ηφαίστειο που ξυπνά.
«Θαυμάζω την γενναιότητα του γιου μου που δεν έφαγε ούτε μπουκιά από το μεσημεριανό και 6 λεπτά μετά ρώτησε την γυναίκα μου αν μπορεί να φάει σοκολάτα.»
Μάνα κουράγιο.
Πάνω απ’όλα η εκπαίδευση.
«Ρώτησα τον γιο μου τι έμαθαν σήμερα στο σχολείο και μου έδειξε πώς να κάνει τον ήχο της πορδής με τη μασχάλη του. Αποφάσισα να μην τον ξαναρωτήσω.»
Η ειλικρίνια.
«Η κολλητή μου: Σκέφτομαι να κάνω παιδί.
Εγώ: Θυμάσαι τον γείτονα που είχες που έκανε εξάσκηση στα ντραμς στις 2.00 το πρωί; Είναι κάπως έτσι, απλά δεν μπορείς να καλέσεις την αστυνομία.»
Η πικρή παραδοχή.
«Έκανα παιδιά προκειμένου να μην ξεχάσω ποτέ πώς είναι να σε αγνοούν.»
Δεξιότητες, όχι αστεία.
«Το 82% του να είσαι γονιός είναι να προλαβαίνεις τα ποτήρια πριν κάποιος τα ρίξει κάτω.»
Απελπισία.
«Λυπάμαι, αυτή τη στιγμή παραβρίσκομαι στον γάμο της Barbie με τον τυραννόσαυρο.»
Απελπισία νο.2
«Εγώ: Μπράβο στο μεγάλο μου το κορίτσι!
Η κόρη μου: Δεν είμαι μεγάλο κορίτσι!
Εγώ: Μπράβο στο μικρό μου το κορίτσι!
Η κόρη μου: Δεν είμαι μικρό κορίτσι!
Εγώ: Τι είσαι;
Η κόρη μου: Δράκος.»
