*Φωτογραφία: healthymummy.com
«Από τις 7.30 μέχρι τις 10.30, θέλω να πιστεύω ότι η νύχτα είναι δική μου. Θέλω να σταματάω το καθάρισμα, τη μαγειρική και να μην με χρειάζεται πια κανείς.
Βάζω τα παιδιά για ύπνο και ανασαίνω με ανακούφιση, γιατί από εδώ και πέρα έχω την υπόλοιπη ώρα για μένα.
Το χθεσινό βράδυ πραγματικά το είχα ανάγκη και μόλις έκατσα για να απολαύσω την ησυχία, άκουσα μια οικεία φωνή που κάθε φορά κάνει την καρδιά μου να χτυπά δυνατά. Ζήταγε εμένα. Τη μαμά.
Πήγα στο δωμάτιό του, έβαλα το χέρι μου στο μέτωπό του, σιγουρεύτηκα ότι η κουβέρτα του τον σκέπαζε και ότι έφτανε το μπουκάλι με το νερό σε περίπτωση που διψούσε. Άναψα το μικρό φωτάκι νυχτός που έχουμε βάλει στο δωμάτιό του, του είπα “Καληνύχτα”, προσπάθησα να φύγω βιαστικά και νομίζω, χωρίς να τον κοιτάω στα μάτια. Έφτασα στην πόρτα και τον είδα να σηκώνεται και να μου λέει γουρλώνοντας τα καστανά μάτια του “Θέλω αγκαλιά”.
Προσπάθησα να του δώσω μια τελευταία αγκαλιά, άλλα ήθελε όλο και περισσότερες. Ένιωθα να αγχώνομαι. Αλήθεια. Και μαζί με το άγχος, άρχισα να νιώθω ενοχλημένη. Δεν μπορώ να αφιερώσω λίγο χρόνο στον εαυτό μου σήμερα; Γιατί δεν μπορώ να κάνω ένα διάλειμμα; Γιατί δεν μπορώ να φάω σοκολάτα και να χαζέψω την αγαπημένη μου σειρά; Γιατί;
Όσο εγώ προσπαθώ να χαλαρώσω, εκείνος με ζητάει όλο και περισσότερο… Πάντα έτσι γίνεται. Κάθε φορά που θες να δραπετεύσεις, κάθε φορά που έχεις ανάγκη να φύγεις, όταν έχεις να κάνεις ένα σωρό πράγματα ή όταν δεν θες να κάνεις απολύτως τίποτα, τότε σε χρειάζονται.
Είμαι ενεργητική, δεν μπορώ να κάθομαι, πρέπει πάντα να είμαι στο πόδι, πρέπει να απασχολώ το μυαλό μου με κάτι. Γράφω ή διαβάζω την ώρα που βλέπω ταινίες. Και τότε, ένα μικρό παιδί που φωνάζει "Μαμά", ξαφνικά με έχει ανάγκη κι εγώ πρέπει να σταματήσω ό,τι κάνω.
Τον κράτησα, έκατσα στο κρεβάτι μαζί του και σταμάτησα να σκέφτομαι -για πρώτη φορά εδώ και καιρό, σταμάτησα να σκέφτομαι και απλώς τον άκουγα να αναπνέει.
Ένιωσα πως όλο το άγχος και όλες μου οι ανησυχίες εξαφανίστηκαν όση ώρα τον κράταγα. Δεν ένιωθα πια την ανάγκη να φύγω και να δω τη σειρά που τόσο ήθελα πριν. Το άγχος μου εξαφανίστηκε.
Τον κοίταξα, η καρδιά μου σταμάτησε και η ενόχληση που ένιωθα πριν, εξαφανίστηκε.
Με χρειαζόταν.
Άρχισε να ανασαίνει πιο αργά και πιο αργά μέχρι που αποκοιμήθηκε… Αλλά εγώ συνέχισα να τον κρατάω.
Σήμερα σ’ αυτό το δωμάτιο, το καλύτερο πράγμα που έκανε για μένα το παιδί μου ήταν ότι με χρειαζόταν, γιατί έτσι κατάλαβα, ότι τις δύσκολες μέρες που περνάω, εγώ τον χρειάζομαι περισσότερο.»
Πηγή: Facebook/ Laura Mazza- Mum on the Run
