«17 Μαρτίου 2014. Ποτέ δε θα ξεχάσω εκείνη τη μέρα. Εκείνη τη δεύτερη γραμμή στο τεστ εγκυμοσύνης. Θετικό. Δύο μήνες πριν τις Πανελλήνιες. Δεν είχα ακόμα κλείσει ούτε τα 18. Θυμάμαι ακόμα τον πανικό που κατέβαλε εμένα και τον σύντροφό μου. Πανικός και φόβος. Τι θα κάνουμε? Τι θα πω στους γονείς μου? ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ?
Την ίδια στιγμή πήγαμε στον γιατρό, όπου επιβεβαιώθηκε και το αποτέλεσμα του τεστ. Για άμβλωση ούτε που το συζητήσαμε. Θα κρατούσαμε το πλασματάκι μας! Άλλωστε πως μπορείς να βλάψεις μια τόση δα μικρή κουκίδα;
Στο δρόμο της επιστροφής, τον πανικό αντικατέστησε ο έρωτας. Ναι, ερωτεύτηκα τη μικρή μαύρη κουκίδα στο υπερηχογράφημα που κρατούσα. Ερωτευτήκαμε, βασικά. Ούτε χεράκια, ούτε ποδαράκια φαίνονταν. Ήταν νωρίς ακόμα. Αλλά γνωρίζαμε πολύ καλά ότι αυτή η κουκίδα ήταν δικιά μας. Αυτή η κουκίδα ήταν μια καρδιά που χτυπούσε σαν τρελή. Κι ήταν έργο δικό μας, καρπός της αγάπης μας.
Αποφασίσαμε για αρχή να μη μιλήσουμε σε κανέναν. Για τέσσερις μήνες το κρατήσαμε μυστικό. Τέσσερις φρικτοί μήνες με κλάματα, άγχος και διάβασμα. Κατάφερα να τελειώσω το σχολείο και τις εξετάσεις μου. Ήρθε ο καιρός να ανακοινώσουμε το μεγάλο νέο. Στο μεταξύ η μικρή μας κουκίδα είχε ήδη πάρει μορφή. Μάθαμε πια ότι ήταν αγοράκι. Ο πριγκιπάκος μας.
Η αντίδραση των γονιών αναμενόμενη. Αναστάτωση, φωνές, κήρυγμα. Εκείνο που με πλήγωσε περισσότερο ωστόσο ήταν η κλασσική φράση: "ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΕΣ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ". Και σίγουρα ήταν μια σκέψη που πέρασε από το μυαλό πολλών.
Στις 14 Νοεμβρίου, 19:05, κράτησα στα χέρια μου τον μικρό μου πρίγκιπα. Δεν ήταν πια κουκίδα. Ήταν ένα μικρό ανθρωπάκι που σπάραζε γιατί αποχωρίστηκε το μέρος που τον φιλοξένησε τόσους μήνες. Φαντάστηκα πόσο τρομαγμένο ήταν. Ήμουν κι εγώ τρομαγμένη. Τον κράτησα κοντά στη καρδιά μου. Ήταν ή στιγμή που το σύμπαν διέψευσε τα λόγια και τις σκέψεις όλων. Όχι δε κατέστρεψα τη ζωή μου. Την άλλαξα όμως ριζικά. Την χρωμάτισα. Γέμισα τη ζωή μου με ζωή και δεν το μετανιώνω ούτε λεπτό.
Οι πρώτοι μήνες ήταν δύσκολοι. Δεν είχα ένα ήσυχο μωρό. Χαίρομαι για αυτό. Ο γιος μου μου λάτρεψε το φως από τη πρώτη μέρα που βγήκε σε αυτό. Σήμερα, δέκα σχεδόν μήνες μετά, το αγοράκι μου μπουσουλάει, φωνάζει, γελάει. Λέει "μαμά" και "μπαμπά". Λατρεύει τη θάλασσα και τις βόλτες. Μαζί κάνουμε τα πάντα: διαβάζουμε, πηγαίνουμε για καφέ, βλέπουμε τηλεόραση, παίζουμε, ψωνίζουμε, γελάμε και κλαίμε. Είμαι περήφανη που δεν του στέρησα την ευκαιρία να τα ζήσει όλα αυτά καθώς και όλα εκείνα που θα ακολουθήσουν.
Όσο για μένα, δεν κατέστρεψα τη ζωή μου. Πέρασα στο Πανεπιστήμιο και σπουδάζω στον τομέα που ήθελα. Ίσως να μη βγαίνω τόσο συχνά όσο οι συνομήλικοί μου και να μη ξενυχτάω διασκεδάζοντας. Ξημερώνομαι όμως στην αγκαλιά του μικρού μου πρίγκιπα και δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση. Εκείνα που έχασα έχουν μηδαμινή αξία μπροστά σε αυτά που κερδίζω κάθε μέρα. Είμαι μικρή και άπειρη αλλά ποια έγινε μητέρα ξέροντας από πριν πως να το αντιμετωπίσει; Έμαθα να αλλάζω πάνα, να φτιάχνω γάλα, να ανακουφίζω από τους κολικούς, να παίζω, να έχω υπομονή κι όλα όσα πρέπει να ξέρουν οι μανούλες. Φροντίζω το παιδί μου το ίδιο καλά με κάθε μητέρα κάθε ηλικίας. Αυτό το γνωρίζω καλά γιατί κάθε μου κίνηση ξεχειλίζει αγάπη.
Θα ήθελα να διευκρινίζω πως σκοπός του άρθρου μου δεν είναι να ενθαρρύνω κορίτσια της ηλικίας μου να βιαστούν να γίνουν μανούλες. Αν όμως σας συμβεί κάτι τέτοιο σκεφτείτε καλά πως θα αντιμετωπίσετε την κατάσταση. Μια απρόοπτη εγκυμοσύνη δεν συνεπάγεται πάντα τη καταστροφή της ζωής μας.
Δεν ξέρω πως θα ήταν η δική μου ζωή αν έρχονταν αλλιώς τα πράγματα. Ξέρω όμως πως δεν θέλω άλλη ζωή. Μ’αρέσει. Είμαι 19 χρονών και είμαι μια τρισευτυχισμένη μανούλα!»
*Μοιραστείτε μαζί μας και με άλλες μαμάδες την δική σας ιστορία μητρότητας! Στείλτε μας e-mail στο info@mama365gr.*
