«Ο ήλιος χτυπάει το τζάμι και ο πάγος μετατρέπεται σε σχεδόν αόρατες σταγόνες νερού.
Το μικρό αειθαλές δέντρο έξω από το παράθυρο δεν φανερώνει ότι πόσο το “χτυπάει” το κρύο. Η φωνή σου δραπετεύει μέσα από την πόρτα πίσω μου και μου ζεσταίνει την καρδιά.
Μπορώ να ακούσω την κοριτσίστικη φωνούλα σου όσο ο μπαμπάς σε κάνει μπάνιο. Μπορώ να φανταστώ το νερό γύρω σου –ροζ από τις ταμπλέτες που πρόσθεσε ο μπαμπάς για ‘σένα.
Η μικρή αδερφή σου χαχανίζει και γκρινιάζει επειδή θέλει κι αυτή να μπει στην μπανιέρα και μπαίνει στο δωμάτιο που κάθομαι και γράφω.
Συχνά αναρωτιέμαι πώς θα είναι όταν τα λόγια σου γίνουν βαθύτερα και διαφορετικά –όταν θα είσαι λιγότερο κορίτσι και περισσότερο γυναίκα. Θα ακούω ακόμη την φωνή σου στα όνειρά μου;
Δεν μπορώ να δω τις δροσοσταλίδες στο γρασίδι πια. Ο ήλιος έχει πέσει αρκετά και δημιουργεί μεγάλες σκιές πίσω απ’ το μικρό, πάντοτε πράσινο δέντρο.
Ο μπαμπάς φωνάζει το όνομα της μικρής σου αδερφής, όσο την βγάζει μαλακά απ’ την μπανιέρα.
Συνειδητοποιώ ότι κρατούσα την αναπνοή μου και η επόμενη εκπνοή μου είναι πιο μακρά και πιο πεινασμένη απ’ το συνηθισμένο. Η πόρτα ανοίγει και η φωνή σου ακούγεται καθαρά από πίσω μου. Η αδερφούλα σου στάζει και ο μπαμπάς την οδηγεί στο υπνοδωμάτιο για να την ντύσει, όσο εσύ κάθεσαι. Λατρεύεις να ντύνεσαι και περιμένεις διακαώς να σε ντύσουν.
Θα σε έχω στο μυαλό μου σε βουνά από ζεστές, ροζ φούσκες, ακόμη κι όταν τα φορέματά σου θα γίνουν πιο “μεγαλίστικα”;
Αυτή η στιγμή, στην οικογένειά μας –που εσύ και η αδερφή σου είστε τόσο μικρές- είναι μια μεγάλη πρόκληση για τον πατέρα σου και για εμένα. Σε φροντίζει –σε κάνει μπάνιο και σε ντύνει και περνάει χρόνο μαζί σου- για να μπορέσω να έχω λίγα λεπτά με τον εαυτό μου.
Ποτέ δεν είμαι μόνη μου. Η φωνή σου και το μαλακό, ροζ δέρμα σου είναι πάντοτε στην καρδιά μου. Τη μέρα που γεννήθηκες, έγινα μητέρα κι αυτό χαράκτηκε για πάντα μέσα μου.
Φωνάζεις ανυπόμονα τον μπαμπά σου “Μπαμπά έλα εδώ!”. Καταλήγεις να το πεις κάπως τραγουδιστά και ο μπαμπάς σου σου απαντάει κι εκείνος με τραγουδάκι.
Αναρωτιέμαι πώς θα φαίνεται η μικρή, αειθαλής σκιά έξω από το παράθυρο για την οποία έγραψα προηγουμένως, όταν μεγαλώσει. Αναρωτιέμαι επίσης, πώς θα φαίνονται τα πόδια σου όταν θα έχεις πια μεγαλώσει, σταυρωμένα μέσα σε μια μπανιέρα.
Εισπνέω αργά για να διώξω τα δάκρυα που έχουν αρχίσει να κυλούν από τα βαμμένα με μάσκαρα μάτια μου.
Δεν είσαι ακόμη μεγάλη, παρά το ότι είναι σχεδόν βέβαιο ότι είσαι ο ίδιος άνθρωπος μ’ αυτόν που θα γίνεις σε 20, 30 ή –με το θέλημα του Θεού- σε πολλά περισσότερα χρόνια.
Εγώ όμως δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος, από τότε που ήρθες στη ζωή μου.
Είμαι με πολλούς τρόπους πιο αυστηρή και σκληρή. Η υπομονή μου δοκιμάζεται και τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά πια –τα αφρόλουτρα ή η γυμναστική δεν είναι πια οι χαλαρωτικές συνήθειες που ήταν κάποτε. Το πριν την γέννησή σου “εγώ” μου δεν υπάρχει πια, εμφανίζεται όμως καμιά φορά, ξεθωριασμένος και θαμπός και όχι απόλυτα αληθινός.
Εμφανίζεται και με ενοχλεί όταν ακούω κάποιο παλιό τραγούδι ή όταν γελάω με κάτι που είπε ο μπαμπάς σου, όταν μαγειρεύουμε μαζί.
Είμαι πιο σκληρή και πιο άγρια, όπως γίνονται συχνά οι μαμάδες, αλλά είμαι ταυτόχρονα και πιο “μαλακή” με τρόπους που δεν είχα ποτέ φανταστεί.
Ο κόσμος συνεχώς προσπαθεί να παγώσει την καρδιά μου –μέσα από την έλλειψη καλοσύνης και όλα αυτά τα πράγματα που δεν θα έπρεπε να απειλούν ένα μικρό κορίτσι- και κάθε μέρα νιώθω παγωμένους κρυστάλλους να φτιάχνονται και μετά να σπάνε από το γλυκό, κελαριστό γέλιο σου ή από τον τρόπο που ακουμπάς την απαλή παλάμη σου πάνω στη δική μου.
Ο πάγος λιώνει και μένω πάλι να ενθουσιάζομαι με τα γέλια μας στην κουζίνα, με τα πάρτι χορού μας όπου χρησιμοποιούμε το ξύλινο κουτάλι για μικρόφωνο και με όλες τις δυσκολίες που παρουσιάζονται όταν μεγαλώνεις μικρά παιδιά.
Είσαι ακόμη παιδί, αλλά ξέρω ότι μια μέρα, όσο θα με στραβοκοιτάζεις με τα θυμωμένα, εφηβικά μάτια σου θα βλέπω πίσω απ’ αυτά, το πεντάχρονο κορίτσι που χτυπούσε το πόδι του στο πάτωμα όταν θύμωνε.
Ελπίζω ότι δεν θα αλλάξεις ποτέ.»
Πηγή: huffingtonpost.com
