«Η ζωή μου είναι μια ζωή που κυλά πάνω σε μικρά-μικρά κλάσματα χρόνου και ελπιδοφόρες στιγμές που σου κόβουν την ανάσα.
Δεν κάνω τίποτα αργά –αντίθετα, τρέχω από τη μία δουλειά στην άλλη, γνωρίζοντας πολύ καλά την συμβουλή που έχει στιγματίσει το μυαλό μου από αυτούς που έχουν βρεθεί σε αυτή τη φάση ζωής μου, «να το πάω πιο αργά» και να «χαρώ το τώρα». Δεν μπορώ, όμως, να το καταφέρω με τίποτα, εκτός κι αν θέλω ζω σε ένα σπίτι με ασιδέρωτα ρούχα, πεινασμένα παιδιά και λογαριασμούς που δεν μπορώ να πληρώσω.
Βλέπετε, είμαι μια μαμά που θηλάζει. Και χωρίς να μου φταίει κανένας, φυσικά, είμαι μια μαμά που θηλάζει και δουλεύει από το σπίτι και που δεν έχει καταφέρει να μάθει στα δύο προηγούμενα παιδιά της το μπιμπερό, το οποίο οδηγεί σε ένα μόνο πράγμα:
Είμαι παγιδευμένη από το ίδιο μου το μωρό.
Για να είμαι δίκαιη, χαίρομαι αφάνταστα που τα έχω καταφέρει με τον θηλασμό και λατρεύω τον δεσμό που έχει δημιουργήσει ανάμεσα σε εμένα και στα παιδιά μου κ.ο.κ., αλλά για να είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σας, δίνω μάχη με τις δυσάρεστες σκέψεις και τα συναισθήματα που δημιουργεί το γεγονός ότι σε αυτό το ταξίδι της ζωής είμαι μόνη μου. Μέρα και νύχτα, είμαι εγώ που φέρω την ευθύνη της ύπαρξης του μωρού μου, που νιώθω το συνολικό βάρος της δίκης μου ύπαρξης να εστιάζεται στα δύο μου στήθη που διαρκώς στάζουν. Είμαι εγώ που κατηγορούμαι πάντα αν το μωρό είναι γκρινιάρικο, αν έχει αέρια, αν έχει παχύνει υπερβολικά, αν έχει χάσει βάρος, αν έχει διάρροια, αν δεν έχει κοιμηθεί καλά, αν είναι κακομαθημένο, αν πεινάει.
Το να ζω τη ζωή μου σε δίωρα ή τρίωρα κλάσματα είναι δύσκολο. Είναι δύσκολο να κάνω οποιαδήποτε δουλειά, είναι δύσκολο γιατί πάντα νιώθω την πίεση να τρέξω για όσα πρέπει να γίνουν, αμέσως αφού έχω τελειώσει με τον θηλασμό, και δεν προλαβαίνω να βρω μία στιγμή ηρεμίας. Είναι ένα συναίσθημα που δύσκολα μπορεί να καταλάβει οποιοσδήποτε δεν το έχει ζήσει, αλλά κυρίως ο άντρας μου, γιατί τον κοιτάζω μερικές φορές όταν είναι στο σπίτι μαζί μου και με τα παιδιά και θέλω να ουρλιάξω «ωραία πρέπει να είναι να είσαι αυτός που πάντα λέει 'έλα αγάπη μου, πάρε το μωρό γιατί κλαίει'».
Εγώ είμαι πάντα δεδομένη. Δεν δικαιούμαι διαλείμματα ούτε κάποιον στον οποίον να στραφώ και να πω 'πάρε το μωρό γιατί κλαίει'. Εγώ είμαι η λύση. Και μερικές φορές, αυτό είναι δύσκολο.
Νιώθω να με τρομάζουν τα ίδια μου τα συναισθήματα, γιατί βαθιά μέσα μου, φυσικά, λατρεύω αυτόν τον ιδιαίτερο δεσμό και κανείς δεν με έχει πιέσει να πάρω αυτόν τον δρόμο. Επέλεξα να θηλάσω γιατί το ήθελα, ίσως και λίγο γιατί θα ένιωθα αβάσταχτες τύψεις αν δεν το είχα κάνει.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν το καταλαβαίνουν πάντα: Γιατί δεν βγάζεις γάλα με το θήλαστρο και να της το δίνει έπειτα κάποιος άλλος; Δεν είναι τόσο δύσκολο!
Κι όμως, είναι πολύ δύσκολο. Βρίσκομαι στο σπίτι 24 ώρες το 24ωρο με τα παιδιά –δεν τα αφήνω ποτέ, ο άντρας μου δουλεύει και κάποια σαββατοκύριακα, και όταν χρειάζομαι βοήθεια, φωνάζω μία νταντά να έρχεται μερικές ώρες, για να δουλέψω. Έτσι, το να βρω χρόνο ή τρόπο για να βγάλω γάλα με το θήλαστρο... απλά με ξεπερνά. Αν θελήσω να προσπαθήσω να κάνω ένα διάλειμμα και να βγω από το σπίτι, λοιπόν... το στήθος μου δεν κάνει διάλλειμα! Συνεχίζει να «γεμίζει», όσο αποφασισμένη κι αν είμαι να το αφήσω πίσω. Εκτός κι αν θεωρείτε «διάλλειμα» το να αρμέγονται τα στήθη σου με μηχανικό τρόπο (μπορεί και να το θεωρείτε, τι να πω).
Στη φάση αυτή, νιώθω υπερβολικά δεσμευμένη με τον θηλασμό για να σταματήσω, καθώς και ότι έχει παρέλθει πια το στάδιο που θα μπορούσε να μάθει το μωρό μου στο μπιμπερό. Μου φαίνεται πολύ πιο κουραστικό το να βγάζω γάλα με το θήλαστρο, μετά να το καθαρίζω, να αποθηκεύω το γάλα και να παλεύω να την κάνω να το πιει με το μπιμπερό, παρά το να βάζω απλά το στήθος μου στο στόμα της.
Έτσι, προς το παρόν, είμαι παγιδευμένη από τον θηλασμό. Είναι μία παγίδα στην οποία πρόθυμα άφησα τον εαυτό μου να πέσει, όμως δεν παύει να είναι εκεί και να με εγκλωβίζει. Με πνίγει η ενοχική σκέψη της αποτυχίας με κάθε τρόπο, είτε αποτυχία να μάθει το μωρό μου στο μπιμπερό είτε αποτυχία να βρω την σωστή ισορροπία στο να θηλάζω, χωρίς να καταστρέφω τη ζωή μου.
Από την άλλη πάλι, μπορεί ο θηλασμός να είναι όπως η μητρότητα γενικότερα, και να μην υπάρχει «σωστή» ισορροπία, παρά μία περίοδος που θα περάσει όπως όλες οι άλλες, ενώ εγώ θα είμαι παράλληλα απασχολημένη στο να την αγαπώ και να την μισώ.»
Πηγή: babble.com
