Ερώτηση:
Ο γιος μου είναι 3 ετών και μέχρι τώρα τον κρατάμε εναλλάξ εγώ και ο άντρας μου με λίγη βοήθεια από τη γιαγιά. Στο σπίτι περνάμε καλά και είναι ένα χαρούμενο και συνεργάσιμο παιδί. Δεν έχει αδέλφια και ξαδέλφια και συναναστρέφεται καθημερινά πολλούς ηλικιωμένους: γιαγιά, θείες, θείους κ.λπ., γιατί μένουμε σε «οικογενειακή» πολυκατοικία και καθώς δεν υπάρχουν άλλα παιδιά, η προσοχή όλων είναι εστιασμένη πάνω του. Νομίζω ότι, λόγω ηλικίας και προβλημάτων, έχουν εξαρτηθεί από το παιδί για να τους δώσει χαρά. Βλέπω επίσης ότι η απουσία επαφής με παιδάκια έχει ως αποτέλεσμα να μην τα πλησιάζει εύκολα και γενικά να προτιμάει το σπίτι και την παρέα μεγάλων ανθρώπων από το να πάει στην παιδική χαρά και να παίζει. Έχει μόνο ένα φίλο, ένα παιδί φίλων μας, με τους οποίους ευτυχώς βρισκόμαστε 2-3 φορές την εβδομάδα και παίζουνε πάρα πολύ ωραία και αποζητάει την παρέα του όταν δεν τον βλέπει. Σκεφτήκαμε ότι θα του έκανε καλό να παίζει καθημερινά με παιδάκια και να απασχοληθεί δημιουργικά σε ένα παιδικό σταθμό από Σεπτέμβριο που θα είναι 3,5 χρονών. Όλοι οι φίλοι και γνωστοί έχουν στείλει τα δικά τους, ακόμα και μικρότερα, και όλοι λένε πόσο ευχαριστημένοι είναι και πόσο καλό κάνει στα παιδιά. Μερικοί υποστηρίζουν ότι επιβάλλεται να πάει σε αυτή την ηλικία. Όντως, θα του κάνει καλό να τον στείλουμε παιδικό σταθμό ή να τον κρατήσουμε σπίτι ένα χρόνο ακόμα; Απάντηση:
Αγαπητή αναγνώστρια,
Περιγράφετε όμορφα τη σχέση του παιδιού σας μαζί σας και με τα άτομα του ευρύτερου οικογενειακού περιβάλλοντος. Είναι υπέροχο που περνάτε καλά και που χαίρεστε τη βοήθεια που σας δίνεται. Η σχέση σας είναι πολύτιμη και πολύ σημαντική για το άνοιγμα του παιδιού και προς τον έξω κόσμο. Η δική σας σχέση είναι που θα του δώσει ελευθερία και ασφάλεια να σχετιστεί με παιδιά της ηλικίας του. Είναι πολύ σωστό που σκέφτεστε ότι ο παιδικός σταθμός θα βοηθούσε στην κοινωνικοποίησή του, καθώς ουσιαστικά αυτός είναι ο στόχος που επιτελεί, παρά κάποιο μαθησιακό επίτευγμα. Στον παιδικό σταθμό τα παιδιά έχουν τη δυνατότητα να αλληλεπιδράσουν και να σχετιστούν μεταξύ τους, αποκτώντας πολύτιμες εμπειρίες και ερεθίσματα. Επιπλέον, η συναναστροφή με συνομήλικα παιδιά τους επιτρέπει να δημιουργούν ισότιμες σχέσεις.
Μιλώντας για ισότιμες σχέσεις, σκέφτομαι πάντα το ζευγάρι. Οι γονείς συνηθίζουν να αγωνιούν για το προχώρημα του παιδιού τους, που είναι καλό, μα συνάμα ξεχνούν να φροντίσουν και για το προχώρημα της μεταξύ τους σχέσης. Ο χρόνος που μοιράζεται το ζευγάρι είναι πολύτιμος, κι όπως πολύ σωστά προείπατε με αφορμή τους παππούδες, δεν είναι στόχος το παιδί να δώσει χαρά. Στόχος είναι να είναι χαρούμενο το παιδί σας και χαρούμενοι και εσείς σαν γονείς και σαν ζευγάρι. Αναρωτιέμαι, υπάρχει λόγος που η χαρά πρέπει να περιμένει;
*Η Ρομίνα Σαλούστρου είναι ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια.
Κάντε τη δική σας ερώτηση στους ειδικούς του Mama365.gr
